De 'Alaska Highway', loopt over glooiende troendra een eeuwig aaneen geschakeld bossenareaal van berken, populieren, wilgen en vooral dennen en sparren, afgewisseld met larixen.
De bloemenwereld in de verlate lente van juli is overweldigend en verbluffend gevarieerd. De kleuren blauw en lila overheersen in de vorm van wilde lupine, 'n soort pinksterbloem, irissen en paars-roze akeleien.
Steek je neus naar buiten dan dringt de sterke geur van de met veenmos gevulde poelen, in je neus. In het haast ondoordringbare bos is de bodem vochtig en met zwammen en paddestoelen bedekt. Op hogere grond heeft de bosbes in lage struikjes de schaarse open plekken in bezit genomen. Het goud van deze regio is echter het hout, de bomen die tot de eindeloze horizon het beeld bepalen en golvend met het landschap een schakering aan groen te zien geven. Bij een lunchstop aan het Kluane Lake zijn de hoge pieken van de westelijke bergketens een beeldbepalend geheel. Die hele hoge met sneeuw bedekte bergtoppen zullen ons vergezellen in Anchorage. We moeten een route eromheen vinden die voor ons is uitgestippeld door de 'Trappers', de pelsjagers, die in vroege tijden het rijke goud van de pelsdieren via hun spoor naar de bewoonde wereld wisten te brengen.
Een fantastisch gezicht en een uiting van reuzekracht in de natuur...die Saint Elias Mountains. Het hele gebied is beschermd door het 'Kluane National Park' en Kluane Lake de toegang, met als poorten de plaatsjes Destruction Bay en Burwash Landing. Geen opbeurende namen, maar goudzoekers waren ons voor in ontberingen en naamgeving. In de late middag bereiken we de kaarsrechte grens tussen Canada en de Verenigde Staten. Dat is geen uitzondering want in 1825 werd tussen de Britten en Russen, in overeenkomsten, met de lineaal een grens getrokken tussen het Yukongebied en Alaska. Dat was toen nog een totaal onbekende streek, waar alleen de autochtone bewoners de sporen kenden. Voorbij de plaats Beaver Creek, gaat bij de grenspost de slagboom bijna automatisch open en wordt de 'Alaska Highway' van no 1 opeens no 2. Het land om ons heen heeft geen verandering ondergaan. We volgen de bovenloop van de Tanana River, die samen met onze weg richting Fairbanks loopt.
Tok Junction
In Tok Junction heeft de beschaving toegeslagen en huisgehouden. De bus gaat niet verder en we moeten hier overnachten in de zonneschijn. De directe omgeving van Tok Junction is desastreus aangetast. Oude vervallen huizen en een ronde verroeste watertoren van golfplaatijzer bepalen het beeld rondom het motel. Vaag is op deze toren de naam 'Tok Jct.' te onderscheiden en voor enige jaren gebruikt als badhuis. Overal papier, bier- en colablikjes, etensresten en plastic zakken bij gedoofde kampvuurtjes en in de bosjes.
Overblijfselen van drinkgelagen en overnachtingen. Een geur van frisse bloeiende bloemen naast die van fecaliën, rottende etensresten en de doordringende harslucht van de naaldboomopstand. Een budget-onderkomen is hier niet te vinden, vandaar het illegaal kamperen en het 'legaal' drinken in de bosjes. In Noord-Amerika mag je nergens in het openbaar alcohol nuttigen en daarom wordt dit, de fles of het blikje omwikkeld met een bruine zak, in het geniep voor iedereen zichtbaar gedaan.
Het gevolg is o dat je heel weinig terrasjes tegenkomt. De grootte van het land laat veel slingerend vuil toe en de tendens is dan ook om op het erf oude landbouwmachines, autowrakken, sneeuwscoters en afgedankt huisraad te laten liggen om het door de natuur te laten overwoekeren. Ook dat heeft zijn charme en levert soms mooie stillevens op. Zwaluwen scheren de 24-uur's klok rond en vangen duizenden insekten. De roodborstmerel gedraagt zich als een tam huisdier en de kraaien doen zich te goed aan cadavers op de weg en aan bermvuil. Dit verzacht het beeld, maar kan het niet uitwissen.
Het Motel vraagt voor de overnachting in een barak een hoge prijs, maar er is niets anders en buiten slapen is vragen om door de 'mosquitoes' opgevreten te worden.
