Back Again
De Boeing 777 van United Airlines zweeft op zo’n 37000 feet (11277m) hoogte door het luchtruim en voert ons vanaf Chicago back home naar Amsterdam. Vanochtend vertrokken we vanuit Los Angeles naar Chicago.
Doordat deze vlucht vertraging heeft opgelopen, lijken we onze aansluitende vlucht te gaan missen. De adrenaline jaagt door mijn lijf en laat mijn hartritme een tandje bij schakelen.
Het zal toch niet zo zijn dat we het vliegtuig missen omdat we, buiten onze schuld, een fractie van een seconde te laat zijn. Ik zie al voor me hoe ons de doorgang naar de vliegtuigsluis net voor onze neus wordt geweigerd en we radeloos tegen de ramen in de vertrekhal bonken, smekend om mee te mogen, waarop de captain in de cockpit met zijn rechterwijsvinger op zijn linkerpols wijst en vervolgens zijn schouders ophaalt. Net als die sadistische buschauffeur van de laatste lijnbus, die jou rood aangelopen naar de bushalte ziet rennen om je doelbewust net voordat je daar gearriveerd bent, voorbij te razen.
Het zweet breekt me uit, niet alleen van dit visioen, maar vooral door de fysieke inspanning bij het doorkruisen van de O’Hare International Airport. Samen met een ander stel in nood klampen we een douanier aan, die ons met voorrang door de paspoortcontrole loodst.
Hij is een van de weinige vriendelijke airport employees. Het lijkt erop dat Amerikaans luchthavenpersoneel streng geselecteerd wordt op punten die normaliter als zwak gekwalificeerd worden. Met een CV waarin ‘klantvriendelijk, geïnteresseerd en hulpvaardig’ vermeld staat, maak je hier geen schijn van kans.
Na de paspoortcontrole rennen we, bepakt met rugzakken, tassen, en trolleys, in recordtempo een halve marathon naar de vertrekhal, waar het al even chaotisch is. Het vliegtuig is overboekt! Voor 800 dollar en een gratis overnachting kunnen we deze vlucht overslaan en de volgende dag vertrekken. Bijna ‘an offer you can’t refuse’. We besluiten geen gebruik te maken van het aanbod.
Met het loskomen van de aarde glijdt ook de stress van de afgelopen uren van me af en kan ik alle indrukken van onze reis rustig laten bezinken. Ik sluit mijn ogen en laat nog eens alles de revue passeren wat ik heb gezien en wat me is opgevallen in het westelijk deel van dit enorme continent.
De natuur is zeer gevarieerd en bovendien overweldigend mooi. Berglandschappen, woestijngebieden, bossen en meren wisselen elkaar moeiteloos af. Een impressie die niet te vangen is in een foto of film. Die enorme ruimte geeft een vrijheidsgevoel. Verder is alles in dit land groot. Big is beautiful.
In totaal hebben we ruim 4000 km afgelegd binnen Californië, Nevada, Utah en Arizona.
De route voerde zowel over drukke highways en freeways als over verlaten wegen waar we urenlang geen sterveling zagen. De verkeersregels zijn anders dan in Nederland. Verkeerslichten staan aan de overzijde van de straat en bij elke kruising staan stopborden. Wie hier het eerst nadert, mag ook als eerste doorrijden, ongeacht van welke kant je komt. Wat dit betreft zijn de Amerikanen galant; ze wachten netjes hun beurt af. Bij ons zou dat ondenkbaar zijn. Rotondes zijn zeldzaam en gelijkwaardige kruisingen kennen ze niet. Het enige gelijkwaardige is de slechte kwaliteit van het wegdek. Vooral in Californië ben je zo door je bandprofielen heen.
De talloze fastfood restaurants zijn uitstekend te traceren via de enorme reclameborden. Overige bewegwijzering valt daarbij in het niet.Pas op voor de vele waarschuwingsborden! Het risico om er een te missen is bijna nihil.
Ook valt de verouderde staat van het rioleringssysteem en elektriciteitsnet op. Wat het eerste betreft is het geen prettig gezicht dat je de hele darminhoud uitgebreid voorbij kunt zien drijven voordat je de boel doorflusht. Het bordje ‘Look down at own risk!’ ontbreekt echter in sanitaire ruimtes.
Wat het tweede betreft zie je overal nog vooroorlogse stopcontacten en is geen enkele lichtschakelaar hetzelfde. Net als je het systeem door hebt (één of twee keer naar links of rechts, naar boven of beneden draaien, drukken, trekken), blijkt het weer net iets anders te werken. Dat geldt trouwens ook voor het bedienen van de kranen.
Ach, ’s lands wijs, ’s lands eer, al zou een vorm van standaardisatie wel handig zijn. Het zijn maar enkele zaken die me zijn opgevallen tijdens onze tocht van drie weken door de USA, waar nu helaas een einde aan is gekomen. Er is ongetwijfeld nog zoveel meer te zien en te ontdekken.
Vier van de vijftig staten hebben we bezocht. Fourty six still to go…
