Het vertrek
Alleen al het vertrek verloopt al chaotisch. Het sneeuwt om 06.30 in de ochtend al enorm. Toch vertrekken we (Hetty en ik ) met de auto om mij naar Arnhem te brengen, waar we vanaf daar met z'n drieën naar schiphol zouden reizen.
Maar we zijn de straat nog niet uit of glijden alle kanten op. Dan maar even bellen ,want Mick zou eerst Mario ophalen in Arnhem. Zo te horen was daar niets aan de hand. Toch vertel ik Mick dat ik toch maar liever met de trein naar Schiphol ga. Als er onderweg toch veel files zouden komen, laten ze de auto ergens staan en zouden dan ook met trein verder gaan.
Met de trein gaat het prima en het is ondanks dit tijdsstip niet druk op een doordeweekse donderdag. Ik kom om 09.45 uur aan en dan is het wachten op de rest. In de vertrekhal zit een amerikaan om de tijd de doden op z'n gitaar te spelen het klinkt aardig. Voor me verschijnt een lange rij die steeds meer groeit. Het is ook de balie waar wij vanaf zullen vertrekken. Er wordt nu al van tevoren gecontroleerd op wapen bezit of andere vervelende dingen die ze in vliegtuigen liever niet zien.
Ik check m'n rugzak of ik alles wel heb meegenomen, en ja hoor het kaartspel ben ik dus vergeten. Dat kopen we in de states wel. Had ik het nu toch maar de vorige avond ingepakt! Mick en Mario komen pas om 11.30 aankakken! We moeten nog inchecken, door de douane en we willen nog shoppen en geld wisselen, terwijl het vliegtuig om 12.30 zal vertrekken. Gauw naar de incheckbalie. De computers op tilt! We waren de laatsten die incheckten. Na veel geharrewar, krijgen we onze instap kaart maar we hebben weinig tijd, dus stelt een balie stewardess voor ons te begeleiden door de pascontrole. We merken ook nog eens dat we Buisinessclass kaarten hebben.
Dat hebben we geweten. Al konden niet met z'n drieën bij elkaar zitten de behandeling was er niet minder om. Vrij drank, wat we maar wilden. Voor het eten eerst hete doekjes zoals bij de japanner om je handen schoon te maken. Een tafel kleedje voor op een tafeltje bij de toch al brede stoel. Menu kaart à la carte. Keuze uit wijn ,champagne of andere sterke drank. Een eigen flatscreen display met keuze uit films.
De 8 uur zaten er zo natuurlijk zo op. Eerst vliegen we naar Washington. Daar hebben we 2 uur de tijd om over te stappen voor de vlucht naar New Orleans. Dat was wel even krap zitten, maar dat duurde maar 1 ½ uur. Eerst de auto ophalen bij HERTZ. De bespoken Lincoln was er niet en we konden een andere 'bak' mee krijgen met geld terug. We wilden per sé de Lincoln dus moesten we de volgende dag deze maar omruilen. Zoeken naar een motel. Kaartje van HERTZ erbij met de route die door de behulpzame balie medewerker was getekend.
Effe zoeken dat wel maar vlak bij het FRENCH QUARTER vonden we er een. Spullen uitladen en dan op naar het centrum. Bourbonstreet! Een straat vol met kroegen restaurants en muziek cafés. Eerst ergens wat gedronken en toen weer bij een andere tent naar binnen. We wisten niet wat we hoorden. Er speelde een neger (hoe kan het anders) op een elektrisch versterkte accordeon. Heel rauw maar wel 'chickenskin'!
Je moest wel hard praten om wat te bestellen en een tonnetje van omstreeks 50 jaar bracht onze biertjes. Met wisselgeld en een verwijzing dat ze fooi wilde. Ja Peet dat hoort zo hier, volgens Mick en Mario. Die dollars lijken allemaal op elkaar en ik beheer de pot. Ik denk dat ik 5 en 20 $ door elkaar heb gehaald en teveel fooi heb gegeven, opletten dus voortaan. Alhoewel er vrij entree is, is het achteraf niet duur geweest.
Dan naar een andere kroeg. Daar speelde ook een goede band. Met allerlei muziek AC/DC, Led Zeppelin, Lenny Kravitz Linnard Skinnard. "Sweet home Alabama!" Vooral bij de laatste deden Mick z'n armen pijn van het kippenvel. Na zo'n 2 uren wilden wel weg. We waren al bijna bij de uitgang toen we dat nummer hoorde "Thuesday's gone."
Toen nog blijven hangen tot 3.30 in de ochtend. We zijn nu meer dan 24 uur onderweg. Dus besluiten we terug naar het motel te gaan. Onderweg worden aangehouden door een real Cop!..."Haven't you seen that sign over there sir?....We geven aan dat we van nederland zijn en dat we de weg naar het motel zijn zoekgeraakt en bij het kijken naar straten het stoplicht over het hoofd hebben gezien. Hij wijst ons de juiste weg aan naar het motel en we mogen zomaar verder zonder bekeuring. De politie is ook hier je beste vriend dus.
In het motel ontdekken we bakken vol folders met bezienswaardigheden in de buurt en zien een SWAMPTOUR. Die gaan we morgen maken. En krokodillen schedels voor Mick! Op de galerij zit een vent een zak chips te eten. Terwijl we naar onze kamer lopen gaat de deur naast die van ons open en komt er een gozer met een hoertje naar buiten. Hij liet z'n maat dus maar even wachten! Kun je nagaan wat voor Motel het was.
Dat maak je dus hier allemaal mee dus.
Dag 2: vrijdag 19 november
We slapen tot 09.00 uur. Komt natuurlijk door het tijdverschil. Ontbijten in Bourbonstreet. Vieze rijstsmurrie bij 2 glazige eitjes en reepjes spek. 'Effen belle' op straat met HERTZ of de Lincoln wel was aangekomen, anders reden we voor niets terug naar het vliegveld. De beloofde TOWN-CAR was nog groter dan de Ford Victoria Crown die eerst hadden. Alles 'erop-en-eran' We gaan op weg zuidelijk van New Orleans.
