In de zomer van 2002 maakten wij een prachtige rondreis door het zuidwesten van de Verenigde Staten: Californië, Arizona, Utah, Nevada. Met wij bedoel ik: Eddie, Sonia, zoon Stijn van 20 en dochter Leen van 14.
Het was onze eerste, verre reis naar een ander continent. Een klassieke toer met persoonlijke accenten.
Gekozen reisformule: huurauto + overnachting in hotels/motels. Samen met de vliegtuigtickets op voorhand geboekt via reisbureau. Alle arrangementen van deze "à la carte" reis met Gazelle World Wave; vluchten: Lufthansa.
Reisroute: Los Angeles - Palm Springs - Flagstaff - Grand Canyon (Tusayan) - Page - Monument Valley - Bryce Canyon - Las Vegas - Death Valley - Mammoth Lakes - Oakhurst via Yosemite NP - San Francisco - Santa Barbara - Los Angeles.
Totaal aantal gereden mijlen: 3.083 ( = 4.932,8 km ).
Informatie/documentatie: de voorbereiding van deze vakantie was op zich al een beetje reizen! Naast het lezen van enkele reisgidsen, heb ik veel informatie, tips én reisverhalen verzameld via het internet.
Veel plezier met dit reisverslag!
DAG 1< : Brussel - Frankfurt - L.A.
zondag, 28 juli
Na maanden van aftellen, is het dan eindelijk zover! Onze eerste, verre reis naar een ander continent! Reeds in januari hebben we onze vlucht vastgelegd. Niets te vroeg zo blijkt. KLM is op de gewenste data reeds volgeboekt. Sabena bestaat niet meer. Omdat we toch de voorkeur geven aan een Europese luchtvaartmaatschappij, die rechtstreeks naar de westkust van de VS vliegt, wordt het uiteindelijk Lufthansa. We moeten dan wel eerst naar Frankfurt, maar dat is vanuit Brussel nauwelijks een uurtje vliegen.
Om 4 uur in de vroege ochtend - of eerder nacht! - worden we opgehaald door het busje van het reisbureau. Omdat er op dat uur nog maar heel weinig verkeer op de baan is, zijn we een halfuurtje later al in Zaventem. De balie om in te checken, is nog gesloten.
Vrij stipt stijgen we rond 7u op. In de luchthaven van Frankfurt hebben we in principe meer dan twee uren de tijd om via de transit in te schepen bestemming Los Angeles. Om de bagage hoeven we ons niet meer te bekommeren, die is in Brussel-Zaventem al ingeboekt. Maar door de uitgebreide veiligheidsmaatregelen, staan er lange rijen aan te schuiven bij de hal bestemd voor alle vluchten naar de VS. De controle is strenger dan normaal: iedereen wordt individueel gescand, sommigen moeten hun schoenen uittrekken, hier en daar wordt handbagage manueel doorzocht. Maar iedereen heeft geduld, iedereen beseft het belang van een grondige controle.
Een Amerikaans ambtenaar stelt ook nog enkele vragen over het doel van de reis, wij moeten onze retourtickets tonen en de reispassen worden gecontroleerd.
Met drie kwartier vertraging stijgen we op voor een vlucht van ongeveer 11 uur. Het is een 747, erg groot dus. Helaas zit niemand van ons aan een raampje; we hebben vier zetels in het midden. Blijkt dat men plaatsen bij een raam moet reserveren. Toch iets meer beenruimte dan normaal in een charter en prima service. Iedereen krijgt een extra kussentje en een dekentje om het zich wat gemakkelijk te maken, koptelefoon met 10 muziekkanalen en mogelijkheid om de videofilms te volgen in het engels of in het duits.
Nu is onze reis écht begonnen: we zijn op weg naar Amerika!!!
De uren tikken traag weg, en het 'vliegtuigje' dat op het videoscherm de gevolgde route aangeeft, lijkt nauwelijks op te schieten! Maar na wat dutten, film kijken, een beetje lezen, tweemaal eten, het invullen van de verplichte immigratie-papieren,en vooral het beleven van zo'n eerste langeafstands-vlucht, begint eindelijk de landing op LAX. Plaatselijke tijd ongeveer 13 uur. Door het tijdsverschil van 9 uren doen we bijgevolg de namiddag en avond nog eens over! De douanecontrole in de luchthaven van Los Angeles verloopt vlotter dan verwacht. Ook onze bagage - altijd een spannend moment! - ligt vrij vlug op de draaiende band. In de aankomsthal lopen eveneens ambtenaren rond met kleine snuffelhondjes. Het is immers verboden om voedsel, zoals fruit of groenten, mee het land in te brengen en deze hondjes (met een grappig jasje aan, waarop het woord 'agriculture' staat) zijn erop getraind om dergelijk voedsel op te sporen.
Mochten we ondertussen nog niet goed beseffen dat we in de Verenigde Staten zijn, dan herinneren de vele vlaggen ons er meteen aan! Trouwens, tijdens deze reis kunnen we niet naast de Amerikaanse vlaggen kijken: overal komen we ze tegen; niet alleen aan officiële gebouwen of monumenten, maar net zo goed in hotels, restaurants, winkels, voortuintjes, aan auto's en bussen... kortom, het is overduidelijk dat de Amerikanen zich achter één vaandel hebben geschaard!
Vóór het luchthavengebouw rijden de shuttlebusjes van verschillende autoverhuurmaatschappijen af en aan. Dat is handig en makkelijk. Elk 'merk' brengt zijn klanten (in principe gratis, maar een behulpzame chauffeur mag natuurlijk op een fooi rekenen) naar het verhuurstation. Wij reserveerden reeds in België, via ons reisbureau, een ruime ALAMO-wagen voor vier personen met voldoende plaats voor de bagage. Ruimte is immers niet onbelangrijk wanneer je vele uren in de auto doorbrengt; bovendien is het altijd beter als alle spullen in de kofferbak kunnen, zodat niets de aandacht trekt wanneer je de wagen onbewaakt moet achterlaten op een parking.
Het busje van ALAMO brengt ons in enkele minuten tijd naar de maatschappij. Ook hier gelukkig geen ellenlange rijen. Vermits wij bij de boeking reeds onze verhuurformule hadden vastgelegd (mét alle nodige verzekeringen) en alles vooruit betaald, verloopt de afhandeling vlot. Men probeert zelfs niet om ons een 'upgrade' aan de praten tegen een meerprijs; nochtans had men ons gewaarschuwd voor dit soort verkoopspraatjes, waar een argeloze en vermoeide toerist makkelijk inloopt! Want natuurlijk wil je zo snel mogelijk op weg! En als ze je dan bijvoorbeeld vertellen dat de gevraagde auto er helaas niet meer is, maar wel een mooie duurdere... of dat je echt nog wel een bijkomende verzekering nodig hebt... tja, dan heb je na die lange reis wellicht geen zin meer om nog een discussie aan te gaan of je te verdiepen in de kleine lettertjes.
In de enorme parkeergarage staat voor ons een glimmende Buick Le Sabre klaar. De sleutel steekt al in het contact, we kunnen zó wegrijden. Nu ja, dat is wel even wennen, want de handrem is hier een voetrem, en waar alle knopjes voor dienen is ook niet meteen duidelijk. Aan de uitgang wordt nog even nagekeken waar er mogelijk krassen of deukjes in het koetswerk zitten - zodat problemen bij het inleveren worden voorkomen - en krijgen we een vluchtig antwoord op een paar vragen. Echt behulpzaam is men nu ook weer niet. Time is money!
Het rijden in een grootstad als Los Angeles is natuurlijk iets waar je je hoofd moet bijhouden. Enerzijds zijn er in de V.S. enkele verkeersreglementen die afwijken van de onze, anderzijds is het sowieso al niet gemakkelijk om in een drukke, vreemde stad je weg te vinden. De bewegwijzering is ook enigszins anders dan wij gewend zijn. Maar, we hebben ons huiswerk goed gemaakt : zowel de Rand McNally Road Atlas (hier bij ons te koop), als plannetjes en informatie uit reisgidsen, internet en reisbureau bewijzen ons de ganse reis goede diensten.
Ons eerste hotel ligt in de voorstad Santa Monica, op zo'n 17 mijl van de luchthaven. Het traject verloopt bijna probleemloos; we rijden maar één of tweemaal een blokje verkeerd, doch komen telkens weer goed uit.
Het Best Western Gateway Hotel, op de hoek van de Santa Monica Boulevard en de 20th Street, is een 'moderate' hotel, doch voldoet zeker en vast wat betreft comfort en ligging. Weliswaar niet vlakbij het centrum van Santa Monica en het strand, maar er is een gratis shuttlebusje. Bovendien is dit een ideale uitvalsbasis voor onze geplande activiteiten van de volgende twee dagen. Het hotel heeft ook een gratis ondergrondse parkeergarage, wat in een stad altijd meegenomen is. We kunnen meteen inchecken. Het is nu 15u30 plaatselijke tijd.
