Van 6 september tot en met 4 oktober 1999 zijn wij op vakantie geweest voor een reis door de Verenigde Staten van Amerika waarbij we de volgende steden aandeden.
Washington D.C. | New York City | Niagara Falls (Canada) | Chicago | Flagstaff | Los Angeles | San Francisco | Reno
Maandag 6 september 1999 (Amsterdam - Washington D.C.)
We vertrokken `s morgens vroeg al naar Schiphol omdat we maar liefst minimaal 3 uur tevoren aanwezig moesten zijn. Koszja, onze hond, was ondergebracht in het dierenpension en onze katten werden, zoals altijd, verzorgd door Wim en Bettie die ons ook naar Schiphol brachten.
Omstreeks 9 uur ´s morgens arriveerden we dan op het vliegveld en helemaal als laatste in de rij was de ingang voor United Airlines (http://www.ual.com). Bij het inchecken wilde Bettie enkele video-opnames maken maar dat werd door de beveiliging bij de Amerikaanse maatschappijen verboden. Ook werd ons het hemd van het lijf gevraagd en werd ons nadrukkelijk gevraagd of we de koffers zelf ingepakt hadden en deze met de handbagage niet uit het oog hadden verloren. Na deze enigszins verbazende ervaring (dit was voor ons de eerste keer dat we met een Amerikaanse maatschappij vlogen) konden we onze bagage afgeven en waren we "vrij" om nog even met Wim en Bettie een kopje koffie te drinken.
Dan werd het tijd om afscheid te nemen van Wim en Bettie en daarna gingen we nog even tax free shoppen. Nou, we hebben niet veel gekocht en al redelijk snel gingen we naar onze gate waar het vliegtuig, een Boeing 777, net aan kwam taxiën. Omdat de vlucht om 12.30 uur zou vertrokken begon het boarden van het toestel al om 11.30 uur.
Eenmaal in het vliegtuig werd ons duidelijk dat we een goede maatschappij gekozen hadden. Vriendelijke bediening, lekkere stoelen en maar liefst 4 videokanalen en 18 radiokanalen. Elke stoel had een eigen videoscherm, zelfs in de goedkope klasse waar wij zaten. Ook erg leuk was het kanaal 9 waar je de verkeerstorens tijdens de vlucht kunt horen en zo kan je dus je eigen vlucht van begin tot eind volgen. Zonder noemenswaardige vertraging vertrok het vliegtuig op tijd en waren we op weg naar de USA. We hadden onze horloges al gelijk aangepast aan de Amerikaanse tijd wat inhield dat we 6 uurtjes terug gingen in de tijd. Redelijk snel na het opstijgen kregen we de eerste traktaties en tijdens de vlucht werden we echt volgestopt met eten en drinken. Er was zelfs een menukaart waarvan je het diner kon kiezen (uiteraard wel in beperkte mate). Nee, United Airlines kon voor ons niet meer stuk. Mede door al deze luxe verliep de vlucht erg snel en kwamen we op tijd op Dulles International Airport (http://www.metwashairports.com/Dulles) aan.
Nadat we uit het vliegtuig kwamen moesten we eerst langs de douane. In de USA wordt nog altijd elke passagier gecontroleerd en daardoor ontstaan er al snel lange rijen. Dat maakt in principe niet zoveel uit want het gaat toch redelijk snel en je moet anders toch op de bagage wachten. Nadat we de stempel van de douane in ons paspoort hadden en onze koffers hadden gevonden namen we dan een taxi naar ons hotel, het Ramada Limited.
De rit naar het hotel was aangenaam. Niet omdat de taxichauffeur spraakzaam was, maar doordat we erg veel van de omgeving konden zien. De rit duurde ongeveer 20 minuten en het was even zoeken waar het hotel nu precies lag. Washington is namelijk in 4 stukken gedeeld (noord, oost, zuid en west) en de huisnummering van een straat begint in elk deel weer opnieuw. Gelukkig hadden we een taxichauffeur die niet wilde dat we teveel zouden betalen en hij belde met het hotel waar het nu precies gelegen was.
Nou, het laatste deel van de rit naderde en toen we bij het hotel kwamen schrokken we enorm. Het leek wel een achterbuurt waar we terecht kwamen. Het was werkelijk slecht, tegen het schandalige aan. Zelfs zodanig dat we eigenlijk direct weer weg wilden. Maar ja, de hotels in downtown zijn niet echt goedkoop en we hadden hier al voor betaald. Dus eerst maar eens kijken hoe de binnenkant er uit zag. Nou, dat was wel iets beter maar nog niet helemaal om in een hoera stemming over te gaan. De mensen waren wel erg aardig. Ook had het leuk geweest te weten dat het hotel een shuttle dienst heeft en ons van het vliegveld had kunnen ophalen in plaats van onze taxirit en bijbehorende kosten. Uiteraard hebben we het reisbureau Toekan Travel in Leidschendam hierover een klachtbrief geschreven want zij hadden ons dit hotel aangeraden. Nou, wij adviseren u om dit hotel toch maar niet te nemen want het is qua ligging echt erbarmelijk. Want niet alleen ligt het in een net geen krottenwijk, maar het hotel ligt ook pal aan het spoor waar zeer veel treinen over heen rijden. En als dat ´s nachts gebeurt dan schud de hele kamer mee. En dan hebben we het nog niet over het getoeter van de treinen als ze voorbij komen. Nee, dit was een regelrechte miskleuner van het reisbureau!
Maar goed, we probeerden er alles van te maken en mede door de zeer behulpzame en uiterst vriendelijke shuttle driver hebben we toch een hele leuke tijd in Washington gehad.
Omdat we moe waren van de reis zijn we redelijk snel gaan slapen zodat we er de volgende dag weer tegen aan konden.
Dinsdag 7 t/m Donderdag 9 september 1999 (Washington D.C.)
Natuurlijk waren we vroeg wakker. Nadat we gewassen en aangekleed waren gingen we naar de eetzaal waar we een ontbijt konden nemen. Het simpele ontbijt bestond uit cornflakes, toast, koffie of thee, vruchtensap en donuts maar smaakte ons prima. Het was alleen jammer dat het plafond van de eetzaal wegens renovatie volledig open lag en zodoende een niet al te smakelijke indruk aan de eetkamer gaf. Ook was het erg klein en het personeel nam niet de moeite de niet gebruikte stoelen van de tafels af te halen.
Na het eten gingen we om 09.00 uur met de taxi (openbaar vervoer was hier niet beschikbaar en we wisten toen nog niet van het bestaan van de hotel shuttle) naar het National Museum of American History genomen. Eenmaal daar aangekomen bleek dat alles nog gesloten was en pas om 10.00 uur geopend was voor publiek. Daarom gingen we maar een stukje lopen en pal om de hoek was de beroemde obelisk van Washington, het Washington Monument. Dit monument staat in een rechte lijn met het Lincoln Memorial en de Senaat en staat aan het begin van de Washington Mall hetgeen een erg mooi park is. Jammer genoeg bleek de obelisk in de steigers te staan. Nou hebben wij dat wel vaker (we hebben dit al meegemaakt met o.a. de Tower Bridge, Big Ben en Arc de Thriomphe) dus keken we er niet vreemd van op. Vanaf deze obelisk lijkt de afstand naar de Senaat in het beroemde gebouw met de naam "Capitol" niet zover en dus besloten we het park door te wandelen naar de Senaat.
Het was nu al erg warm en vochtig waardoor we al snel een pauze moesten inlassen. Toen we omkeken was de obelisk nog niet echt ver weg en dus waren we er al snel van overtuigd dat het nog wel even zou duren eer we bij de Senaat zouden zijn. Maar toch liepen we weer verder. De wandeling door het park is erg leuk en rustgevend en biedt uitzicht op vele musea en instituten langs het park. Uiteindelijk na 1,5 uur en 4 rustpauzes verder waren we dan bij de Senaat aangekomen. Ook hier hadden wij het "geluk" om de koepel van de Senaat met steigers te zien. Gelukkig was het een bijna onopvallend iets, maar toch. Later bleek dat meerdere gebouwen en monumenten juist nu onderhouden werden in verband met het komende jaar 2000. Dan verwacht men namelijk zeer veel toeristen en manifestaties en dan wil men dat het er picobello uit ziet, met name op 4 juli want dan viert Amerika hun Independance Day.