Eerst nog even shoppen, Cola en chips en natuurlijk JACK DANIELS van wel 2 liter gewoon in de super! We komen aan waar de "Swamptour' zou beginnen en horen dat er net eentje is vertrokken.
Misschien toch nog een om 15.30 uur. In het shopje koopt Mick z'n alligator schedel. Intussen moeten we wachten en lopen een marktje af waar restaurant eigenaren hun shrimps en crab komen halen voor wel heel erge lage prijzen. $1.75 per pond.
We drinken nog een biertje bij het cafeetje en eten een snack van alligator vlees. Een soort kip nuggets en ook met een laagje erom. Bij de kade staat een kooi met een tamme beverrat die wat later blijkt, heel aanhankelijk te zijn. Dan om 15.30 uur is het zover. "Cajun Gerard" geeft een leuke begeleiding half in het frans en engels. Hij vertelt dat hij zelf maar ooit 45 min. in New Orleans is geweest.
Z'n hele leven bestaat uit jagen en vissen in de swamps. De passerende boten zijn allemaal neven of ooms en hij kent ze allemaal. Het gebied is volgens hem 450 mijl breed en 75 mijl lang! Aan het eind van een uitloper zien we een alligator op een boomstam zitten. Ongeveer 2 meter lang. Eigenlijk is het nu het seizoen er niet meer voor. Dus we hebben geluk dat we er eentje zien. Verderop een grote water schilpad en vele witte en zilverreigers. Onderweg voert hij wasberen met marsh-mallows. Tussen de bomen waar we onder door varen kunnen slangen zitten dus we mogen niet onze handen uit de boot steken. Getuige de foto had dat best zo kunnen zijn. Polsdik!
Na de tour gaan we nog zuidelijker want we zien op de kaart nog veel meer van die moeras gebieden. Na het eten met shrimps en crab (helaas gefrituurd en met een laagje deeg!) wat allemaal hetzelfde smaakte, gaan we weer rijden. Pas tegen 23.00 uur vinden op een verlaten weg een motel. Het is een motel waar sportvissers verzamelen om vanaf daar de moerasgebieden in te gaan om te vissen. (Ja natuurlijk, wat anders schaatsen?) "Sportsman's Paradise" heette het.
Morgen zaterdag, zullen we proberen helemaal tot aan het eind bij het strand te komen. Dan kunnen we tenminste zeggen dat we aan de Golf van Mexico hebben gestaan. Wellicht kunnen we nog op het strand liggen. De temperatuur is er in ieder geval naar.
Dag 3: zaterdag 20 november
Om 04.30 al klaar wakker. Mick ligt al weer te lezen. En Mario zegt dat hij 's nachts aan het spoken is geweest en alle shrimps en crab er weer uit heeft gegooid. Hij heeft maagpijn en scheld op de gefrituurde zooi die we hebben gegeten. Buiten is het al druk want als je wat wilt vangen met vissen moet je vroeg op. En dat deden ze. De Pick-up zowat in het water. De trailer met boot erin.
Zonder dat we het beseften zaten we bijna al aan het zuidelijkste puntje. Eerst maar even ontbijten. Dit smaakte wel lekker. Buiten spraken een paar vissers ons aan (die inmiddels weer terug waren om 10.30 uur). Waar we vandaan kwamen en wat we van plan waren. Ze raadden ons aan om naar GRAND ISLE te gaan helemaal aan het eind. Onderweg zien we allemaal huizen op palen. (Voor het stijgende water? Of voor de koelte door de wind?) Er worden veel motorhomes gebruikt die zo opgepakt zijn en boven op een palenstelsel zijn gezet. Ook andere schitterende bouwsels van hout.
Bij GRAND ISLE lopen we over de duinen het strand op.Een beetje langs de waterlijn gelopen en wat foto 's gemaakt. Het is nu denk ik 23 graden. Lekkere temperatuur dus. Terug wilden we de alternatieve routes rijden. Onderweg een paar keer gestopt om wat te drinken.
's Avonds terug naar New Orleans. Een beetje spatregen maar nog steeds een lekkere temperatuur. Weer terug naar Bourbonstreet. De band begint om 20.15 uur. Zo'n swingneger geheel in 't rood inclusief pet en schoenen. "Showtime" zingt hij en loopt daarbij naar buiten om mensen naar binnen te trekken. Dat lukt aardig.
Mick wordt door een aangeschoten negerin ten dans gevraagd op klanken van 'Chicago Blues. Met kus op z'n kale kop mag hij weer gaan zitten. We willen nog eten en het restaurant tegenover de kroeg is ook van hen en we krijgen alvast de menu kaart. T-bone en een filet steak, want we hebben een enorme honger. Traditioneel in amerika krijg je er een gepofte aardappel bij met room. Ik houd er niet zo van want het blijft natuurlijk gewoon een gekookte aardappel in de schil, een beetje droog en melig. Het vlees is zoals alles hier groot! Buiten horen we een hoop gejoel en we kijken door het raam. Er klappen mensen in de handen en ze joelen. We begrijpen er eerst niets van maar dan zien we dat ze allemaal naar boven wijzen en wenken.
Boven op de balkons staan diversen meisje die voor een ketting hun borsten laten zien. Daar waren die kettingen dus voor. Andersom gebeurde ook Een jongen trok z'n broek van voren open en een meisje boven op het balkon, liet er een ketting in vallen. Met een volle maag lopen we nog wat kroegjes af daarna terug naar de auto want we willen morgen richting het noorden.
We rijden richting Slidewell net even buiten New-Orleans nog net binnen de staat Mississippi. Een DAY'S INN motel. Het ziet er luxe uit! Op de TV 54 channels of shit. Op een paar na dan. We kijken nog naar een film. Na nog wat even kletsen met een bodempje Talisker classic malt, gaan we slapen. Morgen (zondag) proberen m'n meisje te bellen.