De kamer is ruim en netjes. We frissen ons wat op en willen eigenlijk eerst een e-mail naar het thuisfront sturen om onze aankomst en eerste indrukken te melden, maar... het hotel heeft voor haar gasten geen PC met toegang tot het internet ter beschikking; tenzij op de kamers de dure aansluiting via het TV-toestel, te huren voor minimum een halve dag. Maar dat hebben wij eigenlijk helemaal niet nodig. Telefoneren heeft nu echter weinig zin want in België is het middernacht gepasseerd. Dat wordt uitstellen tot morgenvroeg.
We willen de dag afronden met een eerste blik op de Grote Oceaan en tevens ergens wat eten. We wachten niet op de shuttlebus maar gaan stappen. Ongeveer een goed half uur, of twintig straten, tot het strand. Langs dit gedeelte van de Santa Monica Boulevard stikt het van de autodealers en hoewel het zondagnamiddag is, worden er hier en daar toch nog zaken gedaan. Auto's rijden er trouwens in alle maten en modellen, ook veel pick-ups. En de mythe van de gedisciplineerde Amerikaanse autobestuurder wordt tijdens deze reis eveneens doorprikt! Amerikanen durven best wel sneller rijden dan toegelaten en af en toe de verkeersregels aan hun laars lappen. Misschien nog iets minder agressief dan in Europa, maar ze zijn helaas goed op weg om hun braaf imago kwijt te spelen!
Eindelijk bereiken we het Palisades Park en de klip die uitkijkt op de brede stranden, de oceaan, de Santa Monica Pier... Deze stranden, die doorlopen tot Malibu, werden wereldberoemd door de TV-serie 'Baywatch'. Op regelmatige afstanden staan trouwens nog steeds de bekende Baywatch-hokjes met hun lifeguards. Doordat de stranden zo ruim zijn, is er plaats in overvloed.
Vandaag hebben we echter de moed niet meer om nog een strandwandeling te maken; we zijn ten slotte al zowat 24u in touw! We keren terug tot de Third Street Promenade, een verkeersvrije straat met vele winkels en restaurants. Hier willen we nog een hapje eten. We kiezen voor een Italiaans restaurantje, waar we heerlijk op het terras kunnen zitten. We zijn wel moe, maar een jetlag kun je het moeilijk noemen. Geen van ons allen voelt zich echt uit z'n doen of wil meteen gaan slapen. We willen dat moment van eindelijk begint onze vakantie nog even rekken; een lekkere pasta eten en ondertussen naar de flanerende mensen kijken; daarna lopen we terug richting hotel. Onderweg kopen we in een klein supermarktje blikjes cola en bier en wat fruit. Veel keuze is er niet. Appelen of bananen! We schrijven onze eerste travellercheque uit. Naast een kredietkaart, zijn deze reischeques (bij voorkeur in niet te grote coupures) ideaal voor kleinere uitgaven. Bijna alle winkeliers, benzinestations, enz. aanvaarden ze en geven contant wisselgeld terug. Zo heb je ook altijd voldoende cash op zak. Je kan travellercheques eveneens omwisselen aan de balie van het hotel (meestal beperkt tot een bepaald bedrag), of gewoon in de bank. Handig en veilig, want verzekerd tegen diefstal of verlies.
We zijn blij terug aan het hotel te zijn, want nu zet de vermoeidheid toch door. Een snelle douche, nog een cola of een biertje en dan lekker slapen. Het is 20u Pacific Time.
< DAG 2< : Los Angeles
maandag, 29 juli
Omdat het grote tijdsverschil ons natuurlijk nog parten speelt, zijn we zeer vroeg wakker. Meer dan tijd genoeg om ons klaar te maken, wat in de bagage te rommelen, TV te kijken, de dag te bespreken... tot eindelijk de zon opkomt. Het is een stralende dag en het belooft lekker warm te worden. Bovendien is ons Leen vandaag jarig. Ze wordt 14 jaar! Natuurlijk hebben we dat al samen met de familie vóór ons vertrek gevierd, maar het geeft aan deze dag toch wat extra glans!
We besluiten om te gaan ontbijten in het Ihop Restaurant dat vlak naast ons hotel ligt. Zoals overal gebruikelijk, staat ook hier het bordje 'Wait to be seated' bij de ingang; en worden we door een serveerster naar een tafeltje geleid. Op het ontbijtmenu keuze in overvloed, waaronder véle eiergerechten. We kiezen elk naar goeddunken wat uit, maar éénmaal bediend, weten we al op voorhand dat we het nooit op zullen krijgen! Een Amerikaans ontbijt is werkelijk gigantisch! Scrambled eggs (roerei), worstjes en spek, pancakes (gerezen pannekoeken), French toast (wentelteefjes), hash browns (een soort rösti), home fries (gebakken aardappelblokjes), fresh fruit, white toast en op elk bord ook nog een flinke 'boterbal'...dat wordt allemaal voor ons uitgestald. En al hebben we honger, zo'n kolossaal ontbijt zijn we nu eenmaal niet gewend. Amerikanen hebben daar minder problemen mee en storten zich 's morgens soms ook al op een breakfast steak, of kiezen voor een combinatie van eieren met wafels en siroop, donuts, bagels, muffins, noem maar op. In ieder geval, ons ontbijt is lekker maar helaas moeten we de helft laten staan. Naar Amerikaanse gewoonte, wordt na de laatste hap meteen de rekening gebracht. Omdat buitenlanders wellicht al eens vergeten om een fooi bij het bedrag te tellen, wordt op de rekening vermeld "tip not included" én extra omcirkeld. Wie het nu nog niet begrepen heeft...
Vandaag gaan we een klein stukje van Los Angeles verkennen. In de "Big Orange", zoals L.A. zichzelf noemt, leven en wonen miljoenen mensen, verdeeld over wel 80 stadsdelen en voorsteden. Een stadscentrum is er nauwelijks. Dwars door L.A. en de omliggende woongebieden loopt een ingewikkeld systeem van freeways. De afstand van het ene stadsdeel naar het andere kan wel 75 km zijn!
Het oudste deel van de stad, nu Downtown L.A., werd in 1781 gesticht door de Spanjaarden en opgeëist door de koning van Spanje als El Pueblo de la Nuestra Senora la Reina de los Angeles ('de stad van Onze Lieve vrouwe, Koningin van de Engelen'). Sinds 1850 heet de stad kortweg Los Angeles.
Wij kiezen vandaag voor de heuvels van Bel Air, Beverly Hills en Hollywood. Vanuit Santa Monica rijden we via de Pacific Coast Highway tot Sunset Boulevard. Sunset is sinds de jaren twintig verbonden met de film, toen het een onverharde weg was tussen de bekende filmstudio's in Hollywood en de huizen van de sterren in de heuvels. Nu kronkelt deze boulevard over een lengte van 42 km tot Downtown L.A. en doorkruist o.m. Bel Air en Beverly Hills.
Eens Sunset Boulevard opgedraaid, kijken we uit naar Gelson's Market, in de National Geographic Traveller (reisgids deel Californië) aangestipt als een opmerkelijke supermarkt, en vermits we toch wat voorraad moeten inslaan...
Gelson's is inderdaad de moeite waard om even binnen te lopen: alles is er superordelijk; zelfs de aardappelen zijn keurig op grootte gestapeld, de groenten als een kleurenpalet uitgestald; je kan er je eigen afhaalmaaltijd samenstellen met bereide gerechten, slaatjes en soepen; de klanten behoren duidelijk tot de betere klasse. We kopen wat sandwiches, beleg én een frigobox in piepschuim, versierd met - jawel! - een Amerikaanse vlag.
De tip een goedkope ijsbox of -zak te kopen, had ik gelezen in reisverhalen op het internet. Een erg practische tip!. Elke dag vul je de box dan met vers ijs - in elk hotel staan immers ijsmachines - en zo blijven drank en spijs onderweg altijd koel. Wellicht is Gelson's niet de meest voordelige market, doch we hebben nu meteen wat we zoeken, dus nemen we die paar dollars extra er gewoon bij.
Onze Sight Seeing Tour gaat verder langs Bel Air, woonplaats van de 'rich and famous', waar een paar van de duurste huizen staan van Los Angeles. Fraaie toegangspoorten - zoals de Bel Air West Entrance langs Sunset Boulevard - geven de wijk nog meer allure. Natuurlijk kan je hier niet zomaar eventjes uitstappen en een wandelingetje gaan maken. Practisch overal is er parkeerverbod.
