Dit verhaal is geschreven door mensen, die de VS al een paar maal "gedaan" hebben, en voor mensen die dit ook eens willen proberen. Verwacht van dit verhaal geen literair hoogstandje, wèl een verhaal zoals wij het hebben meegemaakt, het is daarom ook heel persoonlijk.
Hoe je de VS kunt doen
Ook is het een verslag, "hoe je de VS kunt doen", niet hoe het moet. Om een voorbeeld te geven, Las Vegas en Reno, wij hebben er niet gegokt, maar er daarom niet minder plezier gehad. Wij zijn geen uitgaanstypes, wij voelen ons veel meer thuis in een klein kneuterig motelletje in een klein plaatsje, als in een hotel als het Bellagio in Las Vegas. Uitgebreid dineren is aan ons ook niet besteed, een snelle, smakelijke, hap bij Denny's is ons genoeg. Wij willen veel zien, dat kan, daar is Amerika ahw voor gemaakt, maar je moet er wèl iets voor doen! Reizen! En je moet het allemaal nemen zoals het komt. Daarom hebben wij deze reis ook gemaakt, zoals wij hem gemaakt hebben.
Veel cliënten van ons reizen zo, wij wilden eens zien, tegen welke problemen en/of moeilijkheden zij oplopen. Wel hebben wij een "ongeveer" route gemaakt, de vluchten besproken, en een auto gereserveerd, alsmede een hotel voor de eerste nacht, verder niets. Maar we hebben ons wel goed voorbereid, boeken gelezen, kaarten geraadpleegd, en een lijstje gemaakt, wat we allemaal wilden zien. Weet, wat je áánkunt, Amerika is véél groter als je denkt, afstanden zijn enorm, heb je in Nederland al de zenuwen, omdat je straks in de VS elke dag een hotel moet zoeken, begin dan niet aan zo'n reis, maar boek het allemaal compleet.
Makkelijk, geen gezoek, lekker van hotel naar motel rijden, onderweg bezienswaardigheden bekijken, alles is geregeld. Het enige wat je hoeft te doen, is genieten! Wil je het echter avontuurlijker, dan is een reis als deze ideaal, en dit verhaal de moeite waard om door te lezen. Uiteraard speelt ook het kostenplaatje een belangrijke rol, zou je de kosten van beide soort reizen na afloop naast elkaar leggen, dan zul je merken, dat er niet eens zo heel veel verschil inzit. Met een georganiseerde reis, heb je in het hoogseizoen in het Yosemite National Park wèl die Lodge die je graag wilt hebben, als je ongeorganiseerd gaat, moet je dit gewoon vergeten! Als je niets tevoren reserveert, kan het voorkomen, dat accomodatie veel duurder is, of gewoon niet te krijgen. Maar dat is juist het avontuur! Wat je ten alle tijden wèl goed moet regelen, vervoer! Als je, zoals wij, lange ritten gaat maken, huur een auto met voldoende ruimte en vermogen.
Met een klein autootje de bergen in, is niet echt plezierig, ook kofferbakken van "Amerikanen" zijn vaak kleiner als ze lijken, en om nu met bagage op de achterbank rond te rijden is ook niet prettig. Je kunt beter 1 nacht in een slecht hotel slapen, als 22 dagen rondrijden in een te kleine auto. Regel ook een paar goede wegenkaarten, koop deze al in Nederland, en beleef vast veel voorpret, of koop bij de eerste de beste Wal*Mart die je tegenkomt, een recente Rand McNally Road Atlas voor 4.57$. In dit verhaal staan nog veel meer tips en wetenswaardigheden. Heeft Amerika je hart gestolen, of ben je van plan er (nog) eens naar toe te gaan? Haal artikelen die jouw interesse hebben uit kranten, tijdschriften en reisfolders, en kijk, hoe je die in een volgende reis kunt inplannen.
Wat je beslist wèl moet doen, het bijhouden van een dagboek of reisjournaal, schrif op wat je gedaan hebt, wat je meemaakt, zaken die je opvallen, maar ook dingen die verkeerd gaan, zodat je bij een volgende reis nog beter voorbereid bent. Hou ook een lijstje bij, van de kosten die je maakt, en koop bijvoorbeeld je lunch 's-morgens in een lokale super. Er is altijd wel een mooi plekje waar je die op kunt eten. Amerika is groot, heel groot, overal is het anders, en alles is verschillend. Amerikanen zijn soms net Europeanen, maar je mag en kunt een Noor ook niet vergelijken met een Italiaan! Wat ik ermee wil zeggen is; iemand uit New York is heel anders als iemand uit Los Angeles, om maar eens iets te noemen. Amerika is een prachtig continent, het is handig, als je de gebruiksaanwijzing (een beetje) kent!
Dag 1, 7 oktober
Lekker vroeg op Schiphol, en daardoor geen lange rij voor de uitgebreide, verplichte, controle bij Continental Airlines. Alles is in orde, we kunnen gelijk boarding-passes krijgen voor EWR, da's makkelijk, en voor we het weten, zitten we aan de koffie. Na nog een bakkie lopen we even door de taxfree, daar halen we nog even een flesje huppelwater, je weet tenslotte maar nooit wat je tegenkomt, dan kunnen we boarden. Je zit nooit ruim in het vliegtuig in de economy-class, maar als je goedkoop wilt, dan moet je niet zeuren. Dat doen we ook niet, we vertrekken vanaf de pier op tijd, maar we hebben een aantal wachtende vliegtuigen voor ons, en dat betekent, dat we pas een half uur later weggaan. De vliegangst is weer als vanouds, de film houdt niet over, het eten ook niet, de vlucht duurt gewoon lang, we lijden aan het zgn.
Economy Class Syndrome, en na 7½ uur staan we op EWR. Het uitzicht tijdens de landing is schitterend, we zien het Vrijheidsbeeld, de Twintowers van het WTC van New York, en het is een merkwaardig gezicht, dat de luchthaven pal naast de haven van Newark ligt, je ziet de schepen geladen worden. Je komt op EWR binnen op International, en we vliegen verder van Domestic, dat betekent dat we eerst door de douane moeten, normaal duurt dat heel lang, maar nu zijn we er binnen een paar minuten doorheen! Nog nooit meegemaakt, maar wel prettig. We gaan met een zgn. people mover naar de andere kant van de airport, en na een paar minuten kunnen we al boarden voor de CO157 naar SFO. Eenmaal aan boord moeten we weer wachten, ook hier hebben we weer een fiks aantal vliegtuigen voor ons, geeft niks, maar het kost ons wèl drie kwartier!
Tijdens de vlucht gebeurt er niets noemenswaardigs, behalve dan, dat we ontzettend veel turbulentie hebben, CO heeft kennelijk maar één tv programma, want we zien een exacte kopie van wat we al aan boord van de CO 71 gezien hebben, Jerry Seinfeld is leuk, maar om het nu twee keer achter elkaar te zien? Een landing als een eitje, de bagage is ook vlot, en daar we al op EWR door de douane zijn geweest kunnen we hier zó doorlopen. De bewijzering naar de carrentals is goed, de meeste grote jongens op het gebied van autoverhuur zitten bij-elkaar op een 10 minuten van de airport. Men heeft een gemeenschappelijk shuttle-systeem, je stapt op de shuttlebus, en die stopt vervolgens bij de diverse carrentals, wij moeten bij HERTZ zijn, dus stappen wij daaruit.
Alles gaat daar bij HERTZ ook lekker vlot, maar toen ging het een klein beetje fout. SFO is ook driftig aan het verbouwen, welke airport niet, en de wegbewijzering is heel matig. Het is pikdonker, dat werkt ook niet mee, het moge duidelijk zijn, we kunnen ons hotel niet vinden. Maar we zijn best wel slim, Marja zéker, die ziet bij een ander hotel een paar taxi's staan, gooit een paar van haar charmes in de strijd, en zie, de taxi rijdt keurig voor ons uit naar het Ramada Airport Inn. Daar hebben we een vlotte incheck, we drinken nog een klein welkomstdrankje, dan gaan we slapen, het is Nederlandse tijd 07.30 uur!
Dag 2, 8 oktober
Als we wakker worden, zien we door de kieren van det gordijn, dat het heel mooi weer is, da's mooi. We staan lekker rustig op, een ontbijtje, de tank van de auto is nog bijna vol, en nu het licht is, ziet alles er gelijk veel vriendelijker uit. Dan gaan we weg.