Dag 4: zondag 21 november
Perfect geslapen, gaan we vaker doen zo'n motel van DAY''s INN! . Na het ontbijt in het ernaast gelegen Southby's, gaan we de interstate op. Het is wat mistig maar dat trekt redelijk snel op. De Town Car rijdt lekker relaxed met cruise control. Ondanks dat komen er toch Freightliners en Peterbilt vrachtwagens voorbij met 130 km. We besluiten om van de grote weg af te gaan en de alternatieve routes te gaan rijden.
We volgen ROUTE 11. Er breekt een flauw zonnetje door en er is niemand op de weg. Af en toe een klein dorpje. Erg veel te zien is er niet maar het geeft wel een goede indruk. Veel mooie landhuizen. Half verscholen tussen de bomen. Die dag rijden we wel 6 uur door de bossen. Prachtig!
Oude vrachtwagens (MACK) bekeken die we tegen komen op een erf. De mensen laten alle JUNK op hun terrein staan. We zullen de komende dagen wat sloperijen af gaan voor onderdelen. Onderweg stoppen we bij een benzine station en lachen ons 3 slagen in de rondte vanwege de prijs van de benzine.
Binnen vraagt de caissière of we uit Duitsland komen (notabene!) Mick zegt: "Never call people from Holland Germans!". "Oh my roots are from Germany! Zegt ze. (Laat maar!!!!!!). De gratis koffie bij een ander benzine station is heel zoet French Vanilla, Irish creme, of Hazelnut. Alles is hier wel zoet of met creme. Het is nu 17.00 uur en we zijn bijna bij TUSCALOOSA. We zitten nu in Alabama. De naam betekent "Krijger" en "Zwart". Een echte indianennaam dus.
We vinden al snel weer een DAY'S INN. Nu eentje met Suite. Voor 10$ extra huren we er een film erbij. Deze kunnen d.m.v. onze kamercard starten. Eerst even eten bij de Pizza-Hut. Chicken wings en 2 medium pizza's. Veel te veel dus want alles was hier groot, weet je nog wel! Na het eten zijn we binnen 3 minuten terug bij de kamer. We starten snel de film.
"The Thomas Crown Affair". Ik val al na 5 min in slaap, maar wordt al snel wakker gemaakt want het is te spannend. Ik fris m'n gezicht een beetje op, gooi m'n lenzen eruit en zet m'n bril op. Maar het kost toch teveel moeite. Ik lig de film wel uit maar val direct inslaap. Welterusten!
Dag 5: maandag 22 november
We zijn al vroeg wakker. (06.30uur) We kletsen wat en meuren nog even door tot 09.00 uur. We besluiten om onderweg te ontbijten. Al na een ½ uur hebben we onze eerste leuke ervaring van die dag. Bij een afslag zoeken we een ontbijt-gelegenheid.
We willen beslist geen gefrituurde rommel. Dus geen Kentucky fried of een Mc Donald's. Verderop is een houten keet. Die zoeken we dus met lokale lui. Bacon, egg, and a choice of Grit, Gravey, or Home fried. Wat is "Grit" vragen we? De waitress roep wat naar de keuken en er komt een andere meid met een potje "Grit". Nee niet weer die rijst smurrie! Ze doet er nog zout en boter bij. In Friesland noemen ze dat "POSTRO".
Een soort griesmeel met stroop en boter.
Dan maar Gravey. Dit blijkt ragout te zijn. Ook machtig en vet. 'n Man achter ons, zegt dat iedereen uit Louisiana 'Grit' lust en dat het goed voor je is. Het wordt een leuk gesprek. Hij was vandaag op weg voor 'deerhunting'. Verder gaat het gesprek over het kleine Nederland, duiven en bouwvoorschriften, want hij is aannemer.
Als hij het restaurant verlaat wenst hij ons een plezierige reis en zegt daarbij even dat ons ontbijt betaald is. Ongelooflijk! Wij zijn zo verrast dat we vergeten de man z'n adres te vragen. De serveerster weet alleen dat hij wel vaker daar komt en dan vragen we maar een kaartje van het restaurant om dan naar daar een bedankkaartje te sturen. Dan weer op weg naar Birmingham ("Greatest city of Alabam...."), volgens Randy Newman. Helaas zijn de musea dicht. Er is ook bij navragen geen oud centrum maar alleen veel kantoren en regerings gebouwen niet echt de bedoeling dus. We rijden wat kris-kras door de stad en even buiten de stad ,richting JASPER, vinden we een autosloop. Wellicht zijn daar classics te vinden voor onderdelen.
De eigenaar is erg vriendelijk en geeft Mario 2 8-tracks voor z'n Chevrolet cabrio. Mick krijgt 2 oude kentekenplaten. De man wil graag contact met Nederlandse dealers die BMW's willen exporteren. Mick weet wel enkele dealers die dat zouden willen doen en zal voor een contact zorgen.
We rijden door JASPER en slaan de weg af. Passeren enkele 'forrest 's. Het weer is ideaal! . In DECATUR zoeken we Victoriaanse huizen. Het wordt al een beetje schemerig dus moeten opschieten. We zetten koers naar HUNTSVILLE, en zoeken daar (wederom) een DAY'S INN op. Met een beetje zeuren krijgen toch een discount. 42$ is de prijs voor een double room. Op de Tv was niets bijzonders want volgens Mick lag ik al weer gauw te slapen.
Al weer een dag voorbij! Morgen naar het NASA SPACE CENTER en RAILROAD MUSEUM. Ik ben erg benieuwd, want bij donker ziet de Apollo raket die langs de weg te zien is er erg indrukwekkend uit!
Dag 6: dinsdag 23 november
Huntsville. Al om 09.00 uur (zonder ontbijt) op weg naar het Space center. Lekker vroeg en rustig. We zijn nog maar net binnen of er komen bussen met rennende, joelende en blèrende kinderen binnen. Helaas! Binnen staan veel replica's van Saturnus raketten. Om 10.00 begint er een tour per bus naar het bijgelegen 'factory plant' Marshall Center. Hiervandaan worden voorbereidingen getroffen voor het nieuwe spacelab waarvan nu al delen 'boven' zijn. Het is het gezamenlijke project van meerdere landen waaronder nederland.