Idem in Beverly Hills, de woonwijk van de 'sterren'. We maken een toertje door enkele straten om huizen te kijken, maar eigenlijk zie je heel weinig omdat de meeste villa's goed omheind zijn; bovendien hebben we niet echt een idee wie waar woont, zodat het bij een algemene indruk blijft.
Ter hoogte van het Old Studio District slaan we af naar Hollywood Boulevard, waar het tamelijk druk is. Natuurlijk is Hollywood niet meer de bruisende filmstad van weleer. De meeste studio's zijn verhuisd en nu verspreid over gans L.A. en verder; maar de naam Hollywood blijft legendarisch en wekt nog steeds associaties met glamour.
Uit het gouden tijdperk van de film rest onder meer Mann's Chinese Theater, een luxebioscoop (gebouwd in 1927) in de stijl van een Chinese pagode. In de buurt is er een parkeergarage waar we, vrij prijzig, de auto kwijt kunnen. Daarna nemen we de tijd om in de patio van Mann's Chinese Theater de hand- en voetafdrukken van vele beroemde filmsterren te bekijken. Tussen de toeristen wandelen hier figuranten rond verkleed als Romeins soldaat, Batman, Marilyn Monroe... Wel grappig!
Uiteraard lopen we ook een stukje van de Walk of Fame of de 'stoep der sterren'. Dit gedeelte van Hollywood Boulevard speelt helemaal in op het toerisme, met souvenirwinkeltjes, kraampjes, venters die sight seeing tours aanbieden, enzovoort. We kopen voor ons Leen een mooi enkelbandje. Jarig zijn in Hollywood overkomt je wellicht maar eens in je leven!
Naast de nostalgie van vroeger zijn er nieuwe complexen gebouwd met bioscopen, winkels, restaurants... We lopen de trappen op van zo'n gebouw en zijn aangenaam verrast door de mooie terrassen en loopbruggen die niet alleen uitzicht bieden op Hollywood Boulevard en de skyline van een deel van de stad, maar ook op het wereldberoemde Hollywood Sign, symbool van de filmindustrie! De 13 meter hoge letters staan hoog in de heuvels en zijn nu een beschermd historisch monument. Nu ja, alles wat meer dan vijftig jaar oud is, noemen de Amerikanen 'historic', dat zullen we op onze verdere rondreis nog meer ervaren!
Onze volgende stop is Rodeo Drive. In de onmiddellijke buurt van deze beroemde winkelstraat met zijn elegante maar dure winkels en warenhuizen, zijn (sommige) parkeergarages - eigenaardig genoeg - gratis voor een beperkte tijd, o.a. aan Brighton Way. Daar maken we dan ook graag gebruik van. Alleen window-shopping past in ons budget. Maar meer nog dan de uitstalramen, interesseren ons de mensen die hier écht komen winkelen, de glimmende limousines met chauffeur...
Rodeo, gelegen aan de gelijknamige straat, is één van de duurste winkelcentra aller tijden; het lijkt hier wel op een Hollywood-decor van een Europese winkelstraat, inclusief plein en victoriaanse straatlantaarns. De keienstraat of Via Rodeo leidt naar de Spaanse Trappen.
Ondertussen is het al een flink stuk in de namiddag, maar door ons copieuze ontbijt hebben we gewoon een maaltijd overgeslagen! Via de Santa Monica Boulevard rijden we terug naar ons hotel. Op de kamer organiseren we een picknick en we besluiten om onze dag te beeindigen met een wandeling langs het strand. Deze keer maken we wel gebruik van de shuttle, die ons afzet in de buurt van de Santa Monica Pier. Het is echter geen rustige wandelpier, maar een soort pretpark met allerlei attracties. Persoonlijk houd ik meer van de aanblik van golven die tegen een houten steiger opspatten, zonder al die kermisdrukte.
Een pad loopt langs de stranden en we wandelen richting Venice Beach ten zuiden van Santa Monica. Dit kustpad blijkt ook erg in trek te zijn bij joggers, fietsers en sportievelingen op rolschaatsen of rollerskates... met hier en daar zelfs een apart 'rijvak' zodat ze niet gehinderd worden door wandelaars en omgekeerd. We lopen een heel eind, maar of we werkelijk tot in Venice geweest zijn, is niet helemaal duidelijk. Straatartiesten of opvallende types van mensen - eigen aan Venice Beach naar het schijnt - hebben we zo goed als niet gezien.
Terug in het hotel kunnen we echter terugblikken op een goed gevulde dag! We eten en drinken nog wat, zappen tussen de verschillende TV-kanalen - onvoorstelbaar welke programma's hier allemaal het scherm halen! - en kijken al uit naar de dag van morgen.
< DAG 3< : Universal Studio's - Palm Springs
dinsdag, 30 juli
Ontbijt in hetzelfde restaurant als gisteren. Dat is handig kortbij. Bovendien is het er goed, maar natuurlijk krijgen we weer veel te veel!
Wie in Los Angeles is, kan ook een dagje Disneyland of Universal Studio's meepikken. Omdat wij reeds twee maal in Disneyland Parijs waren, kiezen we voor Universal. Dit pretpark, want zo kun je het toch wel noemen, ligt boven Beverly Hills en West-Hollywood.
Universal Studio's is niet goedkoop. Wij betalen voor vier personen 164 dollar (of zo'n 170 euro) en dat ná aftrek van enkele reductiebons, plus 7 dollar parking.
Coupons die korting geven op van alles en nog wat, vind je trouwens in veel winkels en in speciale reclameblaadjes - zeg maar bláden - die te vinden zijn in hotels, eetgelegenheden, benzinestations...
De auto laten we achter in het reusachtige parkeercomplex, dat meteen uitkomt op de Universal City Walk, een 'entertainment center' met winkels, restaurants, café's, filmzalen... Je moet er doorheen wandelen om bij het park te komen. De drukte valt mee, maar het is nog vroeg. Bij de ingang worden alle rugzakjes en tassen gecontroleerd.
We geginnen met de Studio Tour. Dit is een rondrit, met een open bustreintje, achter de schermen van het filmgebeuren. We haasten ons naar de opstapplaats, maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig, want er staat nauwelijks volk. Vreemd. Wil het publiek alleen nog maar spectaculaire attracties?
We kiezen onze zitplaatsen zo dat we aan de linkerkant zitten, per twee achter elkaar, want dan zie je alles het beste (gelezen tip die inderdaad klopt ).
Het treintje rijdt eerst over het uitgestrekte terrein met de studio's waar films en TV-series worden opgenomen. Je ziet echter alleen de buitenkant, grote grijze loodsen dus. Maar de uitleg van de chauffeur, met af en toe een grapje, en de getoonde videofragmenten - al rijdend op TV-scherm - vullen de leemte aan. De rondleiding brengt ons vervolgens door beroemde filmstraten als 'New York Street', 'Colonial Street', 'Six Points Texas' en zelfs een 'European Street'. Knap gedaan!
Naast sets en decors van bekende series en films ( o.a. het motel uit de film Psycho van Alfred Hitchcock ), telkens met beeld en uitleg, worden er in de toer ook enkele stunts ingebouwd, zoals bijvoorbeeld het nabootsen van een aardbeving in een ondergronds metrostation. Wij rijden eveneens over een instortende brug, maar het tofste vinden wij toch het oude Mexicaanse dorpje waar een hevig onweer in scène wordt gezet. Plots wordt het straatje overspoeld door het aanzwellende water. We zien het op ons afkomen, maar denken dat het wel ónder het treintje zal doorstromen. Voor we er erg in hebben, zijn we drijfnat! Gelukkig is het heel warm, zodat we deze verkoeling niet eens zo erg vinden.
Omdat we niet alle attracties kunnen doen, hebben we op voorhand een eigen keuze gemaakt. Het meest spectaculaire is ongetwijfeld Jurassic Park: in bootjes vaar je door het prehistorisch land van de dino's met plots opduikende T-Rex en raptors, geënt op het grote succes van de gelijknamige film. De tocht eindigt bij een adembenemende waterval; hier stort je, in het pikdonker, zo'n 25 meter steil naar beneden! Opnieuw kletsnat! Later op de dag doen we deze kick nog eens over.
Erg leuk zijn ook Back to the Future, met een spannende virtuele achtervolging in een auto, waarbij je echt het gevoel krijgt door tijd en ruimte te vliegen; en Terminator II, met hele goeie 3D-effecten, spannende scènes met de bekende robots en acteurs, veel geluidseffecten, je gaat helemaal in de actie op en schrikt wanneer het lijkt alsof je valt omdat de stoelen onverwacht iets naar beneden zakken!
Als een hongergevoel begint te knagen, kiezen we een terrasje uit in de schaduw. De prijzen voor fritjes met een hamburger en een cola zijn hier echter ook niet mis!