De Senaat is te vergelijken met onze 1e en 2e Kamer die respectievelijk links en rechts in het gebouw ondergebracht zijn. Het leuke is dat je van buitenaf kunt zien of er in het gebouw nog senatoren of afgevaardigden werken of niet, omdat bovenop het betreffende deel dan een vlag gehesen is. In het midden van het gebouw is altijd een vlag gehesen als teken dat de democratie in de USA nog altijd leeft. Wij vonden het een erg mooi gebouw maar hadden niet veel zin en tijd om de binnenkant te bezichtigen. Dit ook al omdat we in 2000 nog een weekje naar Washington willen en dan dit soort dingen kunnen gaan doen.
Na uitgerust te zijn gingen we op zoek naar een shuttle dienst van Tour Mobile die alle bezienswaardigheden in Washington langs rijd en waar je naar believen in en uit kunt stappen. Dit kost US$ 16 per persoon per dag maar is zeer de moeite waard. Op deze manier hebben alles van Washington kunnen zien en veel uitleg gekregen. Enkele monumenten die we hebben bezocht zijn Jefferson Memorial (3e president van de VS), Witte Huis , Arlington Militaire begraafplaats (waar ook het familiegraf van de Kennedy´s is), Lincoln Memorial, Korean en Vietnam Memorial, Roosevelt Memorial. Deze laatste is wel erg bijzonder in vergelijking met de andere monumenten. Roosevelt heeft als enige Amerikaanse president 4 termijnen gediend en het monument is verdeeld in zijn termijnen. Omdat hij veel van water hield is het monument ook van veel water voorzien. Zeer zeker de moeite waard.
Arlington is natuurlijk een verhaal apart. Deze militaire begraafplaats is enorm groot en heel veel groter dan wij ons konden voorstellen. In de tour is een rit over deze begraafplaats opgenomen en wordt de mogelijkheid geboden om het graf van Kennedy en het lege graf van de Onbekende Soldaat te bezoeken. Ook zijn veel herdenkingsstenen geplaatst voor militairen die overleden zijn maar waarvan het lichaam nooit gevonden is. Denk bijvoorbeeld aan de beroemde bandleider major Glenn Miller wiens vliegtuig tijdens de 2e Wereldoorlog is neergestort.
Hoog boven op de begraafplaats staat het voormalige huis van Generaal Lee, de beroemde generaal uit de Amerikaanse burgeroorlog. Ook dit huis staat open voor bezichtiging. De ceremonie bij het graf van de Onbekende Soldaat is indrukwekkend. Omdat Arlington sinds 1776 in gebruik is neemt een militair telkens 21 stappen voorwaarts, draait dan naar het graf, houdt 21 seconden stil om daarna weer in omgekeerde richting 21 stappen voorwaarts te gaan enzovoorts.
Waarom juist 21? Omdat dit de som is van de cijfers 1776 (1+7+7+6). Op deze manier is men ook aan de 21 saluutschoten gekomen.
Het Korean memorial is een vreemde gewaarwording. Deze beelden zijn zo levensecht dat mensen zich zo kunnen inleven in de situatie. Echt een zeer mooi monument en zeer de moeite waard. Rechts van het Korean memorial is het Vietnam Memorial. Deze beelden van drie jonge soldaten hebben echt een jong gezicht. Dit is met opzet zo gegeven omdat de gemiddelde leeftijd van de overleden soldaten 19 jaar was. De muur (bekend als The Wall) met alle namen van de overledenen is enorm lang maar was voor ons niet zo interessant als het monument van de 3 soldaten. Recht tegenover deze twee memorials staat het Lincoln memorial met daarin een gigantisch groot beeld van de voormalige president Abraham Lincoln. Het gebouw is minstens zo imposant als het beeld zelf. Voor het gebouw ligt de zogenaamde Reflecting Pool waarin de naald van het Washington Monument weerspiegelt wordt. Dit deel van Washington is vaak het beeld van grote manifestaties met betrekking tot de burgerlijke vrijheid zoals bijvoorbeeld de bekende demonstratie waarbij Martin Luther King zijn "I Have A Dream" toespraak hield.
Het Witte Huis kent iedereen natuurlijk. Ook hier waren werkzaamheden op het moment dat wij daar kwamen. Een grote kraan belemmerde toch het zicht wel enigszins, maar desondanks toch leuk om te zien.
Ook hebben wij ´s avonds een rondrit door de stad gedaan en de stad ziet er dan toch weer anders uit. Tegen het einde van de rondrit kregen we een hoosbui die behoorlijk lang duurde. Bij het eindpunt (Union Station) moesten slechts een korte afstand overbruggen maar we werden toch erg nat.
Als laatste hebben we het National Museum of American History bezocht. Hier treft u over diverse etages alles wat met Amerika te maken heeft. Onder andere de originele Amerikaanse vlag, de rode schoentjes van Dorothy (Wizard of Oz), de stoelen van Edith en Archie Bunker, affiches uit de 2e Wereldoorlog, alles wat met verkiezingen heeft te maken, galajaponnen van de vrouwen van de presidenten en nog veel en veel meer.
Wij vonden Washington een erg mooie stad en zeer de moeite waard. Wij zullen hier in ieder geval nog eens terug komen om zaken als Arlington en de vele musea uitgebreid te bezoeken.
Vrijdag 10 september 1999 (Washington D.C. - New York City)
Vandaag stond de treinreis van Washington D.C. naar New York City op het programma. Wij hadden in Nederland reeds een 30-daagse pas voor de AMTRAK besteld en onze route uitgestippeld. Bij het loket kregen we na het tonen van deze pas twee tickets voor de trein naar New York. Handig om te weten is dat sommige treinen van deze pas uitgesloten zijn, waaronder de sneltrein (Metroliner) naar New York (Pennsylvania Station). Dat maakte voor ons niet zo veel uit want de gewone trein doet er niet heel veel langer over. Bovendien waren door hevige regen eerder deze week bij toeval alle sneltreinen vandaag geannuleerd. Alleen daarom al is het aan te bevelen om toch ruim te voren op het station aanwezig te zijn. Daarnaast is het zo dat het schema van de trein niet bindend is als het geen beginstation is (oftewel: tijden zijn bij benadering). Ook vandaag ging de trein niet op de normale tijd weg en bovendien liepen we grote vertraging onder weg op door diverse werkzaamheden aan de rails en het goederentreinverkeer. AMTRAK rijdt over spoor dat geen eigendom van hen is en dus net zo gemakkelijk bij een sein even "geparkeerd" kan worden tot de eigenaar van de rails (veelal een goederentrein maatschappij) vind dat de personentrein weer verder mag. Tja, voor ons als vakantiegangers geen probleem, maar voor mensen met afspraken is het toch niet zo fijn. Vertragingen van 2 tot 5 uur zijn hier normaal!
De trein zelf is erg comfortabel. Veel beenruimte en stoelen waar je relaxed in zit. Alle treinen hebben minstens een lounge car waar je drank en snacks kunt halen. In vergelijking met onze treinen zijn deze treinen erg lang (15 personen rijtuigen met een stuk of 10 goederenwagons erachter is heel gewoon) en goederentreinen van 130 wagons zijn geen uitzondering. Het reizen per trein is een hele aantrekkelijke manier om het land te doorkruizen en met veel mensen in contact te komen. Zeker als er een diner car aanwezig is zal je veel aanspraak van je medereizigers (veelal Amerikanen natuurlijk) krijgen. Tijdens het diner wordt je een plek toegewezen en vaak beginnen de Amerikanen als eerste het gesprek.
De rit naar New York duurt slechts 3,5 uur en dus was er alleen een lounge car. Omdat we natuurlijk als toerist in deze trein zaten was het uitzicht voor ons bij voorbaat al goed. We hadden bewust voor de trein gekozen zodat we ook zoveel mogelijk van het land konden zien tijdens de ritten tussen de diverse steden. Voordat we het wisten zaten we in New York City. Vanaf het station namen we een taxi naar ons hotel op Broadway. Wow, wat een drukte zeg. Washington was een rustige stad en staat in geen verhouding hetgeen hier gebeurt. Natuurlijk valt het enorme aantal taxi's op, herkenbaar aan de traditionele gele kleur. Gelukkig hadden we een hele leuke taxichauffeur die alles uitlegde en een zo kort mogelijke route naar het hotel nam. De rit is heel leuk om te doen en zeker op vrijdag, de drukste dag in de stad, moet u eens een taxirit maken in deze metropool.
Bij het hotel (Hotel Newton) aangekomen namen we uitgebreid afscheid van onze taxichauffeur / gids en meldden ons bij de balie alwaar we de sleutel voor onze kamer kregen. In vergelijking met het hotel in Washington leek dit een 5 sterren hotel. Hotel en kamers waren zeer goed aangekleed, perfecte bediening, goede kamers en heerlijke bedden. Maar ook hier had het reisbureau zich niet helemaal aan haar woord gehouden. Niet in het centrum van de stad of nabij het station van Amtrak. Niet dat we dat zo erg vonden, maar wij vinden dat men zulke beloftes dan niet moet maken.