Het 3de deel wordt in 2000 naar boven gebracht en vanaf dat moment kan er ook iemand permanent zijn, want dan pas is er een aansluiting voor de shuttle. We zagen ook projecten waar Wernher von Braun aan had gewerkt en testen mee had gedaan. Buiten op de terugweg zagen motoren staan van een heuse Saturnus raket. Enorm groot. Mick en Mario willen in een SPACE SHOT. Hierbij wordt gesimuleerd alsof je start met een raket meemaakt. Ik heb koppijn dus haak af, en zal foto's maken. Er treden krachten van 4G op!
Als ze boven zijn en het apparaat zakt voelen ze alsof ze gewichtloos zijn. We eten er wat. De rumoerige ettertjes drinken allemaal cola uit plastic 'ET's'. (Hoe kan 't anders) De Imax voorstelling gaat niet door, want de projector is defect. We bekijken buiten een Apollo raket die ooit in delen terug is gevallen naar de aarde en bekijken binnen de Moonlander. De beschermende folie bestaat uit heleboel laagjes ter bescherming van de fijne 'meteoren regen', die anders gaten zou veroorzaken.
Het is nu 13.00 uur en we willen naar het Railroadmuseum. Het blijkt gesloten maar we kunnen toch naar binnen. Heel toevallig is het voormalige stationsgebouwtje nu een Sign Shop, dus daar moet even naar binnen gegaan worden. In het gesprek met de eigenaar blijkt er weinig te verdienen omdat er zoveel concurrentie is met snijcomputers.
Buiten zien we oude opgeknapte Loc's. Een oude machinist (nog herkenbaar aan z'n pet geeft ons toestemming om toch rond te kijken. Op het 'echte' spoor ernaast raast een lange trein voorbij met 2 locs voorop en 1 erachter. Ertussenin wel zo'n 150 wagons. Het hele spul wordt met computer techniek uit elkaar gehouden en gelijk geschakeld. Sommige wielen maken een hard geluid en dit komt doordat er ooit door beschadiging een stuk afgesleten is en het wiel nu niet meer 100% rond is.
Daarna rijden we richting JACK DANIELS DISTILLERY bij LYNCHBURG. Onderweg zie ik in mijn ooghoek ineens een oude RAMBLER staan voor een bouwval, met daarachter tegen het struikgewas ronde vormen die op oude fifties lijken. We keren om en bij benadering worden we met z'n allen sentimenteel!
Wel 35 van die oude dingen! Onder de struiken onkruid en distels. Chrylers, Plymouth, Nash, Desoto etc. Boven in het kantoortje brandt wel licht maar er is niemand. Het lijkt erop of het een oude garage is geweest. Binnen, want je kan zo naar binnen lopen zien we oude HARLEY. Zeker uit 1930! Er staan veel lades met gereedschappen nog in het vetpapier. Buiten staat opgekochte meetapparatuur en aan de pakbon is te zien dat het daar in 1990 is neer gezet. Compleet begroeit met onkruid.
We filosoferen dat er voor vele honderdduizenden guldens moet liggen en willen wel een kist timmeren om de Harley mee te nemen. Bij navraag bij het ernaast gelegen benzine station blijkt dat de man er nog steeds woont niet ziek of gek is. We laten het erbij na zo'n 1 1/2 uur (helaas) en het is bijna donker als we de weg inslaan naar Lynchburg. Na 45 minuten vinden we de distillery, en kunnen daar morgen vanaf 08.00 terecht voor rondleidingen.
Terug naar FAYETTEVILLE, zoeken we de volgende DAY'S INN op. Onderweg op de kaart kijkend ziet Mario een mooie route richting Smokey Mountains. De receptioniste zegt dat het zeer de moeite waard is om dat de doen en raad ons aan naar CADES COVE te rijden. Het ligt zo hoog dat er misschien wel sneeuw ligt! (Snowboarden?) Op de kamer stippelen we een route uit. De kamer is helaas een broeinest van vliegen.
Ik ga eerst eens op jacht. Buiten heerst er een barbecue lucht dus het is wellicht verklaarbaar dat ze op vlees afkomen. Ik heb er denk wel 30 doodgeslagen met de menukaart. Zo meteen gaan we eerst naar de super om eten te halen (Warm kippetje) en ontbijt spullen voor de volgende ochtend. Even een filmpje bekijken, want er is James Bond week. Morgen naar uncle Jack!!
Dag 7: woensdag 24 november
Vroeg op weg naar JACK DANIELS. Kompleet met m'n Gold Medal Brief die ik een paar jaar geleden heb ontvangen naar aanleiding van een kaartje wat aan de fles hing. Het belooft dus een VIP behandeling. Mooi niet dus, gewoon met de rest mee in het busje! Binnen in het barrelhouse ziet het er oud uit.
Aan de wand hangen advertenties vanvroeger tot nu. In dezelfde stijl van adverteren nog steeds. Na een kort filmpje over de geschiedenis neemt een hyper modern shuttlebusje ons mee het terrein over. Er blijken 200.00 bezoekers per jaar te komen. Het regent pijpenstelen. Aan de buitenkant lijken de gebouwen van grijsgolfplaat maar van dichtbij is het allemaal hout. We zien hoe ze zelf houtskool (charcoal) maken en de nieuwe vaten ('barrels') maken. In tegenstelling tot de Malt in Schotland die regelmatig oude port of sherry vaten gebruiken.
Water wordt uit de naastgelegen bron gehaald. We zien hoe het water door de houtskool sijpelt en raken de groep kwijt. We lopen zelf door de stromende regen naar andere gebouwtjes en komen bij de fermentation vaten, waar je niet te dicht met je neus op moet staan, vanwege de sterke lucht, terecht in de bottelarij. Zien hoe buiten de 'gewone JD' ook 'Gentlemans Jack' en 'Single Barrel' wordt gevuld.
