Once upon a time in the West
De Mountain tijdzone voert ons samen met de karakteristieke omgeving terug naar het verleden. In de verte torenen rode vierkanten rotsformaties boven het dorre woestijnlandschap uit. We zijn in Arizona.
Met 150 pk onder onze bottoms rijden we door een driedimensionaal westernfilmdecor waar het lijkt alsof John Wayne zaliger ons elk moment in volle galop op zijn hengst zal passeren. Ook revolverheld Clint heeft hier in zijn jonge jaren heel wat kruit verschoten, voordat Dirty Harry zijn alter ego werd.
Dit is het voormalige land van de Indianen, of Native Americans, zoals de politiek correcte benaming luidt. De verovering door de immigranten is talloze malen op het witte doek vereeuwigd.
Dit 'Wilde Westen' imponeert door zijn rauwe natuurlijke schoonheid. In de verstikkende hitte van het uitgestrekte woestijnlandschap zijn dorpen gevestigd. In deze droge en onherbergzame streek wonen mensen. Het is nauwelijks voor te stellen.
Onderweg passeren we afgerasterde, lege stukken land. Vreemd, want er is nauwelijks vee te bespeuren. Hier en daar zien we een verdwaalde koe of verloren paard verkoeling zoeken in de schaduw van een boom.
De infrastructuur lijkt het enige wat door de eeuwen heen dit landschap heeft veranderd. Er is niet veel fantasie voor nodig om je terug in de tijd te wanen. Een kwestie van de autosnelweg wegdenken en in plaats hiervan alleen onverharde paden, die ook in overvloed aanwezig zijn, visualiseren. Weer zie ik John, Clint en hun kompanen over de vlakte galopperen om vervolgens in grote stofwolken op te lossen.
Op de indrukwekkende route naar de Grand Canyon rijden we door de streek van de Navajo-Indianen die, zoals we later horen, verbonden zijn aan de Apachefamilie. Zowel John W. als Clint E. bezorgde menig lid van deze stam een plek op de eeuwige jachtvelden. Althans op filmtape.
De Navajo-Indianen zijn bekend vanwege hun ambachtelijke sieraden, die ze onder andere verkopen in kraampjes langs de weg. We besluiten de plaatselijke middenstand te steunen en kopen enkele mooie armbanden, dromenvangers en een paar blikjes frisdrank.
Hoewel de geschiedenis en de cultuur van de vele Indianenstammen tot de verbeelding spreken, bezoeken we geen van de vele reservaten die zich in Arizona bevinden. We willen liever geen voyeurs zijn.
Als we onze weg naar de Grand Canyon vervolgen, speelt mijn zwakke blaas ineens weer op en maken we een sanitaire stop. Het wereldwonder moet maar even wachten.
Aangezien er nergens voorzieningen zijn, maar de nood erg hoog is, laten we gezamenlijk ons water over Gods akker vloeien. Terwijl onze Geronimo even verderop van de gelegenheid gebruik maakt zijn eigen lasso uit te werpen, noemt hij ons schertsend zijn 'pissing squaws'. Gelukkig is het rustig op het traject, want er blijken weinig struiken te zijn die bescherming bieden tegen nieuwsgierige blikken. Nadat de droge bodem plaatselijk geïrrigeerd is, kunnen we onze reis opgelucht voortzetten.
Aan het einde van een indrukwekkende dag, kan ik me een goede voorstelling maken van het Wilde Westen van weleer, hoewel ik alleen maar Indianen en geen enkele cowboy heb ontmoet. Op Clint en John na.
Over Carla
Samen met man Jos en dochters Kim en Susan maakt Carla Engelen een rondreis door de USA. Ze beginnen aan de westkust en doorkruisen Californië, Nevada, Utah en Arizona. 4800 kilometer.