Het is altijd weer een beetje wennen, dat Amerikaanse verkeer, maar al heel snel rijden we of we nooit anders gedaan hebben. Santa Cruz hebben we binnen no-time gedaan, en dan volgt Montery, hier moeten we beslist de 17-miles drive gaan rijden, dat doen we ook, het kost wel geld, maar je krijgt er een prachtige weg voor terug, we komen langs Bird Rock en Seal Rock, alwaar we prachtige foto's maken, de hier aanwezige vogels, eekhoorns etc. zijn bijzonder tam, toch wordt er middels bordjes voor gewaarschuwd deze beestjes niet aan te halen, ze kunnen hondsdolheid veroorzaken, ook mag je ze niet voeren, maar als we zien hoeveel chips, pinda's, brood en groente hier achtergelaten wordt, verschrikkelijk. Cypress Point en Sunset Point passeren we ook, hier wonen mensen in huizen die voor normale aardse stervelingen niet te betalen zijn. Dan komen we langs Pebble Beach, een super golfbaan, hier schieten superlatieven te kort.
In 1947 organiseerde good old Bing Crosby op de banen van Pebble Beach een zgn. ProAm, en daarmee was de populariteit van deze baan geboren. Verschillende grote jongens, Jack Nicklaus o.a. hebben hier grote triomfen gevierd, het is nu een daily fee openbare baan, maar je moet hier toch, afhankelijk van seizoen en tijd van de dag, een 100-250 $ aan greenfees neertellen, en vergeet gerust dat je hier in de morgen aan kunt komen, en op je gemak een tijd uit kunt zoeken voor dezelfde dag. Als je nu die 17-mile drive rijdt, dan kom je langs een aantal van deze holes, waarvan de 9e, met het fraaie uitzicht, en de 18e, met de beruchte draai misschien wel het bekendst zijn. Ga je daarna verder, dan kom je in Carmel, en dat is beslist een plaatsje voor een bezoek, het zit er vol met niet-te-betalen boetieks, galerieën en kleine winkeltjes met spullen-voor-de-heb. Er is slechts een klein probleempje, je auto raak je er niet kwijt!
Maar dat is slechts een detail. Verder naar het zuiden, nog steeds de 1 volgend, kom je door het machtige landschap van Big Sur, hier moet je gewoon eens af en toe je stuk blik uit, en gaan genieten van de natuur, die zichzelf hier weer eens overtroffen heeft. We lunchen op een prachtplek, een fantastisch uitzicht over een imponerend heuvellandschap, wat wil een mens nog meer? We komen langs Hearst Castle, de steengeworden droom van de puissant rijke krantenmagnaat William Randolph Hearst met zijn "beroemde" dochter. Hij heeft hier een enorme collectie kunst bijeengebracht, die dus werkelijk totaal niet bijelkaar past, in een enorm gebouw, dat in allerlei stijlen opgetokken is. Op de foto's zie je meestal het enorme Romeinse zwembad, de beroemde Neptune-pool, maar het is in veel meer stijlen gebouwd. Het is gewoon mooi door al zijn lelijkheid, de ligging is fantastisch, tegen een grote heuvel op, machtig.
Dat veel mensen het mooi vinden, bewijzen de miljoenen bezoekers per jaar, en zonder reservering, ruim vooraf gemaakt, kom je er bijna niet in. Wij laten dit "kasteel" voor wat het is, we gaan op weg naar San Louis Obispo, om een slaapplaats te regelen. Die vinden we in The Vagabond Inn, we hebben bedacht, dat het wel goed is, om eens een aantal verschillende soorten Inns en Roofs etc te bezoeken, dan weet je waar je over praat. Deze Vagabond Inn is goed, geen overdreven luxe, maar value for money. In Amerika is het zo, dat er vaak meerdere motels en hotels op een kluitje liggen, da's handig. Want daar vlakbij liggen meestal meerdere eetketen. Daar maken wij nu ook gebruik van. We eten heerlijk, gaan terug naar onze Inn, daar lezen we nog wat, kijken een beetje tv, een drankje, en dan heerlijk slapen, we hebben tenslotte 9 uur tijdverschil.
Dag 3, 9 oktober
Wederom is het heel mooi weer, de kranten en het weatherchannel beloven temperaturen tussen 25-30°. En weer een goed ontbijt, Marja aan d'r pancakes, bij mij doen de hash browns het ook weer prima. Dan gaan we weg en hebben we een probleem, we komen San Louis Obispo niet uit, de bewijzering is ronduit beroerd. Maar "op gevoel" lukt het uiteindelijk toch. Vandaag is de gehele weg volgens de kaart een scenic drive. Dat klopt ook wel, Santa Maria is een leuk plaatsje, en bij Buelton is het helemaal mooi. Dan komen we in Santa Barbara, daar bezoeken we natuurlijk de Mission Santa Barbara, volgens de boeken, een van de meest mooie missieposten van dit deel van Californië. Onlosmakelijk verbonden met de naam van pater Juniperro Serra.
Spanje had zo rond 1770 zwaar de pest in, men had grote stukken van het huidige Mexico gewoon in bezit genomen, en de lokale bevolking het christendom opgedrongen. De Russen deden in feite hetzelfde, maar dan vanuit het noorden, Alaska, en grote stukken van wat nu British Columbia is, was gewoon door de Russen geannexeerd! En Spanje had dus de pest in, want zij zagen met rasse schreden de Russen vanuit het noorden naderbij komen. Dat vroeg om maatregelen, en dat werd de beroemde El Camino Réal. Vanuit Mexico werd er telkens, op één dag reizen uit elkaar, een kleine presidio en een missiepost opgezet, een paar soldaten, wat paters en wat materiaal, en de opdracht dat men binnen een paar jaar geheel zelfstandig moest bestaan.
Vanuit Spanje werd er gedicteerd hoe de missiepost eruit moest zien, vandaar dat ze allemaal wel een beetje op elkaar lijken, en ze werden gebouwd met de lokale middelen. Adobe-stenen, gewoon gedroogde modder met stro, natuurlijk niet sterk, vandaar de laagbouw en de dikke muren. Een aantal van deze missieposten is nog authentiek en/of zorgvuldig gerestaureerd. Wij hebben de missiepost van Santa Barbara bekeken, mooi, dat wel, maar heel druk. Dan gaan we verder, gewoon de 101 langs, via Ventura en Oxnard, we komen langs stranden, plaatjes zijn het, overal zie je mensen surfen.
Malibu is natuurlijk bekend doordat hier veel bekende Amerikanen, film- en popsterren, hier hun 3e, 4e of 5e huis hebben, je weet wel van die beroemde grote strandhuizen, pàl op het strand. Wat wel opvalt, is, dat er tussen de huizen eigenlijk maar 2 of 3 meter zit. Maar je kunt vaak letterlijk vanaf je eigen veranda zo de Grote Oceaan in duiken. In Santa Monica eten we wat, en dan komen we in Venice. Dat moet een maffe stad zijn. Nou, dat klopt! Het kost enige moeite en een fiks aantal $$ om de auto kwijt te raken, maar dan lopen we ook in een heel maf stukje Amerika. We treffen het weer met het weer, we kunnen alles lekker bekijken onder een strakblauwe lucht, en er valt heel wat te zien. Dit is nu ècht een plaats om te zien en gezien te worden.
Ocean Front Walk
Op de Ocean Front Walk gebeurt zo ongeveer alles wat je je aan allerlei mafs maar bedenken kunt. Jongleurs, handlezeressen, goochelaars, menselijke lampen, je kunt je naam op een rijstkorrel laten zetten, piercings laten aanbrengen, een tatoeage is ook mogelijk, je haar laten vlechten in allerlei ingewikkelds, voor ons beweegt een menselijke worst, een zéér dik meisje van zeker 200 kilo in een zéér strakke zwarte legging, heel spannend, want, wannéér en wààr knapt het. Er komen allerlei weed-luchten uit duistere hokjes, meisjes en jongens met Rasta-kapsels die een dikke joint roken, en ons met nietsziende glazige ogen aanstaren.
Er loopt wel politie, maar die doen niets. Er zit een vrouwtje Tarotkaarten te "lezen", dat ze die kaarten zelf kan schudden, vinden wij onbegrijpelijk, ze heeft nagels van zeker 15 cm! Ook staat er gewoon een meisje, op enorme hakken met als hoofddeksel een kleine parapluutje, ze draagt een héél klein broekje, en een enorme bh, dat moet ook wel, want ze heeft een loeigrote boezem, dat ze niet voorover valt, druist tegen alle wetten van de zwaartekracht in. Ze staat daar gewoon te staan, verder niets.
Merkwaardig is hier het grote aantal kinderen, normaal heb je een mannetje en een vrouwtje nodig, want: man+vrouw=kind, maar hier lopen zoveel mensen rond, die alleen maar van hun eigen soort houden, ik wil niet zeggen dat wij opvallen, maar de hetero-stellen kun je makkelijk tellen. Overal wordt muziek gemaakt, er zit een meisje op een enorm drumstel te rammen, een oud baasje, alleen een stukje van een klein zwembroekje bij wijze van kleding, komt onder een enorme buikkwab uit, staat op een aftanse gitaar te tokkelen, dat hij niet verder komt als drie accoorden, zal iedereen een zorg zijn. Pal daarnaast staat een figuur, doodstil, op een klein groentekistje, hij moet het bloedheet hebben, hij staat vol in de zon, en is van top tot teen met zilververf beschilderd, wij hebben dat een aantal minuten staan te bekijken, maar gedurende die tijd heeft hij niet bewogen! Wie denkt dat Amerika nog steeds preuts is, komt hier in Venice tot een héél andere conclusie!