We worden nu opgehaald en terug naar het begin gebouwtje gebracht. Ik heb het gevoel dat we toch nog iets gemist hebben van het hele proces. Helaas niks, niemendal, nothing, nichts, rien kregen we na afloop te drinken! . Ja slappe koffie! En je kon tegen gereduceerd tarief een Single barrel' fles kopen.
Dan maar naar de auto en een slok uit onze eigen fles van 2 liter. Op weg naar de SMOKEY MOUNTAINS. Het regent nog steeds en na een kort bezoekje aan het dorp LYNCHBURG, gaan we de bergen in. Het mist nu ook en onderweg ziet we een flink ongeluk. We passeren CHATTANOOGA, ook een indianen naam. Een grote plaats in een vallei die ook wel THE ROCK wordt genoemd. We laten de toeristische dingen voor wat ze zijn en rijden verder.
Onderweg zien we hele grote reclameborden voor vuurwerk (BIG DADDY'S FIREWORK'S OPEN 24 HOURS A DAY!) Na dat 3 of 4 keer te hebben gezien wilden we toch maar een kijkje nemen. Het blijkt een groothandel te zijn die ook voor particulieren open is. In sommige staten mag je wel verkopen maar niet afsteken onder restricties en in andere staten mag je niet verhandelen maar wel weer afsteken. Omdat we dicht bij de grens tussen Tennesse en N. Carolina zijn is de reden dat deze groothandel hier is.
Meenemen kunnen we niks want in het vliegtuig mag het toch niet. Wel enorme grote pakketten met bommen en vuurpijlen.Onderweg nemen een pizza en komen later in het donker in Tennessee aan. Omdat we nog wat willen kolpen bij de super gaan we nog bij een K-mart langs. We rijden nu richting TOWNSEND, wat dicht tegen de Smokey Mountains ligt. Het mist behoorlijk en besluiten het eerste het beste motel te nemen. (the Valley INN) We gaan niet meer uit eten. Alleen Mick duwt nog wat boterhammen naar binnen.
Na wat lezen en zappen slapen.
Dag 8: donderdag 25 november
We zijn al een week weg en gaat nu ineens snel! Het is nu Thanksgiving day. Een soort zondag voor de Amerikanen. Ingesteld door de eerste immigranten als dank dat ze het land mochten bewonen.
Het regent nog steeds en ik haal koffie bij de receptie. Getuige de smaak stond deze al vanaf 07.00 op. Had 'ie ook gezegd de vorige avond. "Breakfast en coffee from seven!!". We volgen een autoroute die in een park uitkomt. Typisch Amerikaans! File rijden in een natuurpark. We zien eekhoorns en 2 zwarte spechten met wit/rode koppen, die er na het besluipen van Mario met camera ervandoor gaan. Een lelijk kijkende natuurliefhebber achterlatend.
De gehele tocht duurt ongeveer 2 uur. Onderweg zien we ook nog nederzettingen van de eerste immigranten. We rijden naar GATLINBURG.
Nu regent het heel hard. In Gatlinburg is het druk. Het lijkt op een wintersportplaats in de zomer.Vol met souvenirwinkel met indiaanse dingetjes. Er is ook Western store. Met van die puntlaarzen en lange premiejager jassen. Mario koopt voor Ghislane kindermocassins.
Ik koop in een shopje vol met tabasco-achtige sausjes een "Pete's F.O.A.D saus." (Fuck-Off-And-Die saus). Er waren wel duizend verschillende met gekke etiketten en teksten. Veel souvenierwinkels met indiaanse invloeden.Huiden van coyotes, schedels en veren. We blijven er een beetje hangen en drinken ergens een biertje. Om 18.00 zoeken we een restaurant op.
Spareribs met de saus apart graag! Compleet met een waterig biertje. Na het eten wilden we halverwege de bergen een motel opzoeken maar dat komt niet. Daarbij zegt Mario dat we ander probleem hebben! We hadden moeten tanken in Gatlinburg. De boardcomputer rekent uit dat we nog 60 mijl kunnen rijden. De afstand tot CHEROKEE aan de nadere kant van de berg is 33 dus dat moet kunnen. Onderweg plenst het verschrikkelijk. We rijden zowat over een vos.
Over de berg rijst ineens een stad op. CHEROKEE! . Super modern-indianenreservaat. We nemen het dichtstbijzijnde Motel voor een redelijke prijs 53$ per nacht. Na even uitrusten gaan we toch nog het Casino! Nog nooit heb ik zoiets groots gezien! .
Je kan je auto op een groot parkeerterrein parkeren en wordt dan met een busje verder vervoerd. Vaste gasten kunnen hun auto bij de ingang afgeven met een nummer die door iemand anders wordt geparkeerd. Binnen is een enorme hal met aan het plafond NEON in de vorm van bliksem schichten die flikkeren als er iemand een jackpot wint. Dit gebeurt regelmatig kompleet met donderend geluid.
De hal zelf is wel 100 x 100 meter. Pleinen met video schermen. 25c 50c 1$ 10$ 15$ en veel hoger per inzet. Blackjack gaat hier niet met een croupier maar de croupier is zelf een video scherm die de kaarten uitdeelt.
Wij beginnen met 20$ om te wisselen en je krijgt een ijsbeker vol kwartjes mee. Veel plezier! Als alles snel op is, gaan we kijken bij de roulette tafels en blackjack pleintjes. We zien hoe een man 100$ per inzet verliest. Aan de andere kant zit een vrouw die een credit heeft van 3800$. Die 170, 180$ per inzet verliest. Omdat we hierover hardop praten maant ze ons om stil te zijn (terwijl alle machines herrie maken, maar ze verliest, begrijp je?)
We scharrelen nog wat af en ga elk 20$ armer weer naar ons hotel. Morgen naar de "CHIEF CHEROKEE MUSEUM".
Dag 9: donderdag 26 november
Ontwaken in Cherokee dorp! Ze zien er modern uit die Tipi's! Na de koffie en ontbijt rijden we naar het Cherokeemuseum. Indrukwekkend, triest en mooi tegelijkertijd! . Ongelooflijk wat de Amerikanen met die indianen hebben uitgehaald.