Nadat we de koffers hadden uitgepakt gingen we al direct de stad weer in. Met de metro zit je zo in downtown en daar hebben we een kleine snack genomen. `s Avonds hebben we gelijk een avondrit door de stad gemaakt met New York Apple Tours. Deze speciale rit met slechts 1 stop onderweg is spectaculair. Met een dubbeldeksbus met open dak door New York en over de Manhattan Bridge is een echt een belevenis. Er gebeurt van alles in deze stad en dus zie je veel politie en brandweerwagens af en aan rijden. We hebben het allemaal gezien: Chinatown, Little Italy, Brooklyn Bridge, Queens, Empire State Building, World Trade Center en noem maar op. De rondrit duurt ruim 2 uur. Wat een start om een weekend in New York in te luiden!
Moe maar voldaan en vol verhalen tegen elkaar zochten we het hotel weer op en vielen redelijk snel in slaap.
Zaterdag 11 en zondag 12 september 1999 (New York City)
Vanochtend wilden we het Vrijheidsbeeld bezoeken. Wanneer je tot in de kroon van het beeld wilt komen moet je de eerste veerboot van 08.45 uur hebben want anders is het of veel te druk of veel te warm om boven te komen. Er is namelijk geen lift naar de kroon en dus moet je trappen lopen wat ongeveer 1,5 uur duurt. Dit laatste hoorden wij pas ter plekke en dus waren wij snel tevreden met de lift die ons tot aan de sokkel van het beeld brengt. Toch was het goed dat we vroeg waren want de wachtrij bij de veerboot is dan nog niet zo erg lang. De rit naar de haven was erg fris zo vroeg in de ochtend maar het was wel prachtig weer. Al snel zou de zon de stad opwarmen. Bij de haven werd ons de weg naar de veerboot aangewezen en de rij was niet zo lang. De veerboot bracht ons in ongeveer 10 minuten op het eiland van het Vrijheidsbeeld en daar waren we dan. Het beeld is als je er zo dicht bij staat toch wel erg groot hoor. Vanaf het eiland heb je natuurlijk een prachtig uitzicht op de skyline van New York. De contouren van het World Trade Center en andere wolkenkrabbers zijn duidelijk zichtbaar.
Na het Vrijheidsbeeld bezocht te hebben keerden we terug naar het vasteland en liepen naar het World Trade Center. Vanaf de haven is dat ongeveer 10 minuten lopen. Het World Trade Center is ook bekend als de "Twin Towers" en heeft een observatiedek op de 107e etage. Om daar te komen moet je wel eerst US$ 12 per persoon betalen. Voor dat geld heb je dan wel een geweldig uitzicht over de stad en de haven. Kijk je recht vooruit dan zie je dat je op gelijke hoogte bent met daar waar helikopters over de stad vliegen en auto's en mensen op straat hebben de grootte als die van een modelspoorbaan. We hebben een behoorlijke tijd in het WTC doorgebracht want we kregen maar geen genoeg van het prachtige uitzicht hier.
Na ons bezoek aan het WTC hebben we de draad met de tourbus weer opgepakt omdat de kaarten van US$ 64 per persoon 2 dagen en één avond geldig zijn. New York Apple Tours heeft een groot aantal stops door de hele stad en één daarvan ligt tegenover het World Trade Center. Het maakt het toeristen wel gemakkelijk om de stad te bezichtigen en het is van harte aanbevolen om gebruik van deze touroperator te maken. Terwijl u door de stad rijdt, en naar believen op- en af kunt stappen, krijgt u een uitgebreide uitleg van alle bezienswaardigheden. Chinatown en Little Italy hebben we vanaf de bus gezien want wij hadden niet zo´n interesse in deze delen van de stad. Natuurlijk hebben we ook het Crysler Building, de Verenigde Naties, Central Park, Trump Tower, het Rockefeller Center, Times Square, Radio City Music Hall, Madison Square Garden en het Empire State Building gezien.
De zondag hadden wij voorbestemd om eens te gaan winkelen. Natuurlijk zijn we even bij het beroemde Macy´s naar binnen gegaan, al was het maar om een paar T-shirts voor onze neef te kopen die graag een specifiek merk wilde hebben. Ingrid was nog op zoek naar een paar mooie witte schoenen voor onder haar trouwpakje en slaagde daarvoor bij Nine West, tegenover het Rockefeller Center.
De leukste en gezelligste straten vonden wij Broadway, 6th Avenue en Times Square. Het leeft daar echt en bij toeval was deze zondag Broadway gedeeltelijk afgesloten voor verkeer omdat er een evenement (Broadway to Broadway) werd gehouden. Sterren uit musicals zongen live voor enkele duizenden mensen gratis de beroemde songs uit musicals als Cabaret, Chicago, Phantom en andere musicals. Zodoende zagen wij voor het eerst in ons leven de enige echte Dame Edna live voor onze neus. Wat een verrassing, temeer omdat wij beiden grote fans van deze megaster zijn. De afsluiting zorgde natuurlijk wel voor een aardige verkeerschaos maar dat kon de pret niet drukken. Leuk dat dit soort evenementen gewoon in zo´n drukke stad gehouden kunnen worden.
Wij hadden een geweldige tijd in New York. In vergelijking met een eerder bezoek (jaren geleden) is New York zeker in het voordeel veranderd. De mensen lijken vriendelijker en er heerst een redelijk tot goed "veilig" gevoel in de stad waar je zelfs graag de metro zult gebruiken (supersnel en goedkoop).
Maandag 13 september 1999 (New York City - Niagara Falls)
Door de ervaring met de vertraging van onze vorige rit, besloten we zondagavond nog even langs het Penn Station te gaan om te zien of alles nog op tijd reed. Bovendien hadden we ook gezien dat er ´s morgens om 07.30 uur al een trein naar Niagara Falls ging en die wilden wij liever dan de eerder afgesproken trein van 12.00 uur. Het bleek dat het zo had moeten zijn, want anders hadden we zeker onze trein van 12.00 uur gemist. Wat was het geval?
Het reisbureau had onze treinpassen wel op 2 namen staan maar de reserveringen stonden op één naam voor 2 personen. En AMTRAK vereist dat reserveringen steeds op één persoon staan als de achternamen verschillen. Maar dat kan dus niet even simpel vanachter het loket veranderd worden omdat het zeer druk is bij de loketten. Dit resulteerde dus in een (gratis) telefoongesprek van maar liefst 1 uur lang. Overigens was de gesprekspartner bij AMTRAK meer dan beleefd en uiterst behulpzaam. Terug naar het loket en toen bleek weer dat Ingrid een andere eindbestemming had dan Evert en dus klopten de tickets ook nog eens niet. De betreffende lokettist had er duidelijk geen zin in en verwees ons weer naar de telefoon. Maar daar hadden we geen trek in en dienden dus een klacht in bij de klantenservice ter plekke. Die nam direct actie en al snel was alles naar tevredenheid opgelost. Ook was het ons gelukt om zonder al te veel moeite onze oorspronkelijke treintijd te verzetten naar de gewenste tijd van 07.30 uur.
Moraal van dit alles is dat je zeker ruim van tevoren op het station aanwezig moet zijn: tijden kunnen veranderen en soms kloppen de tickets dus niet. Heb je vragen of problemen, gebruik dan de gratis telefoon van AMTRAK of ga naar de klantenservice ter plekke. De mensen van AMTRAK zijn naar onze ervaring zeer behulpzaam (met uitzondering van die ene lokettist dan).
Goed, maandagochtend moesten we dus vroeg opstaan om op tijd op het station te zijn. In New York rijden zoveel taxi's dat het voor een receptionist niet nodig is een taxi te bellen. Als je per ongeluk op straat met je hand zwaait, staat er direct een taxi voor je neus. Ook in deze vroegte stapten wij het hotel uit en onmiddellijk hadden wij een taxi te pakken.
Voor de verandering namen we bij Penn Station de hulp van een kruier dankbaar in gebruik. Hij nam alle koffers over en bracht ons naar de wachtruimte in het station. Vervolgens ging hij voor ons uitzoeken welke trein we moesten hebben en op welk perron deze klaar stond. Daarna kwam hij ons weer halen en bracht ons tot in de trein en zorgde er voor dat alle bagage goed werd opgeborgen.