Er zijn grote badlakens te koop met daarop afbeeldingen van mensen, die dingen aan het doen zijn, waarvan je niet eens wist dat dat mogelijk is. En dan denk je, dat in Bangkok al wat gezien hebt! We komen langs een groot bord met daarop foto's van allerlei soorten vee, varkens, koeien, paarden en kippen, niets mis mee, natuurlijk, maar alle foto's laten deze dieren zien in alle staten van slachting! Gewoon lekkere bloederige close-ups van darmen, botten en ingewanden. Het bord is van een McDonalds-hater, en hij is heel best bereid om jou duidelijk te maken, hoe deze firma de dieren slacht om daar hun hamburgers van te maken.
Wat ook niet ontbreekt, zijn allerlei vormen van bedelarij, Vietnam-veteranen, die doelloos op de grond zitten met een bakje met wat muntjes en een beduimeld bordje; hungry, staat erop. Venice is ook bekend door Muscle Beach! Hier liggen, hangen, staan en zitten veel mensen zich in het zweet te werken, om maar een zo mooi mogelijk lichaam te krijgen. Ze heffen gewichten, drukken of trekken zich op, en werken zich in het zweet. En dit alles onder het geweld van enorme radio's en versterkers, die van alles door elkaar heen blèren. Sommigen krijgen, of hebben inderdaad een mooi lijf, maar het kan ook misgaan. Ik sta naar een meisje te kijken, waarvan ik op het eerste gezicht zou zweren dat ze vier borsten heeft, de binnenste normaal, en de buitenste enorm. Maar als je heel goed kijkt, zie je, dat ze een paar enorme spierballen heeft, ze was er nog duidelijk trots op ook!
Twee van die enorme kleerkasten, mannelijk, lopen, slechts gekleed in een veter en legerkistjes, hand in hand aan ons voorbij, aan een enorme riem heeft een van de vrienden een piepklein hondje. Er staat een meisje met gewichten te stoeien, ze is bijna twee meter lang, een enorme schouderpartij, totaal geen borsten, spieren die over haar armen en benen lopen als dikke kabels, als ze zich "oppompt" is elke afzonderlijke spier in haar lichaam te zien, als ze daarna "leegloopt", zakt alles als een pudding in elkaar. Nog iets, waar Venice om bekend is, de rolschaatsers, Er loopt een vrij lange boulevard langs het strand, alwaar men goed kan fietsen, maar dat doen er niet veel, jezelf voortbewegen op rollerskates, en dan liefst nog achteruit ook, dat is veel leuker. Ook hier laat men graag zien wat men allemaal kan, en dat in zo min mogelijk kleding, dat er af en toe eentje op zijn of haar platte bek valt, en helemaal open ligt, da's jammer!
Het moge duidelijk zijn, dit is een plek, die moet je gewoon zien, dit is allemaal zo verschrikkelijk maf, we noemen het de volmaakte waanzin. We halen één klein ijsje, Amerikaanse maat, we hebben aan één ijsje met z'n tweeen genoeg. De auto staat er nog, mag ook wel, want 't heeft genoeg gekost, die parkeerplek, maar we stonden danook een kleine 50 meter van Venice Beach af, en da's heel bijzonder. We rijden door naar Hermosa en Redondo, twee plaatsjes die beide mooie stranden hebben, en een dito beachlife. Wij zoeken er een plekje voor de nacht, en we vinden zowaar weer een Vagabond Inn voor een zacht prijsje. Wat ons wel opvalt, is, dat veel van dit soort Inn's gerund worden door Pakistani of Hindustanen. Maar ze zijn allemaal vriendelijk.
De kamer heeft gelukkig een airco, we drinken een drankje, we kijken uit het raam op zoek naar iets waar we kunnen bikken, meestal staat er in de buurt van een paar hotels wel iets, maar hier, niets! Maar, men heeft niet voor niets de Yellow Pages uitgevonden, er zit zelfs een plattegrond voor in de gids, een adres erbij, klaar! Heerlijk gegeten voor weinig, nog een klein (?) drinkdrankje, en dan slapen, we hadden een beetje een dip-dag, tijdsverschil, je bent moe, etc. Dat kwam er vandaag uit.
Dag 4, 10 oktober
We kopen elke dag een lokale krant, da's leuk voor het nieuws, zo blijf je op de hoogte. Los Angeles, waar we nu heel dicht tegenaan zitten, is berucht om de aardbevingen. Het is bekend, dat er hier een aantal breuklijnen tussen een paar grote aardschollen zitten. Het gaat mij te ver om in dit verhaal iets over de Schollen-tectoniek te vertellen, het komt er in het kort op neer, dat, als er twee van die Schollen erg "botsen", of over elkaar heen schuiven, je een hoop narigheid hebt in de vorm van een aardbeving. Nu wacht iedereen op "De Grote Klap" in de vorm van een beving met een kracht van 8 of 9 op de schaal van Richter, dat duurt hopelijk nog wel even, maar als we in de krant van vanochtend kijken, de LA Times, dan blijkt dat er elke dag wel een klein bevinkje is.
En niet eentje, maar 10-tallen. Allemaal varierend van 1 tot bijna 3 op de schaal van Richter! Er staat zelfs een www-adres bij: oregister.com/earthquake. Nu is iedereen vast wel bekend met die Richter-schaal, en daarom nog even een klein lesje natuurkunde. Charles Francis Richter bedacht in 1935 een magnitude-schaal voor aardbevingen, hierin wordt verband gelegd tussen de magnitude (= sterkte) en de vrijgekomen energie. Deze schaal is logaritmisch (10) en dat betekent weer dat er per heel punt met een factor 10 vermenigvuldigd moet worden. Met andere woorden: een beving 7 is 10 x zo zwaar als een beving 6, een beving 8 is dus 100 x zo zwaar als een beving 6, tot zover deze les en bedankt voor de aandacht.
Tegenover ons hotel zit een leuk uitziend restaurantje, The Pancake House, en omdat Mar helemaal knallie is op pancakes, ligt de keus voor de hand. Maar dit was toch wel een klein beetje erge shit, de bediening was knullig, het was niet lekker, en men bracht slechts de helft van wat we besteld hadden. We namen "wraak" door gewoon geen fooi te geven, we hadden best wel een beetje haast, want we wilden naar de Universal Studios. Die liggen hier een aardig eindje vandaan, daarom hebben we vanochtend ook al een hotel in de buurt geregeld, zodat we vanavond geen gezoek hebben. We vinden het makkelijk, maar men is aan 't verbouwen. Dat betekent, dat we een heel eind moeten lopen van de parkeergarage naar het eigenlijke park. We beginnen dit park met een hele hete, vieze smerige kop koffie. Algemeen bekend is, dat Amerikanen geen koffie kunnen maken, al komt daar nu, door met name Starbuck, wat verandering in, maar meestal smaakt dit gootwater naar een mislukt scheikundig experiment.
Universal studio's
Zo ook nu, na slechts een paar slokken, dumpen we de rest in een afvalbak, en gaan even bellen met Holland, alles gaat goed, en wij beginnen dit park met "The Ride", een attractie die alles te maken heeft met de film "Back to the Future", de wachttijd is hier 45 minuten. Schrijver dezes vindt dit een machtige attractie, maar Mar vondt het allemaal maar niks. Natuurlijk hebben ze hier meer mooie en leuke dingen. T23D, een 3D film met Arnold Schwarzenegger is fantastisch, de Wild Wild West Show het wachten méér dan waard, Waterworld is grappig en soms spectaculair, en iets nieuws, Jurassic Parc, bijzonder nat.
Om bij deze laatste attractie te komen, moet je een paar enorme roltrappen af, je komt dan op een soort pleintje, en daar horen we met enige regelmaat een enorme plons, en even daarna een hoop geschreeuw. Zéér sterk aangeraden wordt, als je deze attractie gaat doen, om voor 5(!)$ een lapje plastic te kopen, zodat je niet zo erg nat wordt. We zien een paar mensen lopen, die eruit zien, of ze onder een douche gestaan hebben, we besluiten om dit niet te doen, maar we gaan wèl even kijken waar dat geschreeuw en gebrul vandaan komt. Dat blijkt bij het eindpunt te zijn, je krijgt eerst een rondvaart langs allerlei Dinosauriërs, en als eindpunt kom je ahw uit de berg, de openlucht weer in. Dat is niet zo erg, maar dat gat zit een meter of 10 hoog, en je "valt" die laatste meters in een enorme bak met water, en poncho of niet, je bent gewoon zeiknat. Wij stonden er bij en keken ernaar. De wachttijd bedroeg ruim een uur!