Anchorage
De volgende morgen een snel ontbijt hamburgerstijl en rap verder. Met een deuntje op de gitaar en een liedje uit de schorre keel van een rugzakker met een kater, begeven we ons over de 400 km lange route no 1 naar Anchorage. Vanaf Tok Junction gaan we zuidwestwaarts door de oneindige zee van bomen, waaruit Alaska bestaat. Deze 'Tok Cutoff' het verlengde van de 'Glenn Highway' voert door een van de mooiste stukken ongerepte natuur van Alaska. Al snel komt naast de weg een gletsjerrivier ons vergezellen.
Copper River
Het is de Copper River, die zich om het noorden van de Wrangell Mountains heendraait, een doorgang vindt tussen de Chugach- en St. Elias Mountains en nabij Cordovauitmondt in de Golf van Alaska. Het 'Wrangell - St. Elias National Park & Preserve' sluit aan op het Canadese 'Kluane NP' en vormt zo een van de grootste, ruigste en meest gevarieerde natuurgebied in Noord-Amerika. Zelfs van de weg is te zien hoe de gigantische bergketens bedekt met ijskappen hun gletsjers naar beneden afzetten. Een niets ontziende room van ijs en puin zakt langzaam naar beneden in door de eeuwen heen uitgesleten dalen van enorme breedte.
Bij de T-splitsing in Glennallen gebruiken we de lunch buiten en aan de andere kant van de Copper River schieten de bergketens uit de beboste en moerassige grond en tuimelen over elkaar heen om de hoogste te willen zijn. Dát zijn de beelden van Alaska die naar buiten worden gebracht. De alles overheersende uitgestrekte natuur in al haar vormen. Een schepping van de eerste orde, die door weinig streken op onze aarde worden geëvenaard.
Om daar rond te trekken en ontdekkingstochten te maken... dat moet gigantisch mooi zijn. Stroomafwaarts van de Copper River hadden we weer de trein kunnen nemen om al dat natuurschoon in ons op te nemen, maar daarvoor moeten we terug in de tijd. Een merkwaardig spoorwegplan werd bedacht door 'The Copper River & Northwestern Railway'. De aanleg van de spoorlijn begon rond 1901, maar was geen lang leven beschoren, omdat meerdere kleine aandeelhouders niet standhielden. Het helsde een project aan de voet van de Wrangell Mountains. Een spoorlijn van de havenstad Cordova, aan de Golf van Alaska, naar het binnenland, langs de Copper River en haar zijtak, de Chitina, naar de mijnbouwplaatsen: Shushanna Junction en Kennecott, waar koper was gevonden. Shushanna Jct. werd ook wel genoemd: McCarthy P.O.... nu McCarthy.
Een gedeelte van de spoorlijn is op een kaart in een RandMc-Nally-Atlas van 1958, langs de Chitina nog ingetekend, daarna is deze lijn waarschijnlijk opgebroken. Een mooie gemiste kans om toeristen de schoonheid van de route naar en door het 'Wrangell & St. Elias National Park & Preserve' te laten maken
Met diezelfde lijn werden ook de enorme steenkoolvoorraden in de Beringgletsjer-regio rond Katalla bereikt.
Mount Sanford (4949 m) en de hoogste top: Mount Wrangell (4317 m), beheersen het enorme bergmassief aan onze kant. Ze overschaduwen Mt. Drum (3661 m) op de voorgrond van dit natuurschilderij.
Te snel stappen we in de bus en vertrekken voor de laatste poot naar Anchorage. Deze route voert ons eerst omhoog langs de Tazlina naar de halteplaats Eureka. In het latijn betekent Eureka: 'Ik heb het gevonden' en wij hebben dus ook één van de ontelbare 'Eureka's' gevonden. De gletsjerstromen zijn een massa van ijs en sneeuw, die tussen rotspieken de Chugach Mountains opdelen. Klinkende namen zoals: Mt. Marcus Baker van 4016 m hoog en Mt. Witherspoon (3661 m) dragen de zwaar bezwangerde regenwolken die zich boven het gebergte formeren.
Alaska Range
Op een hoogte van 914 m steken we door de Tahneta Pass een verbindende bergrug met de Alaska Range over, en dalen in oogverblindende vergezichten af naar de vlakte rondom Anchorage. De Natanuska Gletsjer raakt in een bocht van de weg haast deze verkeersader. De chauffeur stopt de bus om ons de gelegenheid te geven het beeld op ons in te laten werken. Op korte afstand van de Natanuska River gaat de weg steil naar beneden om bij Palmer in de noordelijkste zijtak, Knik Arm genaamd, van de Cook Inlet te bereiken. Tot zover strekt de Grote Oceaan haar tentakels uit naar het binnenland en vormt een voortreffelijke ankerplaats. Hier ontstond de grootste havenstad van Alaska: Anchorage. In Anchorage en Fairbanks eindigen de goudsporen van Alaska.