De trein die wij namen gaat ook door naar Toronto in Canada. Het uitzicht op het landschap tijdens deze rit is prachtig als je aan de linkerkant van de trein zit. De trein rijdt het grootste deel langs een rivierlandschap wat erg mooi is. Zit je aan de rechterkant, dan zie je vooral veel bomen en bergen. De rit duurde circa 8 uur en toen waren wij bij Buffalo, vlakbij de Canadese grens. De conducteur adviseerde ons om met een taxi naar Niagara Falls in Canada te gaan in plaats van met de trein naar deze (volgende) halte te reizen. Het komt namelijk regelmatig voor dat de trein één tot twee uur stilstaat vanwege de grenscontrole, terwijl je met de taxi misschien 20 minuten onderweg bent. Nou, dat advies namen we dus maar graag over. De taxirit is inderdaad circa 20 minuten maar wel behoorlijk prijzig: 50 Canadese Dollars (incl. tol en fooi). Deze prijs is aan de hoge kant omdat de taxi ook weer terug moet naar de US. Aan de andere kant vonden het ook weer niet zo erg omdat ons wel veel tijd bespaart werd met de douane (nog geen 4 minuten) en we ook niet naar het hotel hoefden te zoeken. De chauffeur was ons dermate behulpzaam dat wij met hem afspraken dat hij ons over 2 dagen ook weer kon oppikken.
En zo waren we dan aangekomen in de plaats waar de volgende dag ons huwelijk voltrokken zou worden. We waren erg blij hier te zijn en besloten na het inchecken eerst wat cash te halen. Hierdoor maakten we gelijk kennis met de Niagara Falls en het mooie park dat er bij ligt. Na een kort bezoekje aan de geldmachine in de Skylon Tower gingen we lekker eten bij Denny´s dat tegenover ons hotel (Best Western Fallsview) gelegen was. Na het diner vonden we het wel weer laat genoeg en gingen wat tv kijken en uiteindelijk gingen we toch maar wat slapen.
Dinsdag 14 september 1999 (Niagara Falls)
Vandaag was het dan zover. De vorige avond na aankomst in het hotel op slechts een paar honderd meter van de watervallen hadden we, zoals gepland, overleg met de dominee van The Wedding Company die ons huwelijk zou voltrekken. Rev. Derek Rymarchuk is een zeer vriendelijke man die ons reeds per internet met raad en daad terzijde stond. Nadat duidelijk was hoe e.e.a. de volgende dag zou gaan verlopen zijn we gaan eten in een restaurantje nabij het hotel. Daarna tv kijken en naar bed, ook al omdat we toch wel moe waren van het gereis. Wonder boven wonder hebben we goed kunnen slapen en hebben niet teveel aan de dag van vandaag hoeven te denken.
Al vroeg wakker en heerlijk ontbeten in het restaurant. Toen werd het tijd om in de City Hall van Niagara Falls de vergunning (license) voor het huwelijk te halen. Zonder deze vergunning is het niet mogelijk te trouwen. Wanneer je deze vergunning wilt halen is een simpele legimitatie door bijvoorbeeld je paspoort voldoende. Voor alle zekerheid hadden wij ook een internationaal uittreksel van het geboorteregister bij ons maar die was niet nodig. Ter plekke moesten we een vragenformulier invullen waar onder andere de volledige namen van beide ouders en hun geboortedatum gevraagd worden. Zorg er dus voor dat je die weet, want anders krijg je geen vergunning.
Na het invullen werd alles nogmaals zorgvuldig met ons doorgenomen en daarna werden de handtekeningen geplaatst. Daarna werd de officiële vergunning uitgewerkt, hetgeen ongeveer 15 minuten duurde. Voor deze handelingen betaalden wij 75 Canadese Dollars en na betaling kregen wij dan de officiële toestemming om te trouwen.
Terug in het hotel gingen we de bloemen bestellen. Een bruidsstukje voor Ingrid en een corsage voor Evert. Ook dit hadden we tevoren al via de dominee voorgeregeld en dus verliep e.e.a. erg gemakkelijk en snel. De bloemen werden om circa 11.30 uur op de hotelkamer bezorgd.
Nadat de bloemen bezorgd waren gingen wij ons omkleden en om 12.30 uur gingen we per taxi naar de kapel. Het was een kort ritje van circa 4 minuten en Rev. Derek stond ons reeds op te wachten. Alhoewel we hem van gezicht kenden via het internet waren we toch blij hem nu eens in het echt te ontmoeten. We begroetten elkaar of we elkaar al tijden kenden en dus was het gesprek met hem erg prettig. Al snel daarna kwam Kim, onze fotografe, binnen. Jawel, ook Kim was tevoren besproken op aanraden van Rev. Derek. Het is bij Rev. Derek ook mogelijk professionele video-opnames te laten maken, maar door het probleem van verschil in videoformaat (NTSC in Amerika en Canada en PAL in de meeste Europese landen) vond Rev. Derek het absoluut geen probleem dat wij onze eigen videocamera meenamen om de gehele ceremonie te filmen voor de familie thuis en natuurlijk vooral voor ons zelf. Hij zorgde er zelfs voor dat de camera een perfecte plek kreeg zodat de gehele huwelijksvoltrekking perfect te volgen is op de videoband!
Dan was het moment daar. Het was 13.00 uur en dus werd aangevangen met de huwelijksceremonie: "Dearly beloved......." enzovoorts. Je kent het vast wel van een of andere film. Het was voor ons alsof we in een filmset stonden. Het leuke was dat er slechts 4 mensen aanwezig waren, Rev. Derek, Kim en wij natuurlijk. Maar Rev. Derek sprak alsof de hele kerk vol met familie zat. Daarom lijkt het op de video ook zo alsof iedereen er bij is. Werkelijk fantastisch gedaan!
Het moment was nu daar dat we elkaar de ring konden omschuiven. De ringen hadden we niet vergeten en Evert kon eerst Ingrid de ring om doen en daarna Ingrid bij Evert. Toen werden de ringen ingezegend. Daarna dan onze handtekeningen op de diverse formulieren en in het trouwboek van de kerk en we waren dan eindelijk officieel meneer en mevrouw Kipp.
Kim was samen met de vrouw van Rev. Derek onze getuige en zij moest dus ook de formulieren tekenen.
Hierna kregen wij van Rev. Derek nog de officiële certificaten dat we getrouwd waren (althans voor de Canadese wet). Ook hadden we namelijk van de City Hall een formulier meegekregen waarmee we vanuit Nederland 4 weken na ons huwelijk een verklaring kunnen aanvragen (via het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag) en daarmee kunnen we bij het gemeentehuis van onze woonplaats het huwelijk laten inschrijven en dan is het huwelijk ook hier in Nederland volkomen wettig. Van het ministerie kregen we te horen dat deze legalisatie 2 tot 12 (!) maanden kan duren, maar natuurlijk wordt wel de datum van trouwen gehanteerd.
Na al deze formaliteiten afgehandeld te hebben en afscheid te hebben genomen van Rev. Derek, gingen we dan naar de Niagara Falls om de fotoreportage af te maken. Kim heeft in onze ogen een goede job gedaan want de foto's zijn erg leuk. Wij kregen het filmrolletje mee zodat we later in Nederland gewoon nabestellingen kunnen laten afdrukken. Voor alle zekerheid hebben wij de film wel in de USA laten ontwikkelen zodat er niets mis kon gaan bij de X-Ray apparatuur op het vliegveld. Wil je alle trouwfoto´s zien, klik dan even op het fotoalbum hier.
Na de fotoreportage gingen we terug naar het hotel en namen afscheid van Kim. Nu konden we ons weer omkleden in gewone kleren. We hadden afgesproken dat we de rondvaart met de Maid of the Mist (http://www.maidofthemist.com) zouden maken. Deze gaat zeer dicht bij de Horseshoe Falls en dus wordt je erg nat. Gelukkig krijg je bij het betreden van de boot een regenjas dus uiteindelijk valt het allemaal wel mee. Maar zonder die jas......
Na deze rondvaart hebben we lekker rondgewandeld bij de watervallen en al snel was de dag voorbij. ´s Avonds hadden we een heerlijk romantisch diner in de Skylon Tower met zijn tweetjes. Nou ja, er waren natuurlijk wel meer mensen in het restaurant maar je begrijpt wat we bedoelen. Het was maar goed dat we ruim tevoren gereserveerd hadden (via Internet) want het restaurant zat hartstikke vol. Het restaurant draait op een flinke hoogte rond de as van de toren en zo krijg je een prachtig uitzicht over de verlichte stad en over de watervallen die elke keer van kleur verwisselen.
Maar zoals aan alle dagen komt ook aan deze prachtige, gedenkwaardige dag eens een einde. Voldaan en gelukkig gingen we dan voor het eerst als meneer en mevrouw Kipp de huwelijksnacht in.
