Happy hour
Van Scottsdale kan ik me niet zoveel meer herinneren. Wel weet ik nog dat het er erg heet is. Dit koelbloedige wezen, dat gewoonlijk met moeite op temperatuur kan komen, verlangt nu zowaar naar afkoeling.
De verfrissende baden van het Hospitality Suite Resort zien er erg verleidelijk uit, maar schijn bedriegt. De watertemperatuur komt in de buurt van een hot tub.
In deze hitte is het op peil houden van je vochtgehalte van levensbelang. Op weg naar ons appartement, lezen we dat er dagelijks van 17.00 tot 18.30 uur een happy hour bij het zwembad is. Dat bericht komt als geroepen, want we zijn erg dorstig.
Het is 18.00 uur, dus kunnen we nog genieten van het laatste happy half an hour. De host, die achteraf de directeur van het hotel blijkt te zijn, heet persoonlijk iedereen welkom en nodigt ons uit aan de bar. 'Drinks are on me!' Dat is nog eens gastvrij.
De combinatie van het onder tijdsdruk nuttigen van margarita's, bloody mary's, screwdrivers, Mai Tai's en Tequila's Sunrise op een lege maag in de zinderende woestijnhitte, laat echter zijn sporen na. Die laatste margarita had ik beter kunnen afslaan. Bij nader inzien de vier cocktails ervóór eveneens. Pas als alle gasten het terras verlaten hebben, durf ik op te staan. Mijn hoofd voelt licht, in tegenstelling tot de loden pilaren die ik voortsleep.
Ach, wat ziet de wereld er toch mooi uit. Het paradijs op aarde ligt in Scottsdale! Hier beleef ik mijn helende reis, kom ik tot inzicht en voel ik me één met het universum. Mijn ziel zweeft op 40 procent en is ontdaan van alle blokkades.
Met een big smile op mijn gezicht loop ik, leunend tegen mijn steun en toeverlaat, naar ons appartement. In de verte hoor ik bekende stemmen: 'Mam, doe effe normaal, zeg!'
De dames lopen op ruime afstand voor ons en willen absoluut niet met mij geassocieerd worden. Zo hebben ze hun moeder nog nooit gezien! Ze zegt alles dubbel, praat raar en lacht om onnozele dingen. Dit "misbehaviour" zal me waarschijnlijk nog lang verweten worden. Die avond liggen we met zijn viertjes gestrekt op bed, tot meer ben ik ook niet in staat, naar een 'gezellige', spannende horrorfilm over defecte en neerstortende rollercoasters te kijken.
Als we de laatste dagen in L.A. naar Universal Studio's gaan, sla ik de achtbaan wel over…. Ondertussen spat het bloed van het scherm en maken hoofden en diverse overige niet als zodanig herkenbare lichaamsdelen hun final loop! Het is ongelooflijk op hoeveel manieren je in een attractiepark aan je einde kunt komen.
Is dit wel zo'n goed idee om onze meiden hier voor het slapen naar te laten kijken, vraag ik me af. Ze liggen met de deken voor hun neus, klaar om deze gauw over hun hoofd te trekken als het te eng wordt. Wat zijn wij voor onverantwoordelijke ouders, dat we dit toelaten!
Oeps, er is er weer een om zeep geholpen en de volgende staat ook al op de nominatie. Ik ga er zelf ook maar een einde aan maken. Scottsdale, ik kan me er weinig van herinneren, maar het waren exciting en happy hours.
Over Carla
Samen met man Jos en dochters Kim en Susan maakt Carla Engelen een rondreis door de USA. Ze beginnen aan de westkust en doorkruisen Californië, Nevada, Utah en Arizona. 4800 kilometer.