Universal Studios zijn niet goedkoop! Twee hete honden, een watertje en een klein biertje kostte zomaar 19,85$! De mooiste attracties hier lopen gewoon los, mensen! Dat is tijdens het nuttigen van de maaltijd natuurlijk heerlijk om naar te kijken, naar goed Amerikaans gebruik is een fiks deel van de mensen hier structureel véél te zwaar, en gekleed in allerlei spannends, is dat machtig om te zien. Natuurlijk verkoopt men hier ook souvenirs, maar als je dit gaat vergelijken met Disney, dan is het hier van een inferieure kwaliteit, de gevraagde prijs staat bij de meeste zaken in geen enkele verhouding met de geboden kwaliteit.
Als je Universal bezoekt, moet je een keus maken, wat je wilt gaan zien. Op één dag het gehele park lijkt ons een onmogelijkheid. Wij hebben het meeste niet gezien! ET, Backdraft, Animal Actors, om maar eens wat te noemen, een rondrit met een treintje over het terrein, daar had je een wachttijd voor van ruim een half uur. Maar we hebben wel een leuke dag gehad, als begin van een rondreis door een gedeelte van de VS, is dit niet slecht. We kunnen de parkeergarage niet vinden, het staat niet aangegeven, verbouwing, weet je nog wel, desgevraagd, geven verschillende mensen van Universal verschillende adviezen!
Dat werkt lekker, maar, weer "op gevoel" vinden we ons rijdend blikje weer terug. Daar we al vanochtend onze Inn geregeld hadden, kunnen we nu heel vlot inchecken, de auto voor de deur, en we vinden een restaurantje, Foxy's, méér dan prima. We kopen nog een echte Amerikaanse zondagskrant, met allerlei bijlagen ruim 600 pagina's, en daar nog bij een fiks pak aan diverse reclame-folders. Het kost wel iets, 1.50$, maar dan heb je ook een paar, door een touwtje bij elkaar gehouden, kilo papier!
Dag 5, 11 oktober
Columbus Day, 93°, wat wil een mens nog meer? Een goed ontbijtje, dat hebben we, daarna gaan we weg. Er waren vage plannen, om naar San Diego te gaan, en dan naar Tuscon, maar we hebben, na ampel beraad, besloten om van LA, via de 10, naar Phoenix te gaan, gewoon een dag dom sturen. Maar, zéker in LA, heel spectaculair! We passeren een paar kruisingen, daar lopen een aantal viaducten 3, en soms 4 hoog over elkaar heen! De weg is 4, soms 5 baans, en er wordt hard gereden, de tijd dat iedereen zich keurig aan de 55 mile hield, is beslist voorbij. Toch zien we nog regelmatig een auto van de Highway Patrol achter een auto staan, die heeft beslist een ticket, steevast zijn de bekeurden jongelui! Onze auto lust trouwens ook wel een flinke slok, dat komt ook, omdat het een grote auto is, maar zeker door het gebruik van de airco, dat scheelt een slok op een tank, maar de benzine is hier, voor ons, goedkoop.
In de grote stad moet je rekenen op een 1.25$ per gallon. Wat opvalt is de enorme hoeveelheid vrachtverkeer, die richting Los Angeles rijdt. We komen langs het Joshua Tree National Park, Palm Springs, waar we langs een heleboel resorts rijden. Plaatsen waar bemiddelde seniors wonen, daar een huis hebben gekocht, en er nu veilig en comfortabel leven. Alle resorts hebben minimaal 1 18-holes golfbaan. We steken de Colorado rivier over, tanken onderweg nog een keer bij Buckeye, kijken eens op de kaart, en zien dat we vlakbij de Gila Bend Indian Reservation zijn. Dit was een deel van het leefgebied van Goyahkla, beter bekend als Geronimo, een legendarisch lid van de Bedonkohe, een subgroep van de Apache. Een paar beroemde tijdgenoten van deze figuur zijn natuurlijk Cochise, Chokole en Alope. Wie hierover iets meer wil weten, het boek "Wacht op mij aan de voet van de berg" van Forrest Carter.
Phoenix
Dan beginnen toch eindelijk de suburbs van Phoenix in zicht te komen. Als je een stad nadert in de VS, dan kom je bijna altijd eerst door een gedeelte met motels en Inn's. Vaak zie je eerst een Gas-exit, een Food-exit en een Lodging-exit. Op die borden staat dan ook meestal nog welke Inn of welke restaurant "erachter" zit, makkelijker kan het niet. Wij rijden Phoenix helemaal door, dan draaien we, en naderen Phoenix nu vanuit het zuiden.
Ook dan gaat bovenstaande op, we zien een bord van een Red Roof Inn, 49$ per night, staat er ook bij, prima toch. We hebben een kamer op de second floor, dat heet bij ons de 1e verdieping, maar hier zeggen ze tegen begane grond first floor. Kamer is prima, maar, natuurlijk, hebben wij, heel Nederlands, toch een klein probleempje. De altijd aanwezige ijsmachine is op onze verdieping een klein beetje stuk, en dat betekent, dat we een verdieping hoger moeten.
In het kader "ken de producten van het land", een door ons ingelast item van elke reis, drinkt Mar een méér dan voortreffelijk wijntje, van de Meridian Vineyards, een Sauvignon Blanc. Ik zondig, in een supermarkt in Californië mag sterke drank en bier worden verkocht, en dat betekent, dat elke supermarkt een afdeling drank heeft, waar een gemiddelde Gall & Gall niet aan kan tippen, en in zo'n Super stonden ook een paar flesjes Moosehead bier, ja, inderdaad, uit Canada. Heerlijk bier, een beetje vergelijkbaar met Fosters uit Australië, en daar het op dat moment, in de schaduw, in Phoenix 101° (= 39°) is, glijdt deze rakker soepeltjes naar binnen.
We willen een beetje winkelen, daar het gewoon te heet is, om iets anders te doen. Via de Yellow Pages en een kaart vinden we het adres van een Disney Store, en om die store zit vast wel een Mall. Dat klopte, ook een Barnes & Noble was aanwezig, en daar hebben we onze blibliotheek flink uitgebreid. We willen weer eens eten bij Denny's, makkelijk, goed en niet duur. Ze schonken nog bier en wijn ook, en dat is niet bij elke Denny's! Maar er staat een enorme sticker op het menu, als ze het wèl doen. Daar vonden we ook waar we eigenlijk naar op zoek waren, een couponboekje! Dat gaat ons een hoop geld schelen! Zo'n boekje is gewoon een verzameling advertenties van een aantal hotels, Inn's, eetgelegenheden en attracties van een bepaalde streek of stuk van een Interstate oid.
Tegen inlevering van een uitgeknipte coupon krijg je dan een korting. Vooral motels en Inn's zijn daar goed in, je moet alleen dat couponnetje inleveren op het moment van inchecken, je moet er niet naderhand nog eens mee komen, dan accepteert niemand het meer. Iedere Amerikaan doet het, er wordt totaal niet vreemd van opgekeken, en voor de mensen die het accepteren is het ook een soort graadmeter, om te zien of die advertenties wel zin hebben. Ook zit er altijd een kaartje bij, waar de Inn of motel of eetkeet ongeveer zit, en in de advertentie zelf, staat een preciese aanrijroute. Hadden we dit boekje gehad, toen we bijvoorbeeld naar Universal gingen, dan had dat ons 3$ per persoon gescheeld! Het is allemaalmaar een paar $$ per keer, aan het eind van de rit moet je het eigenlijk eens optellen, je zult zien dat het veel is. We nemen twee dezelfde boekjes mee, het kan best voorkomen dat we twee couponnetjes nodig hebben die op gelijke hoogte aan weerszijde van een bladzijde zitten. Ja, ik weet het, een moeilijke zin, maar iedereen met hogere kleuterschool begrijpt wat er staat.
De waitress bij Denny's hoorde natuurlijk gelijk dat we geen Amerikanen zijn, maar, waar we dan wèl vandaan kwamen. Nou, uit Nederland natuurlijk. Ze gokte niet eens zo erg verkeerd, toen wij vroegen of ze wist waar dat lag in Europa, en ze droomde van een reis er naartoe. Eigenlijk is het volkomen logisch dat Amerikanen niet veel van Europa weten, vraag de gemiddelde nederlander maar eens naar 10 verschillende staten in de VS met de daarbij behorende hoofdsteden! Ze was al hard aan het sparen, en wij gaven haar een fooi ter grootte van 2 liter benzine in ons kikkerlandje, dat vertelden we ook, en ze verschoot zichtbaar van kleur toen ze zich realiseerde, dat dit spul dus bij ons bijna 4 x zo duur is. Iedere Amerikaan(se) die wij spraken, was gèk van Europa, en allemaal wilden ze er naartoe. Waarbij Amsterdam, gek genoeg, hoog op de diverse verlanglijstjes stond.