Woensdag 15 en Donderdag 16 september 1999 (Niagara Falls - Chicago)
Onze huwelijksnacht was redelijk kort omdat we al om 07.00 uur door de taxichauffeur opgehaald zouden worden. Vanaf vandaag was onze vakantie dus omgedoopt tot een huwelijksreis. Na het ontbijt in het restaurant bleek dat de chauffeur al aanwezig was en dus waren we op tijd bij de trein in Buffalo die ons naar Chicago zou brengen. Het zou onze eerste kennismaking met een zogenaamde "sleeper" worden omdat de treinreis maar liefst 24 uur zou duren. En omdat we nog geen enkele rit zonder vertraging hadden meegemaakt rekenden we er bij voorbaat alvast twee uren bij. Ons oorspronkelijke plan was om op Amerikaanse bodem te trouwen en dus hadden we een kort bezoekje aan Albany, de hoofdstad van de staat New York, gepland (wanneer je in Amerika trouwt moeten een aantal stempels op de vergunning geplaatst worden die alleen door het stadhuis in de hoofdstad van de stad geplaatst kunnen worden). Dit bezoekje was dus overbodig omdat we nu in Canada getrouwd waren maar toch lieten we het schema voor wat het was. Daarom arriveerden we omstreeks het middaguur in Albany. Via het Internet hadden we al een indruk dat het een rustige stad was, maar de realiteit was nog erger. Er was werkelijk weinig te doen en weinig mensen wisten de weg in deze stad. Uiteindelijk wist iemand ons te vertellen dat er een shopping mall was, maar die lag wel op ongeveer 45 busminuten. Nou ja, we moesten toch de middag door en dus gingen we op pad. Echter, het viel allemaal erg tegen en we keerden redelijk snel terug naar het station. Albany is voor ons in ieder geval een plaats waar we niet snel zullen terugkomen.
Om 20.40 uur stond onze reis naar Chicago gepland. De trein was zowaar redelijk op tijd (slechts 20 minuten vertraging) en we zochten onze cabine op. Deze cabine was redelijk krap maar toch van alle comfort voorzien. Een radio met 4 kanalen en een (klein) videoschermpje met 2 filmkanalen. De ruime stoelen konden tot een bed omgeklapt worden en vanaf het plafond kwam nog een bovenbed. Toilet en wastafel waren netjes in het interieur verwerkt. Al met al waren wij erg tevreden met deze sleeper in de Viewliner (AMTRAK kent twee soorten slaaptreinen: de Superliner en de Viewliner). Voordat we de trein in konden stelde onze steward Garry zich voor en wees ons de juiste cabine. Ook liet hij een demo van de mogelijkheden van de apparatuur zien en bracht ons desgewenst gratis koffie, thee of vruchtensap. Omdat we een slaapcabine hadden (in plaats van de ook mogelijke ruststoel) waren alle maaltijden (ontbijt, lunch en diner) inbegrepen. Om ongeveer 21.00 uur werden we door Garry gevraagd of we wilden dineren en in dat geval konden we naar de diner car. Nou, we hadden wel wat trek en dus waren we daar wel blij mee. We kregen door de steward daar een plek toegewezen (naast elkaar) en een jong Amerikaans stel kreeg de plekken tegenover ons. Op deze manier maak je snel kennis met de lokale mensen en wij konden het goed met hen vinden. Zij waren op weg van New York naar Buffalo (jawel, daar kwamen wij dus net vandaan maar het traject liep nu eenmaal zo omdat wij Albany op het programma hadden staan) en kwamen oorspronkelijk uit San Francisco. Nadat wij vertelden dat wij daar nog heen gingen kregen we gelijk wat tips over het uitgaansleven daar en dat we ons niet te veel zorgen moesten maken als er een bevinkje was. Zij vinden dat de normaalste zaak van de wereld. Ook moesten we nog eens terug komen in de USA om Boston te bezoeken vonden zij. Dat schijnt een hele mooie stad te zijn. Nou ja, wij willen best nog wel eens terug hoor dus dat hebben we goed onthouden.
Na deze uitgebreide maaltijd (salade vooraf, biefstuk met aardappelen en groenten, een dessert en koffie na) namen we afscheid van elkaar en wij gingen terug naar onze cabine. Intussen had Garry onze stoelen veranderd in bedden (het was inmiddels 22.30 uur) en dus maakten we ons op voor de nacht. We hebben zonder problemen comfortabel in de trein geslapen maar werden wel vroeg wakker (07.00 uur). Nadat we ons gedouchte hadden (er zijn een aantal douches in de trein aanwezig) gingen we weer naar de diner car waar we lekker hoopten te ontbijten. Nou, dat was erg lekker. Ook hier weer een goed ontbijt met scrambled eggs, bacon en toast en natuurlijk koffie, thee en vruchtensap. Zeker weten, het eten in de AMTRAK cars is zeker aan te bevelen.
Het gezelschap aan tafel bestond nu uit een echtpaar dat inmiddels 52 jaar getrouwd was. Erg leuk verschil met onze 2 dagen natuurlijk. Met genoegen hebben wij naar de verhalen van deze mensen geluisterd en ook zij waren erg geïnteresseerd in het leven in Nederland. Opvallend was dat ook zij ons adviseerden om Boston eens te bezoeken. Zou het echt zo´n mooie stad zijn? Nou ja, we hebben in ieder geval weer een stad op ons verlanglijstje staan. Na het eten keerden we terug naar onze cabine.
Garry had deze weer opgeruimd en dus hadden we weer de beschikking over de stoelen. Bij de volgende stop bleek dat we wederom een uur vertraging hadden. De rit verliep verder wel goed en we kwamen omstreeks 14.00 uur in Chicago aan. In Albany hadden we voor het eerst onze bagage als "checked bagage" afgegeven, wat inhoud dat je de koffers (net als bij het vliegveld) af geeft op het station van vertrek en die pas op het station van aankomst terug ziet. Dat was erg makkelijk en sindsdien hebben we hier steeds gebruik van gemaakt. Een tip hiervoor: het maximale gewicht per koffer voor United Airlines is 33 kilo. Echter voor AMTRAK geldt een maximum van 25 kilo! Is de koffer zwaarder dan moet je US$ 10 neertellen voor de checked bagage service. Tot 25 kilo is deze service gratis.
Nadat we onze koffers hadden opgehaald en door de AMTRAK medewerker was gecontroleerd of de koffers wel van ons waren (dit wordt elke keer gecontroleerd a.d.h.v. het afgegeven reçu) laadden wij de koffers in een gereedstaande taxi die ons naar ons hotel (Days Inn) aan de Lake Shore Drive bracht. Deze Days Inn is achteraf gezien wel het mooiste en beste hotel geweest dat we gedurende ons verblijf hebben gehad. De rit kostte ons US$ 9 en we werden voor het eerst echt luxe ontvangen door een bell boy die de koffers direct overnam en ons begeleidde naar de receptie en later onze kamer. We hadden een luxe kamer op de 32e etage die ons een mooi uitzicht naar de stad gaf. Vanaf de gang bij de lift konden we de Navy Pier zien liggen. Nadat we de koffers uitgepakt hadden gingen we gelijk naar deze uitgaansgelegenheid want we zouden slechts één overnachting in Chicago hebben. De wandeling naar Navy Pier was slechts 5 minuten omdat er niet al te ver van het hotel een voetgangerstunnel onder de weg doorliep. We kwamen nu op een klein strand uit en daar vanaf was het nog maar een klein stukje door een leuk park. In Navy Pier vindt je onder andere de McDonald´s van de toekomst en een kindermuseum. Ook heel veel eetgelegenheden en souvenirwinkeltjes. Als een redelijk liefhebber van Mac producten besloten we de Mac maar te testen. Wat een teleurstelling was dit zeg. We hebben bijna alles laten staan, zelfs de frietjes. Het was echt niet te eten. Daarnaast was de rock muziek loei hard en wat ons betreft hoeft deze toekomst niet zo snel te komen hoor.
Nadat we een wandeling over de pier hadden gemaakt en veel luxe schepen hebben gezien (waarvan veel diner cruisers die tegen een redelijk bedrag een cruise over de baai maken en waarbij je dus gelijk een diner krijgt aangeboden) maakten we wat foto´s van de skyline. Bij het terug lopen stuitten we op een rondvaart door de grachten van Chicago door Shoreline Tours. Dat leek ons erg aantrekkelijk en dus kochten we twee tickets. Nadat we goed en wel op de boot zaten begon deze rondvaart al en we kregen een uitstekende uitleg over de gebouwen in het centrum van Chicago. Niet alleen historisch maar ook over de architectuur, de vergelijking (zeg maar beter de rivaliteit) met New York en filmlocaties. Na deze rondvaart vonden we het al jammer dat we zo weinig tijd voor deze stad hadden ingeruimd. Chicago beviel ons al uitermate goed na amper een paar uur in deze stad te zijn. Er hangt een prima sfeer en de mensen zijn erg vriendelijk en behulpzaam.