In het begin nog goede ruilhandel. 1 geweer tegen 10 huiden etc., maar later wreed en gemeen. Het museum ziet er erg verzorgd uit. Er is een 3d presentatie van een medicijnman die iets over het ontstaan van de aarde vertelt, zoals de indianen er over dachten. Verder wassenbeelden en panelen die opgespannen huiden moesten voorstellen, met daarop een stuk geschiedenis.
Koning George III had toentertijd een proclamatie uitgegeven, dat de 'witten' zich niet op het land van de indianen mochten vestigen. Maar bij de revolutie ging het toch mis. Diverse stammen werden bij elkaar gezet en moesten lange tochten maken onder erbarmelijke omstandigheden.
En wij Europeanen op de achterste benen als er in Kosovo Genocide wordt gepleegd! Na het museum scharrelen we nog wat winkeltjes af. We hebben alweer honger en gaan op weg. We vinden een restaurant even na het dorp.
"Grandnannie's restaurant". Alles opscheppen voor 1 prijs. Warme appeltjes met kaneel, salades gebakken aardappels, heerlijk. ! De zon is inmiddels gaan schijnen als we op weg gaan naar KNOXVILLE, en NASHVILLE. Om 18.30 rijden we NASHVILLE binnen.
Een motel is snel gezocht en ondanks dat het een grote stad is valt de prijs (na vergelijk om de hoek) best mee. Eerst naar een Ierse Pub. Alweer Live Music! . Binnen ziet het erg mooi uit.
Als je door een toog naast de bar loopt waan je je in een steegje, kompleet met kinderkopjes en gevels. We nemen er een Guiness en kunnen er ook eten. De muziek is afgelopen en gaan de stad in. De "WHITE HORSE SALOON". Zo'n echte Country tent. Met lijndansen! Op het podium staat een cowboy met een strakke spijkerbroek (met gestreken vouw!) en hoed te zingen begeleid met band. Hij is zo weggelopen uit de strip van Lucky Luke. De gitarist lijkt op Gerrit (vd Wouden). Deze Joe Dalton heeft ook een hoed op.
In de pauze laten ze een groot scherm zakken met een RODEO voorstelling met stieren en paarden. Niemand blijft erop zitten. Sommigen blijven na het vallen zelfs hangen en moeten onder het rijden worden bevrijd door collega cowboys. We gaan naar buiten en lopen nog wat straatjes af. Om 02.00 gaan we terug naar het motel.
Dag 8: zaterdag 27 november
Ik word vroeg wakker met hoofdpijn en ik ben misselijk. Raar eigenlijk want ik heb niet veel gedronken 1 Guiness en 2 Budweisers. Wellicht was het eten wat vet want ik gooi alles eruit. Om 10.30 gaan we weer op pad.
Ondanks de stralende zaterdagmorgen is er geen sterveling op straat. Mario moet naar de bank maar die is net zoals bij ons op zaterdag niet open. Na wat zoeken en trek in koffie komen we vlak bij de hoofdstraat een kroeg tegen die net weer open is. Hier bestellen we 3 koffie. Op het podium is al een country zanger bezig z'n gitaar te stemmen. Hij praat tegen de vrouw achter de bar door de microfoon en begint te zingen.
Ontbijten kunnen we hier ook, al duurt het wel lang voordat we de bestelde Turkey en Roastbeef sandwiches krijgen. Het blijkt terecht, want ze maken er een kunstwerk van. Kompleet met tanden van kaas en een tong van augurk en ogen van olijven.
Na een 2de rondje koffie en een whisky voor Mick gaan we de stad in. Mario wil graag nog laarzen vinden voor Arcilia. In het Gibson gitar House vinden we een apart maatje. Onderweg komen een kroegje tegen dat om 12.00 uur al stampvol zit. Er staat op een klein podiumpje een soort Cheryl Crow te zingen. Klinkt erg goed!
Na nog een kort bezoek aan het HARD ROCK café, waar het erg druk is gaan we op weg naar MEMPHIS. Omdat we door het bezoek aan de Smokey Mountains van onze route zijn afgeweken laten de stad MEMPHIS voor wat het is en rijden zuidelijk onder de stad door, richting CLARKSDALE. Daar willen we een motel vinden.
Op een verlaten weg en met behulp van het DAY'S INN boekje vinden opnieuw ons favoriete motel. Helaas deze keer op de 1ste etage, dus dat wordt sjouwen met de spullen. Na de bekende Chicken Wings bij de PIZZA HUT, gaan weer terug naar de kamer. Er is weer een James Bond film op de TV en ik schrijf m'n verslag in het dagboek.
Morgen wacht ons VICKSBURG en de geschiedenis over de burgeroorlog.
Dag 9: zondag 28 november
Een stralende ochtend. Bij de receptie kunnen we ontbijten en we kunnen onze tickets voor de terugvlucht bevestigen. Even tanken (22$). We zien een gelovige neger familie keurig in het pak de auto instappen, waarschijnlijk op weg naar de Gospelchurch.
Die zijn er genoeg, kerken! Waar je rond kijkt, altijd is er wel eentje te zien. Soms zelfs midden in de katoenplantages.We wijken al direct af van de hoofdweg en willen zien hoe de katoen plantages eruit zien.
Het blijkt net 3 weken daarvoor (dus einde oktober) te zijn geoogst. Het wordt nu machinaal gedaan. En geperst in grote kooientrailers. Je ziet aan de opstelling van de mooie huizen en de krotten erom heen dat er eigenlijk niet veel is veranderd. Vanaf 10.30 tot 17.30 uur hebben we door-en langs de katoen velden gereden, vergezeld door de rivier MISSISSIPPI.
Af en toe stoppen we even om wat zaakjes te bekijken. Zo vindt Mick een schildpadskelet langs de bedding van de YAZOO rivier. (Een zij tak van de Mississppi. Ook hier van de cipressen waarvan de wortels uit het water groeien. De kleine dorpjes die we tegen komen bestaan hoofdzakelijk uit negers, wonend in bouwvallen.