Tja, wij zijn gek van Amerika. Als we teruggaan naar onze Inn, staat het parkeerterrein al goed vol, ook van de omliggende hotels en motels trouwens. Amerikanen zijn echte reizigers, alles en iedereen is ingesteld op reizen, overal vind je logiesmogelijkheden en eetketen. Wat ook een prima plaats is voor een stop, een truckstop! Zeker als het er druk is, hier vind je mogelijkheden voor een maaltijd, douches, er zit vaak een garage bij, makkelijk als je problemen met je auto hebt, en natuurlijk een benzinepomp. En meestal zit er ook wel een motelletje naast. Ideaal. We kijken nog even naar wat Amerikaanse tv, wat altijd leuk is, hier zijn bijvoorbeeld de vele reclames veel en veel leuker als bij ons, en men doet hier in een reclame ook aan vergelijkingen. Men zet bijvoorbeeld automerken tegen elkaar af, en dat gaat niet zachtzinnig! We lezen de krant, werken de aantekeningen bij, ronken.
Dag 6, 12 oktober
Lekker uitgeslapen, we hebben tenslotte vakantie, beetje keutelen, en de ontbijtkeet zit tegenover onze Inn, we hebben daar een prima ontbijtje, men heeft daar bedacht, dat mensen vaak een glaasje sap bij het ontbijt willen, en omdat men hier groot denkt en drinkt, kun je ook een sapje krijgen in een fles, waar wel vijf glazen uitgaan, en je er in feite maar drie betaalt, dat doen wij dus ook. De fles kwam me heel bekend voor, ik had zoiets al wel eens gezien in een ziekenhuis, ik moest er toen alleen in plassen...
De tip laten we achter op tafel, we betalen met onze creditcard, en men vraagt dus gewoon, waarom we bij het woordje "tip" niets invullen! We zeggen dat we dat op tafel hebben achtergelaten, beter voor de belasting enzo, er verschijnt gelijk een hele grote breedbekkikkersmile op het gezicht van het lieve miepje, ze zegt dat wij doorhebben, hoe het hier allemaal werkt.
We bekijken Phoenix een beetje, voor de koelte en een hapje, zoeken we een Mall op, die vinden we, daar sjouwen we naar de Food Court. Amerikanen kunnen heel moeilijk zonder eten, wàt ze ook aan het doen zijn, en zeker tijdens het winkelen hebben ze veel happen nodig. Nu zit er in bijna elke grote Mall een zgn. Food Court, je moet je voorstellen, een groot overdekt plein, midden in de Mall, vol met tafeltjes en stoelen, rondom, aan de kant dus, zitten allerlei soorten happententen.
Natuurlijk Burger King en McDonalds, maar ook Panda, Sbarro, Dairy Queen, om maar een paar bekende eettentjes te noemen, er zit veel méér, je kunt er Koreaans eten, heel populair, naast Sbarro zit er vaak nog een andere pizza-tent, je kunt er Japans eten, vaak zit er ook een Starbuck (goeie koffie!) en alles bij elkaar zullen er zo'n 15-20 tentjes zitten. Je kunt dus ieder afzonderlijk halen wat je lekker vindt, je zoekt een leuk plekje, klaar. Ook hier zitten de grootste atracties, etende Amerikanen, gewoon aan tafel. Kijken kost niets, en het is net een grote show vol malloten. We besluiten er een winkeldag van de maken, ik moet nog een paar boeken hebben, we zoeken in de Yellow Pages naar een Barnes & Noble, het adres vinden we, maar de winkel niet! We vragen het een paar keer bij een benzinepomp, het uiterst vriendelijke pompmannetje sprak geeneens geen engels niet!
Ook een te hulp geschoten collega kon ons niet helpen, hij wist niet wat een Barnes & Noble was! Uiteindelijk kregen we een goede richting op, van iemand die het wèl wist, een paar minuten later stonden we voor de deur. Daar hebben we eerst een goede kop koffie gedronken, we kunnen de Ray Road nu wel drómen, elke Barnes & Noble heeft een Starbuck, en daar vonden we wat we zochten. Eenmaal buiten, zagen we ook een vestiging van Office Max, daar hebben ze altijd andere, leuke, kantoorspullen als thuis, even vragen, en ook daar vonden we wat we zochten. Weer buiten gekomen valt gewoon op hoe verschrikkelijk warm het wel niet is, een blik op de thermometer leert dat het ruim 37° celcius is, dus écht veel zin om bijvoorbeeld naar Scottsdale te gaan, of Taliesin West of het Hohokam Pima National Monument of, iets verder, het Casa Grande Ruins National Monument, hebben we niet.
Dit, ondanks mijn geschiedenis-tik, want, vooral het laatst genoemde, is heel interessant. Maar we komen nog genoeg geschiedenis tegen. We gaan weg, de 10 west, en binnen een paar minuten staan we in de file! En niet te zuinig! Een ongeluk, en dan pakt men gelijk ook de wegafzetting ook maar groots aan, een enorme file is het gevolg!
Dat duurt heel lang, je kunt geen kant op, en het begint al avond te worden. Geen probleem, Mar is heel behendig geworden in het uitzoeken van een goedkoop hotelletje, mèt coupon uiteraard, we wisselen van plaats, Mar is nèt even iets gehaaider in het verkeer als ik, en ik kan nèt iets beter kaart lezen, dus vullen we elkaar goed aan. Een half uurtje later staan we bij het Best Western Bell hotel voor de deur, en jawel, voor 39.95$ hebben wij een prachtige kamer. Het hotel heeft ook een guestlaundry, en dat betekent dat we voor exact 2.75$ de gehele was weer schoon in de tas hebben zitten. Wat je wèl moet doen, koop in een lokale super een pak Tide waspoeder, dat scheelt verschrikkelijk veel met de pakjes waspoeder, die je in die guestlaundry kunt kopen. Eten doen we vanavond bij Taco Bell. Uiteraard eten we Taco's, en met een heerlijk drankje erbij, eten we voor 6.58$ inclusief tax, we hebben er méér dan voldoende aan. We gaan terug, kijken nog wat rond. Een beetje tv, de krant, een drankje, pitten.
Dag 7, 13 oktober
Rustig optaan, een heel goed complimentary breakfast, en het is weer onvoorstelbaar wat Amerikanen menemen van zo'n ontbijt aan "restjes", gewoon om een lunch uit te sparen. We tanken, en dan de I-17 north tot aan Cordes Junction, daar de 69 north tot aan Prescott, en daar de 89 north naar Flagstaff. Hier moeten we wel even oppassen, want, vlak na Watson Lake splitst de 89 zich in de 89 north en de Alt 89 north, en juist die laatste moeten we hebben. Punt 1, het is dan een scenic drive, en punt 2, we komen dan in Jerome! Een oud koper-stadje dat zo rond de jaren vijftig ahw leegliep, de mijnen waren leeg, de bevolking trok weg, en net, toen het inwonertal op een dieptepunt stond, zo'n 200 noeste arbeiders waren er gebleven, ontdekte de hippies Jerome.
Dat botste natuurlijk met de mensen die al ter plekke woonden, die zagen dat werkschuw langharig tuig niet zo zitten, maar diezelfde hippies zorgden er wèl voor, dat Jerome geen echte spookstad werd. Zo langzamerhand verdween de hippie-gedachte, men werd ouder natuurlijk, en men deed waar men goed in was, pottenbakken, sierraden maken, houtsnijden en schilderen. Door de gunstige ligging tov de Grand Canyon kwamen al spoedig te toeristen, en nu is het een respectabel stadje, waar je nog steeds alleen maar overdag als toerist kunt zijn, er is nauwelijks mogelijkheid om te slapen in Jerome, dus iedereen gaat 's-avonds weer weg. Wij stappen uit, en gaan een beetje rondkijken. Het is allemaal heel kneuterig, nu is het lekker rustig, maar in het hoogseizoen zal het hier verschrikkelijk druk zijn. In "The English Kitchen" eten we zelfgemaakte taart, onderwijl uitkijkend over de Verde Valley.
Dit moet het oudste etablisement in Arizona zijn, begonnen in 1899 als een chinese opiumkit, later een schuilplaats voor lokaal gespuis, en nu zijn Jayne & Tom Toth de proprietors. Er wordt een bus toeristen gedumpt en daar zitten ook een aantal duitsers tussen, die hebben het heel moeilijk met bestellen, ze spreken geen woord engels! Er zit ook een gift shop in Jerome, daar vinden we leuke spulletjes, ook ansight kaarten , en die posten we in het leuke oude postkantoortje van Jerome. Al met al een heel leuk stadje. We zitten vlakbij het Tuzigoot National Monument, "a glimpse at life in a Sinagua Community" staat er in het grote boek, maar meer als een paar resten van stenen muren zijn het niet, dat hadden we al bekeken in het grote boek, weliswaar met een mooie ligging op een heuvel, wij gaan er dus niet kijken. Waar we wèl gaan kijken, Sedona, midden in het Red Rock County.