Na afloop van de rondvaart was het wel fris geworden en we besloten even terug te gaan naar het hotel om de jassen te halen. Het was inmiddels 18.00 uur en na eerst een uurtje gerust te hebben gingen we om 19.30 uur lopend op zoek naar Sears Tower, het hoogste gebouw in de stad.
De wandeling door het centrum was erg leuk, maar toch wel enigszins koud. De gebouwen zien er in de avond mooi uit met alle verlichting, met name het Wrigley gebouw van de kauwgomfabrikant) met de witte stenen. Zo dichtbij alles lijkt vanaf de straat, zover is het in het echt om de afstand te overbruggen. We hadden ons duidelijk vergist en pas om 21.30 uur kwamen we bij de Sears Tower aan.
Na de toegangsprijs betaald te hebben kwamen we eerst in een soort filmzaal aan waar ons de geschiedenis van Chicago uit de doeken werd gedaan. Op muziek van onder andere Frank Sinatra´s "Chicago" kregen we als het ware een rondvlucht boven de stad. De beelden waren erg mooi en de film was leuk om te zien. Hierna gingen we met de lift naar de topetage (110) van het gebouw en hadden we een prachtig uitzicht over de verlichte stad. Lichten voor zover je maar kon zien en, al was het 22.00 uur, het verkeer op de wegen was er niet minder om waardoor het erg leuk is om naar al dat gekrioel te kijken daar beneden. Na een halfuurtje op het dek doorgebracht te hebben hielden we het voor gezien en gingen nu maar per taxi naar het hotel terug. Toch nog wel moe van de wandeling besloten we maar naar bed te gaan want de volgende dag wilden we nog meer van stad zien.
Vrijdag 17 en zaterdag 18 september (Chicago - Flagstaff)
Vandaag vertrok de trein pas om 15.20 uur vanuit Chicago naar Flagstaff dus hadden we nog bijna een hele dag om door de stad te lopen. Maar eerst namen we een uitgebreid ontbijt op de kamer. Minimaal eenmaal per vakantie maken we gebruik van de roomservice (vinden we gewoon leuk om te doen) en dit hotel leek ons daar uitermate geschikt voor. Nou, daar hebben we geen spijt van gekregen. Na het ontbijt besloten we eerst de bagage op het station af te geven (checked bagage kan je al eerder afgeven dan je trein vertrekt en de handbagage deden we zolang in de lockers). Vanaf het station gingen we nu eerst op zoek naar de fontein uit de tv serie "Married with Children", de Buckingham Fountain. Deze naam heeft niets te doen met de Koninklijke naam uit het Verenigd Koninkrijk, maar het is de naam van de vrouw die deze stad een erfenis heeft nagelaten.
Vanaf het station rijdt een bus naar het park waar deze grote fontein staat en we waren met circa 10 minuten ter plaatse. Tijdens de wandeling door het park vielen ons de aanwezige leerlingschilders op die van allerlei hoeken een schilderij van het park probeerden te maken. Al snel hadden we de fontein gevonden en het is echt een reusachtige fontein. Werkelijk een prachtige straal water kwam uit het midden van de fontein meters omhoog en vele kleinere stralen maakten er een mooi geheel van. Vanaf verschillende kanten hebben wij er foto's van gemaakt. Het was nog redelijk vroeg maar toch brandde de zon al weer zo erg dat we na een paar minuten al een schaduwplekje probeerden te vinden. Gelukkig zijn er een paar bankjes onder de bomen maar helaas waren die al allemaal bezet. Daarom besloten we maar door te lopen en gingen zo langzamerhand dan in de richting van de winkels in het centrum. Opvallend was de grote stilte van het park. Alhoewel het in het centrum ligt en niet gek ver van de wegen, is er toch weinig geluid in het park te horen. Wij gingen in ieder geval op souvenir jacht en besloten ook het filmrolletje van onze trouwfoto´s hier te laten ontwikkelen. We waren toch erg nieuwsgierig naar het resultaat.
Na enige tijd de winkels afgestruind te hebben konden we de foto´s dan afhalen. En we waren erg blij met het resultaat (dat heb je al kunnen zien bij de tekst over ons huwelijk). Inmiddels was het al14.00 uur en we besloten maar naar het station terug te gaan voor het geval er verandering in de tijden zou optreden. Dat was niet het geval (Chicago is het beginpunt van de treinreis naar Los Angeles via Flagstaff en heeft als naam de Southwest Chief) en dus konden we nog een kopje koffie e.d. nuttigen. Dat deden we in de First Class Lounge. Omdat we weer een sleeper op dit traject geboekt hadden, waren we automatisch 1e klas reizigers. Voor deze mensen heeft AMTRAK op een aantal stations een speciale ruimte waar je uitermate luxe op je trein kunt wachten. Big screen tv, leren bankstellen, koffie, thee en limonade e.d. was gratis en je werd keurig op de hoogte gehouden van ontwikkelingen omtrent je trein als er problemen zouden zijn. Nou, hier houd je het wel een paar uurtjes vol hoor als het moet.
Onze trein vertrok echter als gepland en dus konden we op tijd aan boord gaan. Nadat de trein zich in beweging had gezet stopten we al na slechts een paar meter gereden te hebben. Na ongeveer 15 minuten reden we weer 100 meter en stonden weer stil. Toen hoorden we dat we "even" moesten wachten omdat er een aantal postwagons achter de trein werden geplaatst die ook mee moesten. Dat "even" resulteerde in ongeveer een uur en dus hadden we toch weer vertraging. Maar uiteindelijk konden we dan op weg. Met een redelijke slakkengang kwamen we dan aan de rand van Chicago en al snel hadden we meer dan 2 uur vertraging. Maar goed, eindelijk ging de trein dan goed aan de gang. We hadden een leuk uitzicht en vonden het landschap erg leuk om te zien. Het was alleen jammer dat we door de vertraging nu niet de Missisippi rivier niet konden zien omdat we daar nu in de avonduren overheen zouden gaan.
Erg leuk van deze speciale treinreizen is dat er naast het reisschema (tijden wanneer de trein op een bepaald station zou zijn) ook een reisverslag aanwezig is waarop alle bezienswaardigheden en soms ook een stukje geschiedenis wordt vermeld. Zo wisten we ook in de bergen precies hoe hoog we zaten. De route van dergelijke treinen is dan ook niet altijd de snelste route maar indien mogelijk de mooiste route. Overdag langs de bezienswaardigheden en in het nachttraject het minst interessante (in totaal doet deze trein er circa 40 uur over om in Los Angeles te komen) Zie voor de complete route: http://www.amtrak.com/trip/swcroute.html.
Na enige tijd werden we weer verwacht in de diner car en ook nu kregen we weer gezelschap van een Amerikaan. Dit keer een voormalig politieagent die op de terugweg was van een bezoek aan zijn zuster in Chicago. Joseph was nu gepensioneerd en bezig een boek te schrijven. Na enige verhalen uitgewisseld te hebben (vooral over de verschillen in wetten en het doen en laten tussen de USA en Nederland) wensten wij hem succes met het schrijven van zijn Science Fiction boek en gingen terug naar onze cabine. De steward Phil was wel erg snel met het omzetten van de stoelen naar een bed want toen we terug kwamen was dat allemaal al gedaan en dus waren we bijna verplicht vroeg te gaan slapen. Maar omdat het toch al donker was, hadden we hier niet echt veel moeite mee. Misschien waren toch wel meer vermoeid dan we dachten want we sliepen snel en lang.