In de namiddag wordt het drukker. We genieten nog van de show Spider-man Rocks!; en lopen door de Mummy Returns: Chamber of Doom, een Egyptisch spookhuis. Eigenlijk niet echt opwindend, want je trapt zowat op elkaars hielen, zodat veel van de griezeleffecten verloren gaan. Erg goed gevonden is echter wél de als mummie verklede man (Live actor!) die uit de tegenovergestelde richting opduikt! Gegil alom!
Het park is vrij uitgestrekt en - door zijn ligging in de heuvels - op verschillende niveau's gebouwd. Terwijl je één van de roltrappen neemt, heb je een schitterend uitzicht over het enorme complex met de filmstudio's en het openluchtterrein waar we in de ochtend de Studio Tour maakten. In de verte ook de hoge kantoorgebouwen van het Business District downtown, ten minste als er niet teveel smog hangt.
In de latere namiddag houden we het voor bekeken. We hebben niet alle attracties uitgeprobeerd, niet alle shows gezien, maar toch ongeveer gedaan wat we wilden doen. Nog even meegeven, dat je op de website www.universalstudios.com veel info over Universal vindt; en bij het openklikken van 'Theme Parks: Hollywood' kun je bij de gewenste attracties zelfs korte video previews bekijken!
Via de Hollywood Freeway en vervolgens de San Bernandino Freeway zetten we nu koers naar Palm Springs, waar we hebben gereserveerd in de Best Western Inn. In principe ligt Palm Springs slechts op een 2-tal uurtjes rijden van Universal, maar het is erg druk op deze Interstates die dwars door L.A. lopen. Spitsuur. We ondervinden nu pas daadwerkelijk hoe uitgestrekt Los Angeles eigenlijk wel is! Je hebt werkelijk úren nodig om de stad door te komen. Maar we maken ons niet druk, want om zeker te spelen hebben we deze ochtend het hotel al verwittigd van een (mogelijk) latere aankomst. Omdat de kamer gereserveerd én betaald is, blijkt verwittigen hier (en ook elders) zelfs helemaal niet nodig te zijn! Erg handig! Wanneer een dag wat uitloopt, zoals deze, hoef je niet te stressen om vóór een bepaald uur ter bestemming te geraken; er wacht altijd een bed!
Wanneer we eindelijk de Interstate 10 verlaten om de afslag naar Palm Springs te nemen, wordt het landschap werkelijk desolaat. Een stenige, droge bodem. Maar wel veel beweging van... een massa windmolens! Overal zie je die turbines staan wieken! Er loopt ook een spoorlijn naar Palm Springs en hier zien we onze eerste trein-zonder-einde. Vier aan elkaar gekoppelde locomotieven trekken onvoorstelbaar veel goederenwagons. Er lijkt gewoonweg geen einde te komen aan deze trein. Nooit gezien!
Wanneer we Palm Springs binnenrijden, is het al ruim 7u30. Ondanks een vrij goede routebeschrijving wordt het toch even zoeken. De South Palm Canyon Drive blijkt een erg lange straat te zijn met veel toeristische accommodatie, maar tamelijk verlaten. Het centrum van Palm Springs is niet echt mijn ding. Eens een bekend kuuroord omwille van de warme mineraalbronnen, hangt er nu een zweem van vergane glorie. Of zit het vallen van de avond er voor iets tussen? De Best Western Inn ligt iets verderop, stijl motel. Wanneer we uitstappen, valt de warmte als een deken over ons!
Eens de bagage uitgeladen, hebben we eigenlijk geen zin meer om nog terug te rijden en een restaurant te zoeken. Het was een vermoeiende maar fijne dag! Terwijl Eddie en ik op zoek gaan naar een supermarktje om wat voorraad in te slaan, nemen de kinderen alvast een douche en installeren zich gezellig voor de TV. Het gezoem van de nogal lawaaierige airco neemt iedereen er in deze hitte graag bij. Dat winkels hier 7 dagen op 7 en bijna de klok rond open zijn, is een geweldig pluspunt voor reizigers zoals wij. Je vindt altijd nog wel wat; ook al is de keuze in kleinere markets erg beperkt wat betreft verse waren als fruit, brood, beleg... Althans, dat is onze ervaring.
< DAG 4< : Palm Springs - Flagstaff
woensdag, 31 juli
Palm springs is een goed vertrekpunt voor onze eigenlijke rondreis. We hebben nu de drukte van de grootstad achter ons gelaten. Voor ons ligt de Mojave Desert.
Terwijl wij met de bagage bezig zijn en vers ijs in de frigobox kieperen, nemen Stijn en Leen een vroege duik in het zwembad. Een klein maar mooi zwembad, dat aanleunt tegen de dorre heuvels van het omringende landschap. Er is hier alleen groen waar gesproeid wordt.
Vooraleer Palm Springs te verlaten, ontbijt bij Denny's, een vrij populaire restaurantketen in de Verenigde Staten. Eddie bestelt een zogenaamd 'houthakkersontbijt'. Op die hoeveelheid kun je met gemak een ganse dag teren!
Maar nu op weg! We hebben een lange rit van zowat 360 mijl voor de boeg tot Flagstaff in Arizona. We passeren terug de honderden windmolen, die profiteren van de warme bries. De gevolgde route 62 gaat voorbij het Joshua Tree National Park, bekend op zijn yucca-achtige cactusbomen. Dit park zal best wel de moeite waard zijn, maar wij hebben het niet opgenomen in ons programma. Te beperkte tijd. Bij de voorbereiding van deze vakantie, hebben wij alle keuzes immers goed overwogen. Je kan in een kleine drie weken nu eenmaal niet álles stoppen!
Voorbij Twentynine Palms verlaten we stilaan de bewoonde wereld. Een bordje met de tekst 'next 100 miles no service' waarschuwt om de benzinemeter te controleren en voldoende drinkwater mee te nemen; want in woestijngebied is er inderdaad niets, ook geen praatpalen om de paar kilometer zoals bij ons!
De omgeving is fascinerend. Eerst nog wat rommelig, met hier en daar een eenzaam (vaak bouwvallig) huis of stacaravan in de middle of nowhere. Hoe kunnen die mensen daar (over)leven? Maar eens de laatste electriciteitspaal voorbij, is er werkelijk niets anders meer dan een strook glimmend asfalt dwars door een ongelooflijk schraal en heet landschap. Langs de weg slechts zand, stenen, verdorde struiken en in de verte onherbergzaam laaggebergte. Auto's kom je in deze woestenij nauwelijks tegen; af en toe zo'n stoere Amerikaanse truck met van die grote vertikale uitlaatpijpen naast de stuurcabine. Dat gevoel van verlatenheid is voor ons dan ook een totaal nieuwe ervaring. We stappen een paar maal uit om foto's te nemen. Het is bloedheet! Bijzonder fijn dat we airco hebben in de auto.
Bij Vidal Jct. terug een eerste teken van leven: een stoffig benzinestation, annex winkeltje. We stoppen even om bij te tanken. Nu is het nog maar een goeie boogscheut tot Parker, grens met Arizona, waar de Colorado River terug wat groen in het landschap tovert.
We volgen een prachtige route langs de Colorado en de Parker Dam, met de bedoeling aan het Lake Havasu een pauze in te lassen om te picknicken. Dit meer, ontstaan door de bouw van de stuwdam, is ongeveer 72 km lang en watersportgebied bij uitstek, maar waar vind je een mooie picknickplek die niét in de blakende zon ligt? Soms helpt het toeval daarbij een handje. In Lake Havasu City rijden we op goed geluk de London Bridge over, die hier in de jaren '60 door een rijke Amerikaan werd neergezet, en toeren een beetje rond tot ons oog valt op een kleine wegwijzer naar London Beach. Eerst denken we nog dat het misschien bij een hotel hoort, maar neen hoor, we komen uit bij een rustig strandje met warempel palmbomen, een afgebakende zone om te zwemmen en voorzieningen als sanitair, banken & tafels onder een 'afdakje' tegen de zon. Perfect gewoon! We nemen ruim de tijd om te eten en te genieten van het uitzicht over het water. Leen gaat zwemmen, want je droogt hier toch in een mum van tijd weer op. Stijn strekt zich uit op een bank. Wij bekijken de kaart nog even.
Blij om deze meevaller beginnen we aan de tweede helft van onze dag. We volgen een klein stukje de Interstate 40 tot Kingman, waar we aansluiting zoeken met de beroemdste weg van Amerika: Route 66, The Mother Road, symbool van de trek naar het westen per auto!
Deze eerste grote doorgangsweg van Chicago naar Los Angeles (Santa Monica), geopend in 1926, is nu grotendeels vervangen door de Interstate 40, maar hier en daar is nog een stuk van het oude traject bewaard gebleven, zoals dus o.a. tussen Kingman en Ash Ford.