Dit is een bloedmooi gebied. Grote rode rotsen, sommigen doen een beetje denken aan Monument Valley, die plotseling uit het niets oprijzen. Je zit hier in de uitlopers van de Mogollon Rim, hier moet je gewoon rondrijden, op mooie plekjes uitstappen, stukjes gaan wandelen, rondkijken, machtig! Sedona zelf is natuurlijk bekend door het gehele New Age-gebeuren, in 1981 kreeg Page Bryant, schrijfster en bekend medium voor mensen van het "hogere", tijdens een seance door, dat Sedona de Hart-Chakra van de planeet was. Ze zocht haar Vortex, dat is een punt waar psychische en elektromagnetische energie kunnen worden gekanaliseerd voor persoonlijke en planetaire harmonie.
Dat is tenminste nog eens een volzin! Nu hebben veel meer mensen hun Vortex daar gevonden, en iedereen is bereid, tegen betaling van veel $$ uiteraard, jou te laten meedelen in deze mafkikkerij. Er lopen inderdaad allerlei mislukte flippo's rond, het aantal winkeltjes dat handelt in boeken over aardstralen, magnetisme etc. is groot. Natuurlijk heb je ook serieuze vormen van toerisme, dit gebied is uitermate geschikt voor een tocht per jeep, vliegtuig of ballon door en over de machtige Rode Rotsen, en er zijn genoeg burootjes die dit graag voor je willen verzorgen. Wij nemen de weg naar Airport Mesa, dat is uiteraard een heuvel, ook hier is een Vortex, en daar hebben we een magnifiek uitzicht over Sedona.
Sedona
Hier nuttigen we onze meegebrachte hap, en dat is toch wel een mooi moment, zo uitkijkend over het door Rode Rotsen omringde Sedona. We doen een stuk van de Red Rock Loop Road, mooie foto's zijn het resultaat. Dan gaan we toch verder, richting Flagstaff. Daar komen we langs het beroemde Lowell Observatory, gebouwd door Percival Lowell, hij wilde hiermee het eventuele leven op Mars onderzoeken, dat vondt ie niet, maar een collega van hem, ene Clyde Tombaugh, ontdekte in 1930 met deze telescoop de planeet Pluto.
Nu is er een visitor center, en, uiteraard, een giftshop. Wij hebben de keuze uit twee hotelletjes uit 't bonnenboekje, een TraveLodge voor 29,95$ of een Days Inn voor 39$. We pakken de laatste, die ligt het mooist, vandaar. We rijden praktisch tegen een Wal*Mart aan, en daar doen we toch wat boodschappen, en natuurlijk nemen we daar voor 4,57$ de 2000 uitgave van de RAND McNally Road Atlas mee. Nooit weg op kantoor, zo'n atlas. Nu zullen er mensen zijn, die zeggen, dat de motels en de Inn's veel goedkoper kunnen. Klopt! Wij hebben ze ook zien staan, de goedkoopste was 19.95$ per kamer per nacht.
Maar dan had je ook een schitterend uitzicht over een zéér drukke highway, die lag er nl. pàl naast! Een bekend, doch waar spreekwoord luidt: alle waar is naar z'n geld, en dat geldt zeker voor motels, hotels en Inn's. het moet toch allemaal wel een béétje netjes zijn, een ijsmachine is makkelijk, en als ook de handdoeken goed en schoon zijn, is dat ook mooi meegenomen. Vaak zit er een coin-laundry bij, en liggen de motels etc. redelijk in de buurt van eettentjes, etc. Maar alle zèèr goedkope motelletjes, zeg onder de 30$ die wij gezien hebben, hadden dit allemaal niet! We willen wel een béétje op niveau slapen natuurlijk. We gaan Flagstaff eens bekijken, en dat is best een leuk plaatsje. We drinken wat, we kijken wat, we winkelen wat. En daar hebben we pech en geluk. Ik spaar alle oude nrs. van de National Geographic vanaf 1970.
Er ontbreken er nog een stuk of tien, bij ons in de auto, thuis, ligt altijd een lijstje welke nrs. er ontbreken. Hier in deze zaak, kan ik alle nrs. krijgen die ik hebben wil, maar ik heb dat rot-lijstje niet bij me!! We hebben ook geluk, in de zaak ernaast, vinden we de lang gezochte CD-rom "National Geographic Tripplanner de luxe", in Nederland zoek je je suf naar zo'n ding, hier lopen we er zomaar tegenaan. Ook vinden we hier een prachtig boek over Lewis & Clark, iedereen weet natuurlijk wie dit zijn, dus daar ga ik verder niet over uitweiden. We gaan verder, en komen terecht in het leuke "Historic District" van Flagstaff, daar drinken we een méér dan voortreffelijk cappuchinootje in "The New Zealand House", we worden daar geholpen door een jongen die aan onze spraak hoort waar we vandaan komen. Hij blijkt een winter lang in Groningen te hebben gestudeerd aan de landbouwschool, spreekt slechts een paar woorden Dutch, maar kan het vrij goed verstaan.
Flagstaff heeft de gemiddelde toerist veel te bieden, het is een leuk plaatsje met veel hotelletjes etc. het is een prima uitvalsbasis voor de Grand Canyon, en de hotels zullen hier goedkoper zijn als in de Grand Canyon. Naast het al genoemde Lowell Observatory is er het Museum of Northern Arizona, het Pioneer Historical Museum en de hoofdstraat, Santa Fe Avenue was ooit een deel van de Historic Route 66! Ook ligt dit plaatsje aan een paar drukke lijnen van de AMTRAK, en ook het houten station van Flagstaff is een bezoek meer dan waard. Tenslotte zorgen de studenten van de Northern Arizona University ervoor, dat er altijd wel wat te doen is. We gaan eten, bij Wendy's, de chili moet daar erg goed zijn, klopt! Het onweerde die nacht zéér plaatselijk, nl. alleen bij óns op de kamer!
Dag 8, 14 oktober
We zijn vroeg tussen de klamme lappen vandaan, kijken naar buiten, en alle auto's zijn wit! Het heeft knap gevroren, we laten de zon het werk doen, want, als we klaar zijn met een krachtig ontbijt, zijn alle ruiten weer schoon. We bellen met Holland, alles goed, we gaan de I-40 east op. Prairie, prairie en nog eens prairie, geen boom, geen struik, helemaal niets, alleen op de spaarzame junctions is het druk. Bij Holbrook tanken we, en pakken de 180 south. De eerstvolgende junction is gelijk de South Entrance naar het Petrified Forest National Park.
Hier kopen we een zgn. Golden Eagle Pass van 50 $, dat moet je zelf even berekenen. Voor elk Park, Historic Site of National Monument moet je betalen, afhankelijk van bekendheid, grootte etc. kan dit van 5 tot 20$ per auto + inzittenden zijn. Wij willen een aantal parken gaan "doen", waaronder een paar heel bekende, dus is het voor ons aantrekkelijk om zo'n pass te kopen. Dat we juist bij de South Entrance zijn begonnen, hebben we ergens in een boek gelezen, we zien wel. Vlakbij het entrance station liggen de Giant Logs Trail, en de Long Logs Trail. Het moge bekend worden geacht, dat schrijver dezes een bloedhekel heeft aan lopen; als het het gemotoriseerd kan, moet je het beslist niet lopend doen, is zijn motto, maar hier, in dit Park, sta je oog in oog met enorm veel geschiedenis, dit móest ik lopen!
We worden niet teleurgesteld, beide trails zijn in totaal bijna 2 km lang, en voeren ons langs versteende boomstammen van een geschatte ouderdom van 225 000 000 jaar. Da's natuurlijk niet niks! De bomen die er liggen, zijn uiteraard niet meer van hout, ook de naam van het Park, Petrified Forest, klopt niet. Het is helemaal geen bos, maar hier heeft in de zéér grijze oudheid een grote scherpe bocht van een enorme rivier gelegen, daar zijn in diezelfde oudheid een flinke stapel dode bomen in terechtgekomen, die zijn vervolgens bedekt met lagen sediment, daardoor vertraagt de verrotting, er komen nog wat natuurlijke processen bij kijken, en uiteindelijk worden de organische stoffen, in feite de gehele boom, vervangen door silicaten en daardoor kristalliseert het hout tot kwarts.
In het Visitors Center staan een paar grote stukken "hout", die met een diamantzaag verzaagd zijn, en vervolgens gepolijst. Dat ziet er schitterend uit, maar er staat een heel klein prijskaartje op, 8000$ en daar komt shipping nog bij. Toch hebben wij ook een stuk(je) meegenomen, volkomen legaal gekocht, want op het illegaal meenemen staan zware straffen. De stukken versteend hout waar wij langs lopen, zien er ook prachtig uit, logisch, want ook zon, wind en regen of sneeuw, zorgen voor het polijsten van deze stukken, het duurt alleen wat langer. Als we later praten met iemand die er veel verstand van heeft, blijkt, dat dit versteende hout helemaal niet zo zeldzaam is. De stukken die hier verkocht worden, komen allemaal van privé-terreinen hier in de buurt.