De volgende ochtend werden we wel al om 06.30 uur wakker. Het was inmiddels al licht buiten en konden dus al vroeg aan het ontbijt beginnen. Nou ja, dat dachten we dan want meer mensen waren op dit idee gekomen. We moesten een uur wachten voordat onze namen afgeroepen werden om het ontbijt te nuttigen. Maar ja, het maakte allemaal niet zoveel uit, want de trein ging toch wel verder en we waren nog lang niet in de buurt van onze bestemming. Na het ontbijt keerden we weer terug naar de cabine en wachtten maar af of er nog bezienswaardigheden langs de route te zien zouden zijn. Dat was zeker het geval. Een prachtig landschap met dan weer uitgestrekte velden, dan weer bergen of woestijn scheerde voorbij soms met vee of wilde dieren zoals antilopen. Deze trein rijdt door een aantal staten (o.a. Illinois, Kansas, Arizona, New Mexico en California) en dus zie je heel wat van het land. We waren echt blij dat we voor dit soort vervoer hadden gekozen. Ook de speciale wagon extra grote ramen (de sightseeing car) is een goed gewaardeerd item door de passagiers. Op een deel van het traject is zelfs een reisgids aanwezig die alles over het land verteld. Maar ja, dan wordt het weer avond en is er niet veel meer te zien. Na opnieuw gedineerd te hebben konden we nu niet gaan slapen omdat wij deze avond om 20.43 uur in Flagstaff zouden arriveren. Door de eerder opgelopen vertraging werd dat echter 23.00 uur. Zeker het laatste uur vonden wij erg zwaar, ook al extra moe van het lekkere eten dat wij elke keer weer kregen.
Maar eindelijk was het moment dan daar. De aankomst in Flagstaff was een feit. En spoorslags waren alle tekenen van vermoeidheid en verveling verdwenen. Na onze steward Phil voor zijn zorgen bedankt te hebben gingen we het station binnen en wachtten we op onze bagage. Deze kwam redelijk snel en per taxi reden we dan naar ons hotel (Days Inn West Route 66). De taxichauffeur vertelde ons tijdens de rit direct waar we het best konden eten als we kipliefhebber waren. Had je liever vis? Dan wist hij daar ook een adres voor. En zo kan je allerlei eetgelegenheden opnoemen. Hij wist echt alles te vinden in deze stad. De rit was kort (het hotel was niet al te ver (maar zou je het lopen dan ben je toch 30-40 minuten bezig) en daar waren we toch wel blij om. In het hotel (wat meer een motel is) kregen we onze kamer toegewezen en we waren nog maar net binnen of het begon te onweren. Moe maar voldaan zochten we ons bed op en het was de eerste keer dat we nu zouden kunnen uitslapen.
Zondag 19 september 1999 (Flagstaff)
Vandaag hadden we, bewust, een rustdag op het programma staan. Dus dat begon natuurlijk met uitslapen. Om 09.30 uur werden we wakker en na lekker uitluieren gingen we ons douchen en wilden toen aan het ontbijt. Helaas was dat op dat moment al voorbij. Nou ja, dan niet hè? We gingen toen maar een kopje koffie drinken in de lobby van het hotel en daarna gingen we kijken of we enkele kleren konden wassen. Dit hotel was voorzien van een wasmachine voor de gasten en dus bestond inderdaad de mogelijkheid onze spullen te wassen. Terwijl de machine draaide, dronken wij nog wat koffie en belden naar de familie in Nederland. Hier kwam een "klein" probleem om de hoek kijken toen onze credit card niet meer uit de telefoon wilde komen. De receptioniste belde uiteindelijk maar een techneut van de telefoonmaatschappij en die kwam na ongeveer een uur eens kijken. Na uiteindelijk de telefoon uit elkaar geschroefd te hebben kon de credit card weer terug genomen worden. Het was gelijk de laatste keer dat we dit middel gebruikt hebben want de monteur waarschuwde ons dat je, afhankelijk van de maatschappij waar de telefoon toe behoort, soms wel 3 weken op een monteur moet wachten! Toen dit allemaal klaar was gingen we een stukje wandelen naar het centrum van Flagstaff. In het centrum staan nog diverse originele gebouwen uit de tijd van het Wilde Westen en het is een leuk deel om door te lopen. Natuurlijk veel souvenirs winkels, maar vooral gericht op het Indiaanse geloof en dat vonden wij toch opvallend.
Tussendoor gingen we een ijsje kopen bij Cold Stone waar je uit veel smaken ijs kan kiezen. De grootte van het ijsje was beperkt in Small, Medium en Large. Omdat wij echte ijsliefhebbers zijn kozen we ogenblikkelijk voor large. Nou dat hebben we geweten zeg. We kregen zeker een liter ijs in een enorme hoorn maar het smaakte voortreffelijk! Na deze lekkernij zijn we weer terug gelopen naar het hotel. Het was prachtig weer en we hadden verder geen plannen dus maakten we ons niet druk om de tijd.
Omdat we ´s avonds niet weer terug wilden naar Flagstaff (althans niet lopend) besloten we in het hotel te eten. Het menubord beloofde lekker en onbeperkt eten voor een lage prijs dus waagden wij de gok. Daar hadden we al heel snel spijt van. De bediening (voor zover die er tenminste was) liep ongeïnteresseerd rond, had het niet zo op de hotelgasten en kon met moeite vertellen wat de mogelijkheden waren. Over drinken werd al helemaal niet gesproken en op de automaat hing een briefje dat deze kapot was. Op onze vraag waar we dan iets te drinken konden krijgen kwam slechts een blikje cola onder de toonbank vandaan met een blik van "verder niet zo moeilijk doen". Het eten zelf was ook al niet om over naar huis te schrijven dus onze trek was snel gezakt en het was gelijk de laatste keer dat we daar waren. Terug op onze kamer gingen we tv kijken. Het verbaasde ons dat hier films op tv zijn die in Nederland nog in de bioscoop moeten komen of net waren, zoals Wild Wild West en Antz. Series waar Ingrid een liefhebber van is (Beverly Hills 90210 en Melrose Place) lopen enkele seizoenen voor zo lijkt het. Friends vinden we allebei leuk en het was voor ons dus een verrassing te zien hoever deze serie hier al gevorderd is. En van Tooltime (waar we beiden fan van zijn) hebben we de allerlaatste aflevering op video gekocht met een aantal bloopers aan het einde. Kortom, we hebben wel genoten van de Amerikaanse televisie.
Na het kijken van de film Antz kregen we eigenlijk wel een beetje jeuk. Toevallig had Ingrid in de badkamer al een of twee mieren gezien maar nu liepen ze ook in Evert´s bed. Ja, dat gaat net even te ver en dus gingen we gelijk naar de receptie. Na onze klacht aangehoord te hebben bood men direct alle excuses aan en kregen we direct een andere kamer toegewezen. Men wilde desnoods de koffers voor ons overbrengen maar dat deden we zelf wel. In ieder geval werd er direct een goede actie ondernomen. De nieuwe kamer voldeed aan onze wensen en we hebben verder geen last meer gehad van mieren of zo. Het was echt toeval met de film hè?
´s Avonds zijn we bijtijds gaan slapen want de volgende dag wilden we vroeg op staan voor ons volgend avontuur.
Maandag 20 september 1999 (Grand Canyon)
Via het Internet hadden we bij American Dream Tours al een sightseeing naar de Grand Canyon geregeld. Zodoende hadden we al een beetje kennis gemaakt met onze gids Kevin. Voor het zover was moesten we nog ontbijten en vooruit, we gaven het restaurant nog een nieuwe kans. Het personeel was in ieder geval vriendelijk (andere mensen) en we werden goed geholpen. Helaas deed dat niet veel af aan de kwaliteit van het eten. Het was niet echt onsmakelijk maar het kan toch wel beter dachten wij. Nadat we koffie gedronken hadden wachtten we in de lobby op de komst van het busje dat ons naar de Canyon zou brengen. Afgesproken was dat zij ons om 09.00 uur zouden oppikken en inderdaad was men rond die tijd bij het hotel.
Tijdens de rit naar de Canyon pikte we nog een aantal mensen op en zo zaten we dan uiteindelijk in een gezellige groep van 12 mensen voor de rest van de dag met elkaar opgescheept. De groep bestond uit mensen uit (natuurlijk) de USA, Zweden en Nederland. Al snel was iedereen aan elkaar voorgesteld en wisten we onder andere welke schoenmaat men heeft en wat het favoriete gerecht was en zeker de leiding van onze gids Kevin heeft er aan bijgedragen dat we een fantastisch dag beleefd hebben. De tour bracht ons onder andere langs de South Rim van de Canyon, de Bright Angel track, de KIVA ruïne en diverse uitzichten op dit prachtige natuurgebied. Het is onmogelijk de pracht en grootte van de Grand Canyon te beschrijven. Het is iets wat je gewoon in real life moet zien. Foto´s en videobeelden geven nog geen fractie weer van het gevoel wat je beleeft als je hier daadwerkelijk staat. Bij onze tour was een picknick in de buurt van KIVA ruïne gepland. Nadat we gewaarschuwd waren voor spinnen, ratelslangen en schorpioenen (gewoon met rust laten en doorlopen was het advies, maar we waren toch blij dat wij ze niet zagen) konden we eerst nog even rondkijken zodat Kevin de tijd had om het eten klaar te maken en de tafels te dekken. Het eten ging er zeker bij iedereen wel in en het smaakte goed. Zonder al te veel last van de bijen hebben we de picknick doorstaan en daarna ging de tour weer verder. Tegen het einde van de dag moesten we dan weer terug richting Flagstaff en gelukkig voor een Franse toerist die zijn bus van Nova Hopi Tours gemist had (deze checken niet of iedereen er wel is maar gaan gewoon klokslag 17.00 uur weg) was er nog net één plekje in onze bus vrij en mocht hij met ons mee terug. Omstreeks 19.30 uur waren wij weer terug in het hotel en besloten gezien onze eerdere ervaringen met het restaurant maar een ander restaurant tegenover het hotel uit te proberen.