Weliswaar rijden wij niet van het oosten naar het westen, zoals vele duizenden deden op zoek naar een beter leven in Californië, maar net omgekeerd! Wij trekken oostwaarts, door een wijds landschap, stippen op de kaart die niet meer zijn dan een paar huizen en een benzinestation, een stukje indianenreservaat (Hualapai Indian Reservation), en een spoorlijn met superlange Santa Fe-treinen!
De R66 zelf verschilt echter weinig of niets van andere R's en ligt er eigenlijk vrij nieuw bij. Geen versleten wegdek, zoals je zou verwachten, maar mooi, breed asfalt met keurige lijnen. Op regelmatige afstanden een bordje dat aangeeft dat het hier wel degelijk gaat om de 'Historic Route 66'!
Onderweg zien we ook armtierige houten huizen en woonwagens, vooral daar waar Indianen wonen. Hoewel de oorspronkelijke bewoners van Amerika, zijn zij helaas niet meegegroeid in de welvaart.
Voor een stukje nostalgie moet je goed uitkijken. In de buurt van Hackberry rijden wij voorbij een benzinestation prachtig versierd met herinneringen aan de hoogtijdagen van de Route 66. Achteraf gezien, volgens ons, het mooiste van het ganse traject, maar dat wisten wij toen nog niet. Jammer dat we niet even gestopt zijn!
In Seligman houden wij wel halt. In documentatie beschreven als een pittoresk dorp waar je de pure 'Route 66 nostalgie' tegenkomt. Seligman is echter niet een dorp zoals wij dat kennen met huizen rond een kerktoren - trouwens dat zien we hier nergens - maar een aantal verspreide woningen en winkeltjes kriskras door elkaar aan een kruispunt.
Vrij rommelig en kitscherig eigenlijk. Opmerkelijk is een winkel in tweedehands voedingwaren (of hoe noem je zoiets?) We hebben het niet direct in de gaten, tot het ons opvalt dat wel erg veel blikjes gedeukt zijn en het assortiment meer dan oubollig. We kopen er toch een zak appelen (recht uit de ijskast)en een pak koekjes; en in het volgestouwde souvenirwinkeltje ernaast enkele postkaarten.
Het échte R66-gevoel heeft ons persoonlijk niet te pakken. Maar voor de liefhebbers: www.route66.com .
Nu rijden we in één trek door naar Flagstaff, gelegen op een hoogte van ruim 2.100 meter aan de voet van de San Francisco Mountains. We hebben een kamer geboekt in de Hilton Garden Inn, en dat valt reuze mee. Dit hotel heeft alles te bieden wat een reiziger nodig heeft na een lange dag: een ruime kamer en badkamer met alle comfort, een klein maar aangenaam binnenzwembad, zelfs de mogelijkheid om gratis (!) te e-mailen.
Na het inchecken, uitladen van de auto, opfrissen... tijd om te gaan eten. Onze onmiddellijke buur is Coco's bakery and restaurant, waar men rechts grote slagroomtaarten kan kopen en links zich laten bedienen in het restaurant. Wij kiezen uiteraard voor dat laatste. Wanneer we bij het opnemen van de bestelling een beetje uitleg vragen over bepaalde gerechten, volgt er een spraakwaterval waarvan we nauwelijks de helft begrijpen, zodat we maar een gokje wagen. Resultaat: Eddie en Leen zitten even later respectievelijk boven een broccoli- en aardappelsoep waarin je een lepel kan rechtzetten! Van een entrée gesproken! En dan moet de hoofdschotel nog komen. Tja, zelfs het eten is hier een aparte ervaring. Soms rare combinaties, of speciale smaken, en altijd veel té veel!
Vandaag hebben we een flinke afstand gereden. Hier ervaar je dat echter niet als kilometers vreten. Het is zelden saai. Je ziet voortdurend zoveel nieuwe dingen, doet zoveel nieuwe indrukken op; je rijdt door wisselende landschappen, overal is er nog zoveel ruimte...
Een klein stukje van die impressies proberen we vast te houden in foto's en op videofilm; maar het mooiste zijn toch de herinneringen, voor ieder van ons anders; met andere accenten.
< DAG 5< : Flagstaff - Sedona - Tusayan
donderdag, 1 augustus
Flagstaff hebben we in onze reisplanning opgenomen omwille van de prachtige Oak Creek Canyon ten zuiden van het stadje.
We trekken er een ganse dag voor uit.De ochtend begint grijs, maar het is helemaal niet koud, ook niet op dit plateau.
Na het ontbijt, terug bij een Denny's vlak tegenover het hotel, volgen we de 89A die zich door de Oak Creek Canyon naar het stadje Sedona slingert. In de 'road atlas' aangegeven als een Scenic Route en dat klopt helemaal! Het is een schitterende weg, aanvankelijk door bossen, wat later tussen de steile kliffen van de kloof.
Vooraleer de baan met scherpe bochten naar beneden gaat, is er echter nog een uitkijkpost. Van hieruit heeft men een fantastisch uitzicht op de canyon. Door de bebossing lijkt het wel wat op een diepe Alpenvallei, alleen is de tint van het gesteente rood in plaats van grijs.
Waar toeristen komen, is er natuurlijk ook een handeltje opgezet. Hier een rij kraampjes waar Indiaanse vrouwen allerlei sieraden en handwerk verkopen.
Eens beneden in de canyon opent de vallei zich steeds meer en meer en rijden we door een 'wild-west'-panorama met rode rotsformaties.In dit dal ligt de kleine stad Sedona, grotendeels gebouwd in de kleur van het omliggende landschap.
We nemen de tijd om hier onze dagelijkse boodschappen te doen, zodat onze frigobox weer goed gevuld is!
We blijven de 89A volgen tot de afslag naar het berggehucht Jerome; 25 jaar geleden nog een ghosttown, maar nu terug bewoond door een 400-tal mensen. Dit voormalig kopermijnstadje ligt als het ware op de rand van een berg. Een deel van het oude centrum is gerestaureerd.
Ik vind dat dit stadje,zo hoog in de bergen, met z'n steile straten en sporen uit het verleden, wel iéts heeft, maar de kinderen vinden het ronduit saai. We blijven er dan ook maar de tijd van een korte wandeling.
We keren terug en slaan in Cottonwood af naar Montezuma Castle, één van de best bewaarde prehistorische Indiaanse nederzettingen van geheel Arizona.
Het is ondertussen weer erg warm geworden. Er zijn nog altijd wolken, maar als de zon doorbreekt, wordt het écht heet!
Naast de parking en het Visitor Center is er, gelukkig onder lommerrijke bomen, mogelijkheid voorzien om te picknicken.
Net wat wij nodig hebben!
Daarna kopen we in het Visitor Center voor 50 dollar onze National Parks Pass, waarmee je in álle parken van de VS terecht kan. Je hoeft dan niet telkens apart inkom te betalen en na meer dan 2 parken heb je dat bedrag er al terug uit.
Montezuma Castle is slechts een mini-parkje, maar beslist de moeite waard. Wij vinden deze rotswoningen, gebouwd in de 12de en 13de eeuw door de Sinagua-Indianen, erg tot de verbeelding sprekend. Opmerkelijk is dat ze op zo'n 30 meter hoogte tegen de rotswand werden gebouwd en wel 5 verdiepingen tellen. We kunnen er naar blijven kijken! Vooral omdat ook het decor, de omgeving, zo mooi is. Wanneer we onze rondgang verder afmaken, zien we voor het eerst de kleine 'squirrels',vrij tamme grond- eekhoorntjes die afkomen op de kruimels van toeristen. Ook in andere parken zullen we ze nog regelmatig ontmoeten.
Weer op pad, terug richting Sedona, maar nu langs de 179. Echt aan te bevelen! Je rijdt hier tussen de fascinerende rode rotsen van het Red Rock State Park, die beelden oproepen van een 'Far West' zoals wij die kennen uit cowboyfilms!
Onze laatste stop voor vandaag is het Slide Rock State Park, waar we deze ochtend reeds voorbij gereden zijn, maar toen was het nog te vroeg om... in het ijskoude water te gaan ploeteren. Nu kunnen we best wat afkoeling gebruiken! In dit park heeft de rivier namelijk natuurlijke glijbanen gemaakt over en tussen de rotsen. Het is er tamelijk druk. Op de grote rotsblokken langs de oevers nestelen vooral gezinnen die een dagje uit zijn. In het water wordt gegleden, gezwommen of gewoon pootje gebaad. Ons Leen wil die 'glijbanen' wel eens uitproberen, maar na enkele 'blauwe' plekken houdt ze het voor bekeken. Wij zijn minder moedig en gaan niet verder dan tot onze enkels in het koude rivierwater!