Aan dit Park mag door mensen totaal niets veranderd worden. Toch gebeurd dit wel! Met name de wind "verplaatst" nogal wat zand, ook de regen doet dat, en daardoor "verdwijnen" er bomen onder een nieuwe laag zand, maar er "verschijnen" ook nieuwe bomen. Dat dit alles niet in een week gebeurt, is duidelijk, maar parkrangers vertellen, dat ze elk jaar wel nieuwe objecten ontdekken. En ondanks een "ZERO LOSS TOLERANCE policy verwijnt er in de diverse achterbakken van auto's toch een 10-12 ton aan "hout". Zoals al geschreven, de wandeling is groots, je kunt ahw de jaarringen nog tellen, alles glimt in de zon, en in sommige opengebarsten stukken boom groeien bloemen. Dat geeft een heel aparte dimensie aan het geheel.
The Teepees
Ook worden hier veel botten van dinosauriërs gevonden, en men heeft ontdekt, dat er in de grond, tientallen meters diep, nog veel meer zit. Onder de indruk van hetgeen we gezien hebben, gaan we verder, Crystal Forest, Jasper Forest, ook een paar prachtige punten om te gaan kijken, The Teepees, een aantal heuvels, plotseling oprijzend uit het landschap, in de vorm van, uiteraard, teepees. Ze zijn opgebouwd uit een aantal, gekleurde, lagen, en die verschillende lagen vertegenwoordigen miljoenen jaren geschiedenis. Dan komen we bij een ander hoogtepunt van dit indrukwekkende Park, Newspaper Rock.
Daar stappen we natuurlijk uit, en na 100 meter kun je een meter of 20 naar beneden kijken. Daar liggen een aantal grote rotsen die gedeeltelijk overdekt zijn met petroglyphen of rotstekeningen. Met de krachtige Busnell kijker en de al even krachtige zoomlens op de Minolta, ontwaren we hert-achtigen, ook duidelijke mens-achtigen, en er staan ook een paar spiralen op, die we later terugvinden in het boek Rock Art Symbols. Dit bewijst dat er hier mensen hebben rondgelopen zo rond 1300-1400 AD. Ook dit maakt het Park zo interessant. Weer diep onder de indruk gaan we verder. We rijden over een grote hoge brug die hier over de I-40 loopt, dwars door het smalste gedeelte van het Park loopt hier die Interstate en een spoorbaan, waarover we regelmatig treinen zien rijden. Er liggen nu ook praktisch geen versteende bomen meer, maar we komen in een ander interessant gedeelte van het Park, The Painted Desert. Ook dit is weer een machtig stuk natuur, later toegevoegd aan het originele Petrified Forest, en de naam is heel toepasselijk!
Ook hier weer spelen de zon en het tijdstip wanneer je hier bent een grote rol, maar dat is in veel parken in deze regio zo. Vanaf een aantal viewpoints, Lacy Point, Whipple Point, Nizhoni- Pintado en Chinde Point heh je een fantastisch uitzicht over een golvend landschap, vol grote rotsen, en varierend in allerlei kleuren, er groeit niets, het is een fantastisch gezicht. Bij het Visitors Center aan de North Entrance hebben ze een goed restaurant, wij hebben daar een prima lunch, en watdenkiewat, 4 nederlanders, die heerlijk lopen te stunten, veel engels kennen ze niet, ze zijn er serieus van overtuigd dat ze allevier hetzelfde besteld hebben, maar als het allemaal wordt gebracht, hebben ze allevier iets anders... Marja geeft ze nog wat tips mee voor onderweg, hebben ze beslist nodig.
De weg terug, nu over de I 40 west, gaat snel, voor een aantal zelfs te snel, en die krijgen een smokie achter zich aan, en een fikse boete, tot nu toe, heben we dat elke dag minstens 1 keer gezien, en het zijn zonder uitzondering allemaal jongelui, Je ziet ze niet, maar ze zijn er beslist, de jongens en meisjes van de Highway Patrol! Morgen willen we naar de Grand Canyon, daarom zoeken we een plaatsje dicht in de buurt. Een blik op de kaart leert ons, dat Williams redelijk in de buurt ligt, in het bonnenboekje vinden we weer een bonnetje, dus wat let ons om naar Williams te gaan? Niets, Williams is een leuk, heel klein, kneuterig plaatsje aan de Route 66, ter plekke is het vinden van het motelletje geen probleem, en hebben we voor 24.95 $ een kamer, auto pàl voor de deur, dit is Amerikaans reizen in optima forma. Middels een foldertje, weggeplukt uit de ook hier aanwezige infostand, weten we, dat Williams ook een leuk klein stationnetje moet hebben, en een toeristentrein naar de Grand Canyon.
Daar gaan we even kijken, verdomd, er staat een prachtige grote zwarte locomotief, erachter een dieprode Caboose, dat allemaal voor een ouderwets aandoend station. Mooie foto's zijn het resultaat. Volgens grote borden moet Williams ook een zgn. Historical District hebben, klopt, maar Amerikanen geven vaak grootse namen aan iets, wat in 't "eggie" niets voorstelt, wederom is dit daar een prima voorbeeld van. Wel zijn er hier veel Route 66 motels en eethuisjes, ook dat doet allemaal leuk aan, veel mensen brengen hier de nacht door, en gaan met de al eerder genoemde trein de volgende dag naar de Grand Canyon.
Wij pakken morgen de auto wel. Om half zes die middag, zou deze trein aankomen, en dat is altijd een leuk gezicht, wij erheen, maar we zijn absoluut niet de enigen, veel trein-enthousiastelingen staan gewapend met teletoeters en videocamera's, de aankomst af te wachten. Volgens de folder moest dit een stoomlocomotief zijn, maar tot onze verbazing komt er een grote groene diesellocomotief het emplacement oprijden, dat is toch wel een klein beetje een teleurstelling. Stoom is nu eenmaal véél en véél mooier. We gaan lekker eten, daarna kun je in Williams, in de "hoofdstraat", lekker genieten van een leuk aanbod van verschillende winkeltjes en kroegjes.
We gaan vroeg slapen. Dit alles is geschreven vóór we gingen slapen, nu had het miepje bij het inchecken al gevraagd, of we het eerste uur geen water, dus douche en toilet, niet wilden gebruiken, er was een plummer bezig met reparatiewerkzaamheden, vandaar. Tuurlijk, geen probleem, maar nu is het normaal, dat mensen hun behoefte doen, keurig gezegd, niet? Bij Marja ging het lichamelijk en technisch allemaal prima, bij mij lichamelijk ook machtig, maar de techniek liet me in de steek, de pot zat verstopt!
Dag 9, 15 oktober 1999
Dat moésten we die ochtend bij het uitchecken wel melden, dat deden we ook, maar we moesten het twee keer vertellen, voordat het niet zo slimme miepje doorhad wat we bedoelden. Dat ze daarbij niet blij keek, konden we ons goed voorstellen, wij werden er die ochtend ook niet bepaald vrolijk van, toen wij vanochtend het deksel van het voor kleine Amerikaanse kontjes gemaakte potje optilden. Een gistende hoop drab lag ons droevig aan te staren.
Het besluit om een poging te wagen, om een en ander zelf "op te lossen" werd niet licht genomen! Dat moge duidelijk zijn. Met een plastic zak bij wijze van handschoen, grabbelde schrijver dezes de èrgste harde stukken bijeen, dit in een poging het gat weer open te krijgen. Dat daarbij óók harde stukjes zaten van vorige bewoners, is méér dan waarschijnlijk! Dat daarna de afvalzak met gezwinde spoed naar een tegenover dit etablisement staande afvalbak werd gebracht, details! Zoals gezegd, het miepje was er niet blij mee, maar we vertelden het zachtjes aan haar, toen de receptie vol stond, ze kon geen kant op. Dat wij daarna, alle sneldheidsrecords brekend met onbekende bestemming vertrokken zijn, ook details. We hebben en route heerlijk ontbeten, en dan is het gewoon een kwestie van de weg volgen, richting Grand Canyon. Nèt voor Valle, aan de 64/180, zien we ineens een C121A Constellation staan. Dat we hier gestopt zijn, is natuurlijk duidelijk.