Dit restaurant (Galaxy Diner) overtrof onze stoutste verwachtingen. Het is een typisch jaren 60 restaurant met veel muziek en foto´s uit die tijd. De bediening is uitermate vriendelijk, neemt alle tijd voor de klanten, gaat een gezellig gesprek met de klant aan en waarschuwt ook nog als zij denken dat je te veel eten besteld wat je niet op krijgt. Althans, dat is wat wij ervaren hebben. Zo wilde wij een salade vooraf bestellen, gevolgd door een lekkere T-bone steak. Onmiddellijk werd ons de salade ontraden omdat deze zo groot als een aparte maaltijd is en bovendien werd bij de steak ook weer salade geserveerd. Kijk, dat noemen we nou service! De refills van koffie en frisdrank waren gratis (dat is overigens bij veel restaurants in de US het geval) en het eten was echt voortreffelijk! De prijs uiteindelijk was niet al te veel. Voor iets van US$ 24 zaten we volledig en tot het allerlaatste gaatje vol. Mocht je ooit in Flagstaff komen, ga dan zeker bij dit restaurant eten. Het ligt aan de Route 66 (Oost). Je krijgt er absoluut geen spijt van. Wij besloten direct op hier de volgende ochtend ook het ontbijt te nemen. De rest van de avond hebben we liggen bijkomen voor de tv.
Dinsdag 21 september 1999 (Flagstaff )
Zoals afgesproken gingen we eerst maar eens uitgebreid ontbijten bij Galaxy Diner. Omdat dit restaurant de gehele dag door ontbijt serveert, konden we ook gewoon uitslapen. Echte plannen hadden we vandaag niet en dus hadden we iets van 10.00 uur pas ontbijt. Het ontbijt was, evenals het diner de avond hiervoor, uitgebreid en uiterst smaakvol. Zelfs zo veel gekregen dat we echt de hele dag tot aan het avondeten niets meer gegeten hebben.
Vandaag zouden we ook de trein naar Los Angeles nemen en dus was het de laatste dag in Flagstaff. Na het ontbijt uitgecheckt bij het hotel en daarna namen we een taxi naar het station. De trein zou pas 20.43 uur vertrekken en dus gaven we onze bagage weer af zodat we de rest van de dag gewoon door de stad konden wandelen. De lokettist gaf ons het adres van een winkelcentrum waar we met de bus heen konden. Jammer alleen dat de bus slechts één keer per uur rijdt en we moesten zeker 45 minuten wachten. De rit naar het winkelcentrum duurde even omdat het winkelcentrum buiten de stad ligt. Het was niet al te groot maar toch wel leuk om een paar uurtjes door te brengen. Daarna gingen we om 15.00 uur weer terug naar het station. Toen we daar kwamen was al bekend dat, jawel, de trein vertraging zou hebben. Daar waren wij echter al vanuit gegaan en dus gingen we nog maar wat door Flagstaff lopen. Daarbij kwamen we een alleraardigst restaurantje tegen en daar besloten we het avondeten te nuttigen. Na uitgebreid getafeld te hebben en van een werkelijk overheerlijke steak genoten te hebben, moesten we dan toch weer naar het station. De trein had uiteindelijk een vertraging van 40 minuten (viel nog mee in onze ogen) en nadat we onze coupe gevonden hadden (de bedden waren reeds opgemaakt) maakten we ons op voor de nacht. Wij vonden het erg plezierig om in Flagstaff te verblijven en de Grand Canyon bezocht te hebben. Toch is het hier wel nodig om in het bezit van een auto te zijn zodat je iets meer van de omgeving kan zien.
Woensdag 22 september 1999 (Los Angeles)
Omdat Los Angeles normaal gesproken omstreeks 09.00 uur bereikt zal worden, was het ontbijt in de trein wel heel erg vroeg gepland. De enige mogelijkheid was 06.00 uur en dus moesten we om 05.00 uur al uit bed. Nou, dat was niet zo erg moeilijk want de nacht was erg onrustig geweest. De trein schudde erg veel en bijna alle mensen in de wagon hoorde je klagen over een slechte nacht. Kennelijk heeft de trein te hard gereden om de achterstand in te lopen of zoiets waardoor de wagons meer schudden dan normaal. Het ontbijt was dus een welkome start van de dag. Zoals we inmiddels gewend waren was het goed eten in de diner car van AMTRAK. Tijdens de verdere rit naar Los Angeles genoten we weer van het mooie landschap en het gezelschap van de overige reizigers. Omstreeks 09.30 uur arriveerden we dan in Los Angeles.
Nadat we onze koffers hadden opgehaald reed de taxichauffeur ons naar ons hotel (Best Western Mayfair). Tijdens de rit reden we door het financial district wat er mooi uit ziet. Direct daarachter begint echter een wijk dat er niet bepaald mooi uit ziet en we dachten eerst weer in een achterbuurt terecht te komen want daar lag ook ons hotel. Het hotel zelf was gelukkig wel goed maar de ligging bepaald toch ook een hoop. Omdat wij al vroeg in de ochtend arriveerden waren onze kamers nog niet klaar. Onze bagage werd echter netjes bewaard en de bell boy was uitermate behulpzaam bij onze vragen naar excursies en dergelijke. Omdat we toch wel wat tijd moesten doorbrengen besloten we even wat cash te halen en liepen dus naar het financial district dat op ongeveer 10 minuten lopen ligt. Het was inmiddels behoorlijk opgewarmd en de smog maakte het er niet beter op. Nadat we de lunch bij MacDonald´s hadden genuttigd gingen we weer terug naar het hotel en gelukkig was onze kamer toen al klaar.
Los Angeles gaf ons een niet al te beste indruk. Huizen zien er vaak verwaarloosd uit, er zijn heel veel zwervers op straat en zeker in ons deel van de stad was niet veel te doen. We besloten daarom ´s avonds maar niet weg te gaan zodat we weer een avondje tv voor ons hadden.
Donderdag 23 en vrijdag 24 september 1999 (Los Angeles)
Ontbijt haalden we vandaag weer bij de Mac in het Financial District. Het was vroeg en dus niet al te warm. We moesten wel vroeg ontbijten want we hadden gisteren reeds een rondrit door de stad besproken en die zou ons om 09.00 uur bij het hotel oppikken. Dat werd iets later (09.30 uur) maar de organisatie belde wel keurig naar het hotel om dit kenbaar te maken. Opnieuw een kleine groep mensen (13) maar lang niet zulke gezellige mensen als die wij bij de Grand Canyon mee maakten. Dat kwam misschien doordat het voornamelijk twee families waren uit Canada en de US aangevuld met Ieren en Nederlanders. In ieder geval deed de gids (een Brit die sinds een jaar in Los Angeles woont) zijn uiterste best om een indruk van Los Angeles te geven. De tour ging door bijna alle delen van L.A.. Zo zagen we niet alleen het beroemde Venice Beach, Beverly Hills, Bell Air, Rodeo Drive en Melrose maar ook het South Central, de wijk waar enkele jaren terug de hevige rellen omtrent Rodney King waren. En natuurlijk zijn we ook in Hollywood en Hollywood Hills geweest. Het was leuk om dit alles een keer te zien, maar eerlijkheid gebied ons te zeggen dat wij totaal niet van Los Angeles gecharmeerd konden raken. (Een opmerkzaam lezer zal gemerkt hebben dat in dit stukje tekst weinig links zijn opgenomen. Ook op het internet hadden wij moeite om goede sites met betrekking tot Los Angeles te vinden.)
De volgende dag hadden we geen plannen en gingen dus eerst maar eens lekker uitslapen. Daarna zijn we wat gaan winkelen in 2 kleine malls in het financial district. We waren hier niet echt laat van terug en hebben dus maar weer wat naar de tv zitten kijken.