Anchorage
Hier eindigen ook de transportroutes die sporen in het oerlandschap hebben achtergelaten. Hier hebben in de oertijd de gletsjers en de zee een route geschapen om Anchorage een veilige haven te bieden en uit te groeien tot het grootste industriecomplex van Alaska, een bruisende transportmetropool waar de sporen van toen en nu samenkomen. De sporen van nu worden vooral door de lucht getrokken. Alaska heeft per hoofd van de bevolking het grootste bezit aan privé-vliegtuigjes ter wereld. Dat is niet verwonderlijk, want voor het merendeel zijn de verafgelegen plaatsen en bewoningen niet over land bereikbaar en heeft men dus een brevet gehaald en een vliegtuigje aangeschaft. Zeker in de winter schijnt het een uitkomst te zijn. Een spiegelbeeld hiervans duidelijk te zien op het vliegveld-complex van Anchorage.
Naast het grote verkeer op de intercontinentale lijnen, zijn de binnenlandse lijndiensten apart vertegenwoordigd. Ernaast ligt een groot meer waar de watervliegtuigen aankomen en vertrekken. Een bijzonder gezicht is het wel. Aan de oever van Spenard Lake liggen aan moeringen de vliegboten op hun dienst te wachten of zijn ter verkoop aangeboden, zoals autodealers dat doen met schreeuwerige teksten op borden of op de romp. Aan draden gespannen vlaggetjes wapperen van het ene toestel naar het andere en de 'occasions' in koeie van letters afgeprijsd. Niets is aan het toeval overgelaten. Over het water gebouwde hangars en onderhoud-werkplaatsen met sleephellingen bepalen het beeld rondom het meer en daar komt nog bij dat in de winter vliegtuigen met skies of ijzers op sneeuw of ijs kunnen landen en opstijgen.
Over de stad zelf is niet veel te vertellen. Iedereen weet onderhand wel dat Anchorage door een geweldige aardbeving in 1964 van de aardbodem was verdwenen. Hierop ingespeeld zijn de straten breed, de gebouwen laag gehouden. Typische Amerikaanse 'stores' vier bakstenen muren met teerdak en nauwelijks een pui van betekenis. De hoge, nieuwe kantoorgebouwen zijn aardschokproef neergezet om een 'skyline' te vormen. Veel werkzoekenden en in Anchorage is het vooral de diversiteit aan culturen en rassen in Alaska, die elkaar hier ontmoeten. Of ze moeite doen elkaar te leren kennen is nog maar de vraag.
De Amerikaanse maatschappij staat als toonbeeld van acceptatie, maar niet als uitstalkast van integratie, gezien de vele wijken waar etnische groepen vaak tot getto-vorming over gaan. Via de spoorlijn naar het zuiden en naar de haven, een paar pieren die de baai insteken, kom ik langs de lijn en in de aangrenzende bosjes de drankgelagen weer tegen. Hier en daar staan illegaal gebouwde onderkomens... Vooral rond de vierspier is het een grote rotzooi aan afgedankte spullen en scheepsonderdelen die te roesten liggen. Het geeft toch een sfeertje weer van vrije ondernemingslust en "Who cares?" Vismolens; halfvergane bootjes op hun zij in de modder en op de wal; oud boortorenmateriaal en puin.
In Anchorage leeft meer dan de helft van alle Alaskanen. Ieder op zijn of haar manier wel of niet bezig om in de nieuwe welvaartsstaat van olie, industrie en toerisme te overleven.
Niemand zou hebben gedacht dat het spoor van de 'Alaska Railroad' de start zou zijn voor de metropool Anchorage, dat in 1914 als basis diende voor de bouw van de spoorlijn naar Fairbanks. Gedurende de Tweede Wereldoorlog kwamen de militaire basis Ft. Richardson en Elmendorf Airforce Base tot ontwikkeling. Achorage groeide in de internationale luchtvaart uit tot een stop-over voor vliegtuigen uit Europa en Noord-Amerika naar het Verre-Oosten. Poolroutes verkorten de vliegreis aanzienlijk en Anchorage vormde aan de andere kant een goede ankerplaats voor de sprong voorwaarts naar de volgende bestemming. Witte sporen trekkend door het noordelijk luchtruim. Beneden wisselen de witte, grijze, groene en bruine kleuren elkaar af. Dit is het palet van Alaska. Zilveren meanderende lijnen op de landkaart bepalen het beeld vanaf deze gigantische hoogte. Het zijn de brede stromen, die duidelijke sporen in dit enorm land achterlaten.