Na deze leuke halte hebben we het wel gehad voor vandaag.
In Flagstaff had ik best nog wat langer willen toeven. De omgeving is zeer mooi en van het stadje zelf hebben we helaas veel te weinig gezien. Nochtans zou het Downtown Historic District beslist de moeite waard zijn; en de hoofdstraat santa Fe Avenue was ooit een stukje van de Route 66. Maar dat hebben wij dus gemist.
Onderweg naar Tusayan overvalt ons een hevig onweer; tevens de eerste regen van onze vakantie.
Tegen valavond komen we toe in de Best Western Grand Canyon Squire Inn, een mondvol voor ons hotel, op amper 4 km van het Grand Canyon National Park. Hier zullen we twee nachten verblijven. Het is een groot maar aangenaam complex, met een hoofdgebouw en verscheidene bijgebouwen. Restaurants, shops, verwarmd buitenzwembad... het is er allemaal.
Tusayan zelf is niet zo erg groot; in hoofdzaak hotels. Toch een supermarktje waar we voldoende vinden voor een avondmaal en nog wat lekkers toe voor bij de TV.
Zelf sluit ik meestal de dag af met het bijhouden van dit dagboek én het uitpluizen van alle toeristische foldertjes die ik hier ter plaatse op de kop heb kunnen tikken!
< DAG 6< : Grand Canyon ( South Rim )
vrijdag, 2 augustus
Vroeg op, want om 7u30 moeten we reeds op het plaatselijk vliegveldje zijn voor een helikoptervlucht over de Grand Canyon. In gelezen reisverhalen stond zo'n toer steevast genoteerd mét stip! Thuis via het internet nieuwsgierig info opgevraagd én de 'North Canyon Tour' (25 à 30 minuten) van Papillon gereserveerd, voor vandaag dus om 8 uur.
Keuze is er trouwens genoeg; naast de helikopter kan je ook opteren voor een Scenic Tour met een klein vliegtuigje.
Het weer zit mee. Terug droog en tamelijk zonnig hoewel niet wolkenloos. Het ontbijt stellen we uit tot ná ons avontuur want nu dringt de tijd. Toch vlug een appel of wat koekjes om de eerste honger te stillen. De zgn. Grand Canyon Airport is bij wijze van spreken naast onze deur. Eddie brengt ons weg maar zelf zal hij niet mee vliegen.Door zijn hoogtevrees ziet hij het immers niet zitten om in een helikopter mét panoramische ramen boven die gigantische kloof te gaan hangen!
Wanneer we de parking opdraaien, zien we de helikopters al keurig op een rijtje staan. Het zijn inderdaad precies libellen! Na het controleren van onze reservatie en het betalen (weer niet echt goedkoop natuurlijk: 109 dollar per persoon!), worden we nog discreet gewogen en dan mogen we in de wachtruimte. Daar volgen wat instructies en informatie.
En dan een onverwachte meevaller! We worden even apart geroepen, en in het grootste geheim wordt ons een voorstel gedaan: we kunnen voor de prijs van de door ons geboekte 'North Canyon Tour' ook mee met een 'Imperial Tour', die dubbel zo lang duurt en normaal gezien 169 dollar per persoon kost! Uiteraard nemen we dit aanbod meteen aan! Natuurlijk hebben zij er ook baat bij: elke helikopter kan namelijk 5 passagiers meenemen en het ligt voor de hand dat ze proberen om elke vlucht netjes vol te puzzelen. Maar dat wij met ons drietjes de gelukkigen van de dag zijn, is aardig meegenomen! Bovendien krijgt ons Leen de plaats naast de piloot toegewezen. Stijn en ik zitten in het gedeelte achter de piloot, samen met een wat ouder Amerikaans koppel.Nu veiligheidsgordel om, grote koptelefoon op, de piloot heet ons welkom, de schroeven draaien steeds sneller, we laten de grond los...
Is de vlucht met een helikopter op zich al een sensatie, de eerste indrukken van de Grand Canyon zijn het dés te meer!
Aanvankelijk zijn er onder ons alleen de uitgestrekte bossen van het Kaibab National Forest, maar dan doemt plots een rand van de kloof op! De muziek - die we via onze koptelefoon te horen krijgen, naast tekst en uitleg - gaat crescendo en onderlijnt het volgende, indrukwekkende beeld van een immens brede en diepe canyon! De helikopter is hier slechts een speldekop, die cirkelt boven de grillig gevormde afgrond , met in de diepte de Colorado, aan de einder de vlakte van de Painted Desert, ongelooflijk mooi allemaal!
Door de bekendheid van de Grand Canyon heb je wel een beetje een 'déjà vu' gevoel, doch dat weegt zeker niet op tegen de ervaring dit natuurwonder met eigen ogen te kunnen aanschouwen. Het is een cliché, maar wat je hier ziet, laat zich heel moeilijk in woorden vatten. We nemen heel veel foto's! Vanuit de helikopter hebben we immers ook meerdere invalshoeken; we zien meer dan één kant van de canyon; we zien beter de diepte en het spel van licht en schaduw; en we hebben ook een uniek overzicht!
Terug vaste grond onder de voeten, hebben we een korte babbel met het Amerikaanse echtpaar. Ze komen uit West-Virginia en maken een uitgebreide trip door hun land. Volgens hen, is zo'n excursie per helikopter de béste manier om de canyon te zien!
We willen meteen ook ons verhaal kwijt aan Eddie, die ondertussen bij een kop koffie het komen en gaan op deze mini-luchthaven van nabij heeft kunnen volgen. In de souvenirshop kopen we nog 'onze' foto, routineus gemaakt bij het instappen, doch een leuke herinnering voor in het album! En dan is het hoog tijd om te gaan ontbijten.
Het restaurant van de Squire Inn lijkt ons wel wat, vooral omdat je kan kiezen voor zelfbediening. Scrambled eggs en bacon zijn ook op dit ontbijtbuffet weer topfavorieten!
Tijd nu voor de stapschoenen en de rugzak, want de rest van de dag willen we doorbrengen in het Grand Canyon NP. Het ligt in onze bedoeling de West Rim Trail te lopen tot het eindpunt bij Hermit's Rest : een pad langs de zuidrand van de Grand Canyon. Uiteraard minder spectaculair dan een afdaling in de canyon zelf, maar toch goed voor zo'n 12 km.
Trouwens, helemaal tot de Colorado River heen en terug is niet haalbaar in één dag. Er is namelijk een hoogteverschil van 1.524 meter,het pad is smal en steil en nergens is er schaduw! Niet te onderschatten dus.
Met onze National Parks Pass komen we vlot het park in; we moeten nauwelijks aanschuiven. Meteen krijgen we ook al een kaartje en een krantje met info over dit Nationaal Park in onze handen gestopt. Altijd leuk en handig.
We rijden door naar de parking bij Market Plaza.
Het is duidelijk dat men het toerisme - hier maar ook in andere Nationale Parken - zodanig probeert te kanaliseren dat de natuur maximaal wordt gespaard. Auto's blijven dus achter op vaste parkings. Pendelbusjes op gas brengen de bezoekers dieper het park in, of naar de toeristische voorzieningen.
In het Grand Canyon NP is zelfs een heuse 'Village' uitgebouwd met niet alleen enkele hotels, lodges, restaurants, shops, een visitor center, doch ook een medische post, een bank en een postkantoor. Dat lijkt overdreven, maar toeristische trekpleisters van dit formaat kunnen eigenlijk niet zonder een efficiënte opvang van de vele duizenden, ja zelfs miljoenen, bezoekers per jaar.
Voor mij persoonlijk mag het allemaal best wat minder georganiseerd zijn, maar ik besef dat deze aanpak de juiste is om vernielende overrompeling te vermijden; én om iedereen (ook ouderen en gehandicapten) de kans te geven van dit unieke landschap te genieten.
Van de Market Plaza tot de Rim is het zowat tien minuten wandelen. We komen uit ten westen van Yavapai Point en zijn opnieuw onder de indruk van de immense schoonheid!
We wandelen de trail, die bijna altijd vlak naast de canyon loopt, met regelmatig prachtige uitzichtspunten zoals Maricopa Point, Hopi Point, Mohave point... namen die verwijzen naar het Indiaans verleden van dit gebied.
Eigenlijk is het helemaal niet zo druk als verwacht. Op sommige stukken zie je nauwelijks andere wandelaars. Alleen in de buurt van de uitkijkposten, waar ook de shuttlebusjes stoppen, drommen toeristen samen.
We kruisen het begin van de Bright Angel Trail, het pad dat afdaalt naar Phantom Ranch op de bodem van de canyon.