Tegen de avond rijden VICKSBURG binnen. Het is nog een beetje licht dus rijden richting 'downtown'. Even kijken waar we morgen heen kunnen. Vlakbij het 'HISTORIC MONUMENT OF CIVIL WAR', vinden een motel. "The Battle Inn". Binnen vol met foto's uit de tijd dat de platbodems op de rivier in Vicksburg de katoen ophaalden.
Verder vele schilderijen over de burgeroorlog. De prijs van het motel is goed en zelfs inclusief 2 welkomstdrankjes. Het restaurant ziet er ook goed uit dus we blijven. Lekker catfish en tenderloinsteak. Na het eten gaan we nog naar 'HARRAH'S, de gokboot. Daar spelen nog eens 20$ op en gaan zonder winst naar het motel terug.
Dag 10: maandag 29 november
Lekker vroeg op, want we willen een hoop zien vandaag. Na een lekker ontbijt zijn we al om 09.00 uur bij het museum. Eerst een film van ongeveer 18 min. Dan een uitgebreide kijk in de bibliotheek vol (prenten) boeken over de burgeroorlog. We kunnen een tour maken (met de auto) door et park wat op zich een monument is. Of eigenlijk monumenten, want iedere staat heeft er z'n gedenktekens neer gezet.
In een van de monumenten dat een soort gewelf blijkt te zijn zingt Mick een ode aan Mieke Telkamp (waarheen. waarvoor,leidt de weg....),want dat galmt daar zo lekker. Aan het eind, is een kanonneerboot neergezet die uit het water is gehesen en heropgebouwd is, met nieuwe stukken hout. We lezen dat een zekere Eads, President Lincoln had bewogen om deze boten te laten bouwen in de strijd tegen de zuidelijken.
Het rad voor de voortstuwing zat verscholen en ingebouwd De romp bestond uit schuine dikke stalen platen die wel 5 cm dik waren.Er waren er 7 van gebouwd in 5 maanden tijd! Dat was een knap staaltje werk als je naar de constructie kijkt. Deze boot was nog de enige die over was, want de rest was verkocht of gesloopt. Deze was door een van de eerste zeemijnen tot zinken gebracht.
Op een schilderij zie je dat de 7 boten de stad in brand schieten om zo licht te krijgen voor de strijd van man tegen man. Na het openluchtmuseum rijden we naar de Biedenharn Candy Factory wat de oorsprong is van Coca Cola. Leuk om te zien hoe het eerst na een medicinaal drankje tot volksdrank nummer 1 is geworden. We rijden nog wat door de stad vol met Victoriaanse huizen en gaan op weg naar NATCHEZ.
Volgens de beschrijvingen ook vol met historie over de burgeroorlog. Onderweg stoppen we bij een authentieke Hardware & Grocery store met zo'n veranda. Een neger met schort spreekt ons aan en raken aan de praat over wat we tot nu hebben gezien en vragen naar de mensen op die plantages in de wintermaanden. Hij neemt er rustig de tijd voor en vertelt dat werkers na het seizoen geld krijgen om de wintermaanden door te komen. Ze wonen meestal kosteloos in woningen die op of aan de plantages liggen.
Hij verzucht dat de meeste scholieren na hun studie de stad intrekken en dat alles daar op het platteland verpauperd. Men rijdt liever 2 uur heen en weer naar bijvoorbeeld New Orleans of Baton Rouge dan dat men iets gaat opzetten op het platteland. Op aanraden van een andere passant rijden de NATCHEZ TRACE PARKWAY op. Alweer bos, maar wel mooi. Hieraan wordt kennelijk wel veel geld besteed.
Na een uur komen we in NATCHEZ aan. Veel kapitale huizen in geel groen en andere pastel tinten. Gezien het uiterlijk moeten deze wel aan de plantage eigenaren hebben behoord. We zien een straatje met een gesloten RITZ bioscoop geheel in ART DECO stijl. Alleen al de lampen in de hal zouden al een vermogen kunnen opbrengen. Zonde! We rijden kris kras door de stad en bezoeken aan de haven nog een café.
Na een paar biertjes rijden we richting BATON ROUGE de hoofdstad van Louisiana, waar we willen ovenachten. Nog geen ½ uur uit de stad zit Mario aan de linkerkant van de weg enorme emaille borden en we maken Mick wakker. Keren om en zien dat er bij beide in-en uitgangen een bedspiraal staat om aan te duiden dat het gesloten is.
We stappen erlangs en bekijken de borden en andere curiosa wat er opgestapeld ligt.Houten Coca-Cola kistjes met oude flesjes etc. Opeens stopt er een pick-up en er stapt een vrouw uit. "Havent you seen that it is closed"..! roept ze en ze ziet er kwaad uit. "O sorry, we wilden alleen de borden fotograferen."
"Ja," zegt ze,"want er is laatst brand gestoken en ik ben er nu op voorbereid". Ze laat (uit het zicht van mij een revolver zien aan Mick en Mario. "Let voortaan op want sommigen zullen gelijk schieten als je op hun property komt!" Een beetje verbaasd en geschrokken gaan we weer verder, lachend over het voorval met de revolver. In het donker komen in BATON ROUGE aan. Een hele tijd rijden we langs industriegebied.
Bij het centrum vinden we een COMFORT INN. Netjes en goedkoop, dus wat willen we nog meer! Eerst even een film en het verslag schrijven (over die GUN) en dan eten bij HOOTERS! Weer Buffalo wings, geserveerd door lekkere meiden in korte broekjes en laag uitgesneden T-shirts met opgepompte tietjes. Ze zijn allemaal erg aanrakerig en proberen het ons erg naar de zin te maken. Alleen gingen ze nog niet op je schoot zitten. Uit de ervaring die Mick en Mario de vorige vakantie hadden kun je maar beter je handen thuis houden want daar zijn ze niet van gediend.