Wat wij totaal niet wisten, hier staat het Grand Canyon's Planes of Fame Air Museum, met als grote blikvanger de reeds gememoreerde Connie. Er hoort een klein winkeltje bij, de altijd aanwezige gift-shop, en er staan een paar hele mooie vliegtuigen buiten. Die Connie uiteraard, maar ook een Ford Trimotor, een Thunderbolt, een T-Bird, een Grumman F11F in de kleuren van de Blue Angels alsmede een Messerschmidt Bf109G. Ook een B-25 en een P-51 ontbreken niet. In het winkeltje vinden we een prachtig boek over de Constellation, onze dag kan niet meer stuk. We noemden net: aan de 64/180, misschien dat dit toch enige uitleg behoeft. De 64 is een zgn. State Highway, de 180 is een US Highway. De 64 loopt van Williams tot aan de Grand Canyon. De 180 loopt van Flagstaff, in feite het verlengde van de Interstate 17, tot aan halverwege de 64, tussen Williams en de Grand Canyon. Vanaf dat punt is het dus de 64/180. Dat kom je op veel meer plekken tegen, dat een weg meerdere nummers heeft. Ook een Interstate kent dit verschijnsel.
Arizona
Om bijvoorbeeld in Arizona te blijven, de US Highway 93 van Phoenix naar Las Vegas, loopt in de buurt van Kingman gedeeltelijk over in de Interstate 40. Laat je dus niet van de wijs brengen, gewoon goed opletten en tevoren even op de kaart kijken. Dan zien we een verschrikkelijk ongeluk, een wagen die een paar keer over de kop geslagen is, en dit op een weg, kaarsrecht, en zo plat als een dime. Bij de ingang laten we onze Golden Eaglepass zien, en kunnen we door. Het wordt ook steeds drukker, logisch, het weer is prachtig, het loopt tgen 't weekend, en we zijn vlakbij een van de drukst bezochte Nationale Parken van de VS.
Marja heeft weer een helder moment, we gaan eerst een kamer reserveren, zegt ze, dit terwijl het pas 10 uur is. Maar als je, zoals wij, reist op een manier van: "we zien wel", dan moet je in dit soort parken zo snel mogelijk een kamer reserveren, het alternatief is om dit vèr van tevoren te doen, of niet in het park zelf slapen. We proberen de Bright Angel Lodge, maar die zit dus mudvol japanners, het vriendelijke tootje achter de receptie geeft ons een tip, en verdomd, 10 minuten later hebben we een kamer in de Mastwick Lodge, niet goedkoop en niet gelijk beschikbaar, maar we kunnen vannacht in 't Park ronken. Ook hebben we nog de pech dat het een "rook"kamer is, een kwestie van jammer, maar helaas. We gaan koffie halen in het Shopping Center, het bleef niet bij koffie, ze verkochten er ook mooie kleding...
Om de enorme stroom bezoekers, met name in het hoogseizoen, in goede banen te leiden, hebben ze hier het volgende bedacht. Laat de auto staan! Dat zal de gemiddelde Amerikaan niet gauw doen, tenzij er een heel goed alternatief is. Hier hebben ze dat voor elkaar gekregen, gewoon één opstappunt, en om de paar minuten komt er een bus voorrijden, die een groep mensen meeneent voor een tocht langs de Canyon. Op diverse punten mag je eruit, kun je een beetje rondkijken en foto's maken, pak de volgende bus en laat je afzetten op het volgende punt. Je kunt dit doen vanuit het Grand Canyon Village, je hebt een West Rim Drive en een East Rim Drive.
Je mag de twee drives niet met eigen auto doen, tenzij je "handicapped" bent, dan krijg je een speciaal pasje. Het systeem is gratis, maar heeft als groot nadeel, dat iedereen zijn of haar auto zo dicht mogelijk bij die bushalte wil zetten, ons lukte dat aardig, in het hoogseizoen is dit een regelrechte ramp! Ja, wat moet je over de Grand Canyon vertellen, we hebben allebei al eens aan de noordkant gestaan, en ik ben zelf al eens op het punt waar we nu staan, geweest. Het is allemaal groot, diep, verschrikkelijk mooi, dit moet je gewoon zien, misschien als beste voorbeeld een citaat uit het boek "USA Zuidwest, The Rough Guide"
Hoewel jaarlijks ruim 5 miljoen mensen naar de Grand Canyon of the Colorado komen kijken, blijft dit gebied buiten het bereik van het menselijk voorstellingsvermogen. Foto's noch cijfers kunnen een idee van de werkelijke omvang geven. De Coloradorivier stroomt door een onvoorstelbare afgrond van een mijl diep. De Canyon, die vier tot 18 mijl breed is, vormt een eindeloze uitgestrektheid van verbijsterende vormen en kleuren, verblindende schittering en ondoordringbare schaduw, grimmige bergen en hoogoprijzende zandsteenpieken. De Canyon is ongenaakbaar en afstandelijk - niemand vertrekt teleurgesteld, maar veel bezoekers houden een leeg gevoel over. Eigenlijk kan niets wat u daarna nog onderneemt, op, tegen die eerste verbijsterende kennismaking met de kloof.
Grand Canyon
Hier is geen woord van gelogen, het is inderdaad verbijsterend! Als je op de rand staat, voel je jezelf héél klein, vanaf diverse viewpoints kun je andere viewpoints zien, maar zelfs onze krachtige Bushnell kijker heeft moeite met het ontwaren van menselijke figuren. De eerste blanken die hier kwamen, een detachement van de beroemde expeditie van Fransisco Vasquez de Coronado, onder leiding van García López de Cárdenas, zag de Grand Canyon, maar was eigenlijk op zoek naar de beroemde zeven steden van Cibola, probeerde hier de Canyon over te steken, maar dat mislukte. Ze vonden dit gebied maar niks, en daarom werd het allemaal een klein beetje vergeten.
In 1850 nam de VS dit gebied over van Mexico, het had niet eens een naam! De bedenker van de naam "Grand Canyon" is John Wesley Powell, maar dat is weer een heel ander verhaal. Wij besluiten om niet de East Rim Drive te doen, maar met onze eigen auto de 64 east te nemen, tot aan de East Entrance van de Canyon. Ook dan kom je langs mooie punten, Grandview Point, Moran Point en Lipan Point, zodat je nog eens een blik in- en over de Canyon kunt werpen. We eten onze meegebrachte bammetjes en route, en het is weer een kwestie van genieten. Op sommige punten zie je, heel ver in de diepte, een klein stukje van de Colorado Rivier, het loopt nu tegen het eind van de middag, dit is een van meest mooie tijden om hier dan te zijn, de nu laagstaande zon werpt lange diepzwarte schaduwen door de Canyon, steenmassa's die een half uur geleden nog grijs waren, zijn nu dieprood gekleurd, het is fantastisch. Vlakbij de East Entrance staat de Desert View Watchtower, een taps toelopend cylindervormig gebouw, je kunt naarboven klimmen, maar het uitzicht is niet spectaculairder als 10 meter lager. We gaan dezelfde weg terug, dat moet ook wel, er is geen andere.
Eenmaal terug in de Village, zouden we het toch wel leuk vinden, als er eens wat wild passeerde. Deze gedachte is nog niet uitgesproken, of we zien een aantal herten, op een meter of 4 van onze auto, vlàk langs de weg. Het langsrijdende verkeer doet ze niets, even verderop weer een paar, en vlak daarna zien we een grote bok met een behoorlijk gewei. De geiten die wij net gezien hebben, behoren waarschijnlijk tot zijn kudde, hij houdt ze natuurlijk goed in de gaten, ze mochten eens "vreemd gaan" naar een andere kudde. We komen langs het leuke stationnetje van de Grand Canyon, hier komt de trein aan, die 's-morgens uit Williams vertrekt. Uiteraard maken we foto's, dan gaan we eens kijken wat onze, dure, kamer voorstelt. Nou, meer dan prima! Als we het gordijn openmaken, dan kijken we naar een fraaie bosrand, het raam gaat open, we horen de bomen ruisen, de roep van een uil, we schenken ons een drankje in, en gaan gewoon zitten genieten, dit is produktbeleving! Maar de tijd dringt, een van de mooie dingen die je hier kunt zien, is een zonsopgang en een zonsondergang, dus pakken we de auto, we gaan naar Yaki Point.
Daar aangekomen, zijn we niet de enige. Met een hoop geluk raken we de wagen kwijt, lopen naar de rand van de Canyon, en daar zit, staat en hangt al een paar honderd man. Met de kijker zien we, dat ook de andere viewpoints in de buurt een méér dan grote belangstelling hebben. De zon staat nog iets boven de horizon, als je nu een blik in de Canyon werpt, figuurlijk dan, zie je absoluut niets, maar het gedeelte wat door de zon nog beschenen wordt, is vlammend rood, prachtig donkergeel en allerlei "tussen" tinten. Wij hebben al een aantal dingen op dees aardkloot gezien, die we nooit meer zullen vergeten. Daar hoort dit vanaf nu óók bij! In het pikkedonker gaan we terug naar de Lodge. Er hoort een eetgebeuren bij, geheel en al zelfbediening, snel, goed en duur. We gaan ook nog even kijken in de grote gift-shop, maar dat is knudde, om een bekende tv-commercial te citeren: het kóst een paar centen, maar dan hèb je ook niks.