Ik voel de kriebel om even een stukje van deze trail te volgen, een klein eindje avontuurlijke diepte, maar mijn dierbare medereizigers delen dit gevoel helaas niet.
Misschien is het ook al wat laat om nog zo'n bijkomende wandeling in te lassen, want je bent toch gauw een paar uren kwijt. In de diepte zien we kleine groepjes die Indian Garden hebben bereikt en over het plateau wandelen; het zijn minuscule poppetjes die zich traag voortbewegen in een groots decor!
Grillige rotsformaties hier en elders in de canyon hebben prachtige namen als Wotans Trone, Isis Temple, Tower of Ra...
We hebben net een hapje gegeten als donkere onweerswolken zich samenpakken. Het begint te regenen. Het is 13u30 en we zijn nog maar halfweg. We wandelen door, maar omdat we geen regenkledij bij ons hebben, zijn we genoodzaakt bij een volgende stopplaats de pendelbus te nemen. Die brengt ons verder naar Hermit's Rest. Deze blokhut is niet te vergelijken met een berghut zoals wij die kennen in de Alpen, waar je bij een gezellige pint kunt uitblazen.
Iets drinken of een snack eten, doe je hier uit het vuistje, en voor de rest is het één grote winkel met voornamelijk Grand Canyon souvenirs en voorwerpen Handmade by Native American Indians.Er zitten wel mooie dingen tussen. Stijn en Leen kopen elk een Dream Catcher. De legende wil dat zo'n 'dromenvanger', opgehangen in de buurt van de slaapplaats, alle dromen - goede én slechte - vangt in zijn web. De slechte dromen verbranden in het eerste ochtendlicht. De goede dromen worden opgevangen in de veren onderaan het web, waar ze bewaard blijven om opnieuw gedroomd te worden!
We snuisteren nog wat rond, zitten een poosje op één van de banken buiten onder het afdak, doch de zon laat zich helaas niet meer zien. Optimistisch vatten we de terugtocht aan, maar omdat het blijft miezeren en regenen, zit er niets anders op dan opnieuw de shuttle te nemen, nu richting parking.
In ons hotel tijd zat om postkaartjes te schrijven en een wasje te draaien in de 'laundry'. De meeste hotels stellen trouwens zo'n volledig uitgeruste wasruimte ter beschikking van hun klanten. Alle was- en droogautomaten werken op munten.
Eddie knoopt er een gesprek aan met een Amerikaanse lerares, die beaamt dat het toerisme inderdaad minder is dan vorige jaren. Enerzijds omwille van de haperende economie, maar anderzijds ook omdat veel Amerikanen bang zijn voor nieuwe terroristische aanslagen na de tragedie van 11 september.
Normaal gezien, telt het Grand Canyon Park zo'n 5 miljoen bezoekers per jaar, nu hoopt men ten minste de kaap van 4 miljoen te halen.
Omdat de regen ook kilte meebrengt - we zitten hier ten slotte boven de 2000 meter! - ligt het mooie zwembad er verlaten bij.
Jammer! Om de dag toch prettig te besluiten gaan we eten in het Yippee-Ei-O Steak House, zo uit een western weggeplukt. Zelfs de (plastieken) tafelkleedjes hebben een koeievacht motief. Het is er druk en de obers, uiteraard in cowboy-plunje, draven af en aan. Steaks en ribs zijn er te krijgen in alle maten en soorten. Wijselijk kiezen ons Leen en ik voor een zogenaamde 'girl steak' (mignon, kleinste) en Eddie en Stijn voor een 'New-York steak' (ietsje groter). Daar hoort natuurlijk weer een heel garnituur bij, maiskolf incluis, zodat er echt geen hap meer bij kan! We schieten dan ook in een lach wanneer ze plots aan onze tafel staan met een blad vol gebak; en geen kleine taartjes hé, maar grote stukken met véél slagroom en ander zoets. Neen, dank je, voor ons geen dessert meer!
< DAG 7 : Grand Canyon - Page
zaterdag, 3 augustus
Via de lange Desert View Drive (East Rim) zullen we vandaag het Grand Canyon National Park verlaten. Hier is autoverkeer wel toegelaten. We stoppen bij enkele van de mooiste uitzichten, zoals o.a. Grandview Point. De Spanjaarden zouden hier in 1540 hun eerste blik op de canyon hebben geworpen!
Een aantal kilometer verderop ligt de stenen uitkijktoren Desert View, gebouwd in een natuurlijke stijl die past bij de omgeving. Het gelijkvloers is ingepalmd door een souvenirshop, maar men kan ook naar boven. De verdiepingen zijn in Hopi-stijl.Vanop de bovenste etage heeft men een schitterend panorama van 360° op de omgeving. Van hieruit zien we niet alleen de Colorado River zeer goed, maar tevens ook Painted Desert; zo genoemd, omdat bij een bepaalde stand van de zon het landschap een fraaie schakering van kleuren tevoorschijn tovert. Helaas, de zon zijn we kwijt, er hangt opnieuw onweer in de lucht.
Jammer dat we in de regen afscheid moeten nemen van de Grand Canyon. Een kloof met adembenemende afmetingen, kliffen en pieken, kleuren naargelang het gesteente en het spel van licht en schaduw. Jammer ook, dat we door de weersomstandigheden geen zonsondergang hebben kunnen meemaken. Die zou - heb ik gelezen - de rode wanden van de canyon nog intenser kleuren en een onvergetelijke indruk nalaten!
We nemen highway 89 naar Page aan het Lake Powell, een Scenic Route door het land van de Navajo's en de Hopi's. De schoonheid van het landschap staat echter in fel contrast met de vaak armoedige omstandigheden waarin afstammelingen van die eens zo trotse stammen vandaag de dag leven. Eigenlijk is hun geschiedenis een triest verhaal.
Van het toerisme proberen zij nu een graantje mee te pikken door langs de kant van de weg, maar vooral op vaste stopplaatsen, kleine marktjes te organiseren met sieraden en spullen allerhande.
De onweersbuien blijven ons spijtig genoeg achtervolgen, zodat onze pauzes worden ingekort en we reeds rond 15u in Page aankomen. Ons hotel, eerder motel, de Best Western Page Inn, is vlug gevonden, maar we kunnen nog niet inchecken. Daarom besluiten we om eerst tot aan het Lake Powell te rijden en eventueel de Glen Canyon Dam te bezoeken. Deze (zoveelste) indamming op de Colorado River, heeft hier een fantastisch mooi en mijlenlang meer doen ontstaan, genoemd dus naar de man van de Colorado- expedities: majoor John Wesley Powell.
De Glen Canyon Dam wordt bewaakt alsof hij elk moment door terroristen kan aangevallen worden! Nog vóór de inkom worden we al aangesproken door iemand van de security omdat ik een klein rugzakje bij me heb. Dat mag al zeker niet mee binnen. Maar eigenlijk is dit mijn handtas met onze reispassen, hotelvouchers, wat geld, enz. er in, en ik heb geen zin om dat in de auto achter te laten. Die veiligheidsmaatregelen maken een bezoekje al minder aantrekkelijk en we beslissen om door te rijden tot Wahweap Marina, aan de jachthaven.
De Glen Canyon National Recreation Area maakt deel uit van het National Park System, zodat we ook hier gebruik kunnen maken van onze parkpas. Tot Wahweap is slechts een kwestie van enkele kilometers, maar ondertussen valt de regen bij bakken uit de lucht! We zien amper iets van deze mooie plek. Slechts wazige beelden. Terug naar het motel. Misschien hebben we later in de namiddag meer geluk?
De kamer die wij toegewezen krijgen, is netjes en ruim, maar het uitzicht is een echte afknapper: parking én het dak van een laagbouw mét gigantische aircobakken! En dat terwijl de omgeving zo mooi is! Net hier hebben we voor twee nachten geboekt. Door het geruis van die airco-installatie is het ook niet mogelijk om het raam open te zetten. We troosten ons met de gedachte dat we toch niet veel op de kamer zullen zijn en gaan alvast wat boodschappen doen. De kinderen ontdekken op de Dam Plaza van Page een leuke Outlet, waar de eerste Levi's-jeans wordt gekocht naast nog een paar andere kledingstukken van Amerikaanse merken.
Ondertussen is het terug droog en zelfs zonnig. We hernemen onze tocht naar het Lake Powell, met een stop bij het uitzicht op de Navajo Mountain, een heilige berg. Wel jammer, dat iets bezijden deze berg een drietal schouwen naar de lucht priemen. Industrie?
In Wahweap parkeren we de auto en maken een korte maar fijne wandeling langs het water. Opvallend zijn de vele woonboten.
Hier zie je ook goed de pracht van de ondergelopen canyons. Het water is blauw. De zon speelt op de witte kliffen. Een boottocht moet beslist de moeite waard zijn, bijvoorbeeld tot Rainbow Bridge, maar daarvoor ontbreekt ons de tijd.
