Seaworld, een droom!
De laatste week van ons verblijf in the States staat grotendeels in het teken van pretparkbezoeken. Onder het motto 'save the best for last' hebben we drie volledige dagen hiervoor ingepland.
Wat we thuis uitspreiden over twee jaar tijd, doen we hier in minder dan een week. Sea World in San Diegostaat op het programma.
Pas na een strenge security check, die uitgevoerd wordt door gardes van voornamelijk 70-plussers, worden we toegelaten tot het park. Het meenemen van etenswaren en drank is ten strengste verboden. Voor wapens of explosieven wordt geen verbod gemeld.
Onze rugzakken die met stokken worden doorzocht, doorstaan de scherpe controle. De geplette broodjes onderin overigens ook. We beginnen meteen met de hoofdattractie, de orkashow met Shamu. Dat is niet de hoofdrolspeler van de film 'Free Willy', maar hij lijkt er sprekend op.
Keiko, de echte Willy, is jaren geleden uitgezet in de Atlantische Oceaan. Het ziet er niet naar uit dat Shamu hem binnenkort zal volgen. Ook hier geldt: the show must go on. Gelukkig vinden we een goed plekje, ver uit de buurt van de soak zone. Op veilige hoogte wachten we totdat de orkashow 'Believe' begint.
Ineens verrijst er een immens scherm en galmt een emotionele Celine Dion door de luidsprekers. Op het witte doek verschijnt een kleine jongen die een droom heeft. Het toeval wil dat deze jongeman orka trainer wil worden.
Binnen een tijdsbestek van tien minuten zie we hoe zijn hartenwens in vervulling gaat. Een diepe mannenstem met zwaar Amerikaans accent laat ons weten: 'There is a moment that you stop wondering and start believing…' Mooi, nu zal de show elk moment beginnen.
Voordat er echter een killer whale te zien is, geeft de presentator die het spektakel aankondigt, eerst een eerbetoon aan de Amerikaanse soldaten die in het buitenland voor de natie vechten. Ook hun familieleden en de veteranen worden geëerd. Er volgt een staande ovatie van de toeschouwers.
Een beetje onwennig staan we als nuchtere 'Hollanders' tussen een juichende en klappende menigte en observeren droog dit Amerikaans sentimentele intermezzo. Zo'n hommage aan Nederlandse militairen zie ik bij de Efteling niet zo gauw gebeuren.
Eindelijk wordt Shamu uit zijn bassin bevrijd en kan hij zijn kunsten vertonen. Dat doet hij overigens, samen met zijn soortgenoten, op indrukwekkende wijze. De dolfijnenshow die we later in de middag bezoeken, is minstens even imponerend.
Vervolgens stappen we in de Wild Arctic, een soort poolexpeditiecentrum, aan boord van een helikopter simulator voor een vlucht door het poolgebied. Onderweg komen we walvissen, ijsberen, zeehonden en walrussen tegen.
Als ongeveer alle bestaande zeedieren de revue zijn gepasseerd, blijkt dat we pas de helft van Seaworld gezien hebben. Er is ook nog een attractiegedeelte… Hoewel ik mij verzet tegen het plan om in de achtbaan te gaan, laat ik me toch ompraten. In het anderhalf uur wachttijd tot aan de journey of Atlantis, heb ik me inmiddels geestelijk kunnen voorbereiden op mijn laatste rit.
Roodverbrand keren we terug naar ons hotel.
Nog één park te gaan deze week. Even twijfel ik of drie pretparken in vier dagen niet wat veel van het goede is. 's Avonds zie ik dezelfde orka's plotseling weer en buitelt Shamu boven mijn bed.
Opnieuw verschijnt het grote, witte doek en hoor ik een stem zeggen: 'This girl had a dream'. Hé, die ken ik. Dat ben ik zelf! Ik zit in de show.
Langzaam vervaagt het beeld en word ik op de golven van mijn onderbewustzijn meegenomen naar een plek deep down under.
Ik ben in Dreamworld!
Over Carla
Samen met man Jos en dochters Kim en Susan maakt Carla Engelen een rondreis door de USA. Ze beginnen aan de westkust en doorkruisen Californië, Nevada, Utah en Arizona. 4800 kilometer.