Mario en ik hebben een zwaar gesprek over het werk en Mick kakt helemaal in. Hoe is het mogelijk met dat uitzicht! Na een uurtje verlaten we Hooters gaan terug naar het motel.
Dag 11: dinsdag 30 november
BATON ROUGE. Een stad vol met regeringsgebouwen en kantoren. Ons ontbijt slaan we maar over en gaan op weg. In de beschrijving die we van internet hebben geplukt staat dat we een bezoek aan het STATE CAPITOL kunnen maken. Een skyscraper in ART-DECO Style.
Binnen ziet het er inderdaad prachtig uit. Vol gekleurd marmer. Messing liftdeuren, en op de bewegwijzering, dat de hoogste etage helaas gesloten is voor bezichtiging, vanwege een verbouwing. Morgen de 31ste zou het open gaan, maar dan zijn we op weg naar huis jammer maar helaas. We kijken nog wat in de hal rond en zoeken dan een restaurant op voor onze lunch.
Een echt zakenlunchroom. En wat opvalt? Hier hangen nu een s GEEN televisies in iedere hoek. In elk café of restaurant, ook al speelde er een live band, de TV moet aan! Meestal met sport- fragmenten. Na een heerlijke lunch zoeken het RURAL LIVE MUSEUM op. Hier zou een levendige presentatie zijn over de slaventijd. Het is een onderdeel van de Universiteit, dus vragen we de weg naar de campus. Daar weet alleen niemand waar het is.
Ik loop op aanraden van een leraar naar de bibliotheek en vraag het nog eens. Na 2 verwijzingen kunnen ze me eindelijk vertellen, dat het net even buiten de stad ligt, richting New Orleans, dus dat komt goed uit. Na 15 minuten komen we er aan. Er is verder niemand en we zien eerst een aantal landerijen waar proeven gedaan worden vanuit de universiteit en dan komen we bij het openluchtmuseum aan.
Het lijkt erop of een plantage met slavenhuisjes zo is opgepakt en daar is neer gezet. Volgens de beschrijvingen die bij de huisjes hangen waren ze nog in bedrijf in 1964. Je ziet een krotjes waar de slaven sliepen, een schooltje, een ziekenhuis en waar de opzichter woonde. Verder een begraafplaatsje, waar duidelijk werd dat slaven ook gedood werden als ze vluchtten.
Binnen zag je brandmerken en boeien waar ze de slaven mee mishandelden. Na en uurtje hier te zijn geweest gaan we op weg naar New Orleans. We zaten vlakbij de snelweg en moesten nog maar 65 mijl rijden. Onderweg zien we een groepje gevangenen werken aan de berm onder toezicht van een paar cipiers, net zoals vroeger, en beter als bij ons in nederland waar ze wel moeten werken maar niet onder deze omstandigheden
In New Orleans hebben we net even buiten het centrum eerst een motel gezocht. Merkwaardig genoeg was de DAY's INN nu ineens 75$ kost, omdat er volgens de receptie een conventie aan de gang was. Voor alleen een slaapplaats vonden we dat teveel, dus zochten even verderop een ander, minder luxe motel op, (50$). Dan de stad in. Een beetje struinen door diversen straten en een CD shop in. Mario wilde ZYDECO muziek kopen. Dit een zwarte uitvoering van de CAJUN MUSIC. Veel met banjo en accordeon en wasbord.
Handig was het dat je vanaf meerdere CD wisselaars langs de muur een keuze uit wel 10 cd's per wisselaar kon maken om te luisteren. Ik kon geen echte keus maken, dus koop niets. Het klinkt nu wel leuk omdat je er bent maar ik weet dat ik hem thuis niet of nauwelijks zal draaien. We zoeken wat straatjes af, voor een restaurant en vinden er een in DECATUR street.
Een eetcafé waar een echte old time jazz band speelt. Het ziet er gezellig uit. We nemen alle drie een JAMBALAJA. Een rijstgerecht met saucages en shrimps. Een soort paëlla dus. Heerlijk, maar je zit er snel vol van.
Onder het eten lekkere swing jazz met piano en saxofoon. We lopen door Bourbonstreet, en vinden opnieuw dezelfde kroeg met de band die (o.a.) Linnard Skinnard naspeelt Ze spelen ongeveer een uur en dan komt er een soort karaoke optreden, dus vluchten we weg. Het valt op dat er overal verschillende stijlen van muziek gespeeld worden
We keren aan het eind van de lange straat weer terug en gelukkig treedde de 'goede' band weer op. Opnieuw weer met Led Zeppelin, AC/DC, en No Doubt-muziek. Het is nu 2 uur in de ochtend en we gaan terug. Morgen inpakken, de auto terugbrengen en terugvliegen, helaas!
Dag 12: woensdag 1 december
We pakken onze tassen, gooien alle overgebleven goedbedoelde rommel weg en rijden op ons gemakje terug naar het vliegveld. Daar zetten we op aanwijzingen van een HERTZ medewerker de auto neer. Hij scant wat barcodes aan de binnenkant van de deur en dat was alles! Het shuttle busje brengt ons naar de vertrekhal.
Na het inchecken nemen we een soort brunch. Pizza met koffie.
Ik schrijf m'n laatste bevindingen op en teken wat krabbeltjes over dingen die me onder weg zijn opgevallen.
We kopen nog wat Tax free en wachten geduldig onze vlucht af.
Helaas nu geen businessclass meer. Maar krappe stoeltjes. In Washington moesten we nog langer wachten. Zeker voordat het vliegtuig mocht opstijgen. Dit betekende een halfuur taxiën en wachten op de startbaan. De vlucht terug ging verder ok en om 7.10 komen we op Schiphol aan.
Er wordt weleens gezegd dat het beter is om niet met 3 personen op vakantie te gaan, maar met een even aantal.
Wij hebben daar in ieder geval geen last van ondervonden en konden het uitstekend met elkaar vinden!
Al met al een onvergetelijke vakantie en een nieuw plan om het volgend jaar over te doen in een ander deel van Amerika!!