We keren terug naar de Dam Plaza waar we lekker eten op het terras van de Dam Bar and Grille, napratend over de wat regenachtige maar daarom niet minder goed gevulde dag!
< DAG 8 : Page - Monument Valley - Page
zondag, 4 augustus
Nog vóór het ontbijt gaan vader en zoon tot aan een internet-café, dat we gisteren op de Dam Plaza hebben ontdekt. Tja, er staat welgeteld één PC, maar dat is voldoende om wat nieuws te versturen naar familie en vrienden en de e-mail te checken. Zo'n gelegenheid moet je echt meepikken waar je kunt, want de mogelijkheden om even te internetten liggen niet als vanzelfsprekend op je route! In de hotels die wij aandeden, was er: ofwel geen aansluiting ( althans niet voor klanten), ofwel buiten gebruik, ofwel een wachtrij, ofwel vrij duur!
De enige uitzondering hierop was de Hilton Garden Inn in Flagstaff.
Omdat er in de prijs van ons motel een Continental Breakfast is begrepen, hoeven we de deur niet uit, hoewel... lekker en gezellig kun je dit moeilijk noemen. Wat rommelige tafeltjes, plastieken bekers en bestek, zeer beperkte keuze...
We nemen dan maar een extra stuk fruit: een appel of een banaan! Eerlijk waar, nergens heb ik een keur aan zomerfruit gezien zoals wij die kennen in onze winkels. Tenzij misschien in San Francisco, maar daarover later meer.
Vandaag staat Monument valley op ons programma. Vanuit Page ongeveer 120 mijl. We hebben er voor gekozen om heen en weer te rijden en niet van hotel te verkassen. Hoeven we ons een keertje niet te bekommeren om de valiezen, het in- en uitchecken; en bovendien sluit Page ook beter aan op ons volgend traject.
De rit naar Monument Valley gaat door het reservaat van de Navajo's, dat qua oppervlakte groter is dan België. Het is tamelijk bewolkt en af en toe valt er zelfs een spatje regen. In Kayenta, nemen we Route 163, een rechte lijn door het schrale landschap! Reeds van ver zien we enkele pieken en typische tafelbergen oprijzen, wereldberoemd door de western- films die er werden gedraaid.
Monument Valley ligt in het noordelijk deel van het Navajo-reservaat, op de grens van 2 staten (Arizona en Utah) en 1.700 meter hoog. Het is geen Nationaal Park. De Navajo's beheren dit park op hun manier en met de financiële middelen die zij hebben. De faciliteiten zijn er bijgevolg niet te vergelijken met deze in het National Park System, maar een bezoek is meer dan de moeite waard! Voor mij persoonlijk één van de hoogtepunten van deze reis. Het is speciaal, een aparte wereld, nog nét iets ongerepter dan de andere parken die wij bezochten.
Naast de parking ligt het Visitor Center met een groot terras dat uitkijkt over dit spectaculair plateau: een eindeloze, rode vlakte met op de voorgrond de opvallende Merrick Butte en The Mittens. Deze kale tafelbergen steken zo'n 300 meter boven de woestijn uit. Een ongelooflijk en fantastisch staaltje van erosie. Uit beide mittens (= wanten) steekt de karakteristieke 'duim'! Nu al voel ik spijt bij de gedachte dat deze indrukken ooit een verre herinnering zullen worden.
Het is warm; op dit uitkijkplatform staan tafels en banken; het loopt tegen de middag aan; dus gaan we eerst eten. Een broodje kaas met zicht op een 'wildwest'landschap. Het lijkt onwerkelijk!
Natuurlijk mag je in dit tribaal park niet zomaar op eigen houtje overal gaan rondtoeren. Op sommige plekken kan je alleen komen met een Navajo-gids, per jeep of te paard.
Aanvankelijk zijn wij ook van plan om zo'n jeeptoer te boeken. Vooral Mystery Valley met de ruïnes en petroglyfen van de verdwenen Anasazi-stam intrigeert mij.
Bij het bezoekerscentrum staan verscheidene kiosken, waar indianen dergelijke excursies aanbieden. Maar déze mensen zijn helemaal niet vriendelijk, integendeel. Bovendien is het vrij prijzig: 30 dollar per persoon ( voor ons x 4 = $ 120 ) voor een kleine toer. En, de kans een onweer op ons dak te krijgen is evenmin uitgesloten!
We zijn het erover eens, dat we het bijgevolg liever houden bij de zgn. 'self guided tour', een 27 km lang parcours dat je met eigen wagen mag rijden, binnen de toeristische zone van het park. Het is wel een onverharde, stoffige weg met veel putten en bulten, maar dat is ook juist de charme. Tussen deze unieke rotsformaties zou een verharde (asfalt)weg trouwens afbreuk doen aan het landschap.
Het is een heel mooie route, en bij de stopplaatsen nemen we volop de tijd om uit te stappen, te fotograferen en te filmen (vooral onze Stijn is de man van de videocamera!). Natuurelementen als water en wind, alsook breuken in de aardkorst, hebben dit fascinerende landschap gecreëerd. Nu dragen de oude formaties namen als Three Sisters, Totem Pole, Elephant Butte, Rain God Mesa, enzovoort.
We doen enkele uren over de toer. Het weer wordt trouwens steeds beter. Prachtige beelden, die blauwe lucht met nog wat wolkenflarden, boven een zee van rood zand en grillige rotsen.
Het is er niet overrompeld door toeristen. Vaak hebben we een stopplaats voor ons alleen, zodat we naast het uitzicht ook genieten van de stilte in deze vreemde wereld.
Afscheid nemen van een mooie plek is altijd moeilijk. Wellicht kom je hier maar once in a lifetime. Ik kijk nog eens om... Tot de laatste karakteristieke piek aan de horizon is verdwenen.
Terug in Page, eerst opfrissen en omkleden. De kinderen nemen nog een duik in het zwembad, maar het water is veel kouder dan verwacht, zodat ze snel terug zijn. We gaan eten in het Butterfield Steakhouse. We hebben gereserveerd op het terras, want zelfs na zonsondergang ( ik heb de indruk dat de avond hier sneller valt dan bij ons? ) is het nog behoorlijk warm. Van hieruit heb je een wijds uitzicht op de vallei met in de schemerverte de Glen Canyon Dam en een stukje van het Lake Powell.Naast de dam de iets minder fraaie electriciteitscentrale. Het is er aangenaam zitten, de steaks zijn heel lekker en de bediening vriendelijk. Alleen spijtig dat Amerikanen zo weinig aandacht hebben voor gezellig natafelen. Bij de laatste hap ruimen zij meteen af; ook als nog niet iedereen klaar is met eten. Wij vinden dat eerder onbeleefd, zij efficiënt. Kwestie van hoe je het bekijkt natuurlijk!
< DAG 9 : Page - Bryce Canyon
maandag, 5 augustus
Highway 89, langs de Vermilion en White Cliffs, is weer een schitterende route naar Bryce Canyon National Park.
We overschrijden nu de grens met de staat Utah, dus moeten we de klok één uur vooruit zetten. Het merendeel van de burgers in Utah is mormoon, gesteld op een sobere levenswijze zonder alcohol of tabak. In hotels en restaurants hebben wij daar weinig van gemerkt.
In Kanab stoppen we nog even om boodschappen te doen. De zon staat reeds hoog aan de hemel. Het belooft een schitterende dag te worden!
Afslag 12 naar Bryce gaat voorbij Red Canyon, een voorsmaakje van de eigenaardige, rode rotsformaties die we straks in meervoud te zien zullen krijgen. Bryce Canyon is immers een meesterwerk op een hoogte van 2.500 meter!
Als overnachtingshotel kozen we de Best Western Ruby's Inn, vlakbij de toegang tot het Nationaal Park. Net zoals bij de Grand Canyon is het een groot complex, opgedeeld in hoofd- en bijgebouwen; met alles wat een toerist nodig heeft: winkels, restaurants, benzinestation...
Vanaf 14 uur kunnen we inchecken, maar omdat we nog te vroeg zijn, eten we eerst onze broodjes, met een blikje cola of een Budweiser ( hét Amerikaanse bier ), op een bankje in de zon.
We krijgen een rustig gelegen kamer, prima in orde, kortbij de ijsmachines ( handig voor onze frigobox ).
Bagage uitladen, stapschoenen aan, kort overleg. Want natuurlijk proberen we altijd om uit de beschikbare tijd het maximum te halen; en dat betekent ook keuzes maken. In één namiddag kun je nu eenmaal niet alles zien, laat staan dóen!
Er loopt een route over de ganse lengte van het park, met parkings in de buurt van de mooiste uitzichtspunten.
