Het pruttelt, rommelt en stoomt rondom Lassen Peak, een vulkanisch gebied in het noorden van Californië. Nog in 1915 vond er een grote eruptie plaats, hier zie je hoe een vulkanisch landschap zich ontwikkelt na zo'n fenomeen.
Gelukkig ligt het buiten de traditionele toeristenroutes, dus Lassen biedt ook nog een rust en eenzaamheid die elders in de parken soms ver te zoeken is.
Lassen Volcanic National Park
Een onontdekte parel in de schatkist van het systeem van nationale parken.' Enthousiast reageert mijn vriend Gordon op ons voornemen om Lassen Volcanic National Park te bezoeken. Voordat Gordon met vrouw en kind belandde in Arcata, aan de kust vlak bij Eureka, woonde hij jaren in de heuvels van Noord-Californië, tussen de ex-hippies die daar marihuana telen. Hij kent hij de binnenlanden van Noord-Californië als zijn broekzak. Als Lassen zijn favoriete speeltuin is, dan weet ik dat we wat spectaculairs kunnen verwachten.
Gordon vertelt over een rauw vulkanisch gebied, aan het begin van de eeuw helemaal op zijn kop gezet door tientallen erupties. Sindsdien is het landschap een 'work in progress', met een enorme variatie in flora en fauna, voortdurend veranderend. Nog meer dan deze voorgespiegelde geneugten spreekt me aan dat Lassen een van minst bezochte parken is. Wie 's zomers wel eens de Grand Canyon, Yosemite of Yellowstone heeft bezocht, weet waar ik het over heb.
Zorijden we een paar dagen later van de in mist gehulde kust met zijn imposante redwoods naar het oosten. Dit is het Noord-Californië dat een wereld verwijderd ligt van San Francisco en Los Angeles. Eindeloze bossen, bergachtig, dun bevolkt: een paradijs voor de natuurliefhebber. Route 290 is een van de weinige wegen die vanaf de kust over de Coastal Range bergen voert, naar de vallei tussen deze bergrug en de Cascade Range, waarin de Interstate 5 loopt van Los Angeles naar Seattle. Een mooie weg, maar in de herfst biedt hij ook nog eens de Californische variant van de changing of the leaves, voornamelijk langs de Trinity Scenic Byway en de Trinity Heritage National Scenic Byway.
Bij Redding, vlak bij de verbinding met de I-5, vangen we de eerste glimp op van Mount Shasta. Het is de berg waarvan John Muir, de naturalist en een betrouwbaar adviseur als gaat het om mooie plekken, schreef: 'Ik bevond me ongeveer tachtig kilometer van de berg toen ik hem zag opdoemen, en ik was te voet, eenzaam en uitgeput. Maar mijn bloed werd wijn, en ik ben sindsdien niet meer moe geweest.' Oftewel: Muir was nogal onder de indruk. Dat zijn wij ook, zelfs van een afstandje. Met zijn vijfduizend meter hoogte, is het de hoogste berg in het Californische deel van de Cascades, en al is Mount Whitney honderd meter hoger, Shasta springt er letterlijk uit omdat het een vrijstaande berg is: meer dan drieduizend meter hoger dan het omringende landschap.
Geen wonder dat Indianen altijd bijzondere eigenschappen toedichtten aan de berg. Ze geloofden dat de Grote Geest er zetelde en uit respect kwamen ze nooit boven de boomgrens. Een oude Hopi-legende vertelt dat in een ver verleden de hagedis-mensen dertien ondergrondse steden bouwden om een enorme meteorenregen te ontvluchten en één daarvan lag onder Mount Shasta.
Bigfoot (een mythische yeti-achtige verschijning) zou ook op de berg gesignaleerd zijn, maar meer recentelijk hebben New Age adepten de magische krachten van Shasta ontdekt. Het zou een van de zeven 'power centers' zijn waar in 1987 een harmonische convergentie plaats vond. Zo vindt iedereen er wat van zijn gading. Persoonlijk lijkt me pure schoonheid meer dan voldoende reden om naar Shasta te gaan, met als extraatje fantastisch wandelen, zwemmen en andere bergactiviteiten.
Ik neem me voor om Mount Shasta nog eens als aparte bestemming te bezoeken. Aan de andere kant van de Interstate gaan wij verder over Route 44, die geleidelijk aan steeds verlatener wordt, totdat aan de kim Mount Lassen opduikt.
Spectaculaire foto's
Hoewel we pas na zessen die avond in het park aankomen, is er nog plek op de camping bij Lake Manzanita. Een goed teken, besluiten we. Het betekent dat de massa's nog niet zijn gearriveerd. In grotere en bekendere parken moet je in het seizoen soms al 's ochtends in de rij staan voor een kampeerplaats. Wel krijgen we van de rangers te horen dat een plek die we op aanraden van Gordon op ons lijstje hadden gezet, de Summit Lakes en de bijbehorende camping, nog onder een meter sneeuw liggen.
Manzanita Lake ligt glorieus aan de voet van de Chaos Crags, aan de noordwest kant van Lassen Peak. Vanaf de camping, met een miniem riviertje achter onze tent, zien we hoog boven ons de Crags, de vier toppen waarvan geologen in de jaren zeventig vreesden dat ze op een kwaaie dag zouden instorten, de camping bedelvend onder een laag rotsen. Nu schijnt het weer stabiel te zijn, daarboven, maar het verhaal alleen al is voldoende om ons bewust te maken van de wispelturigheid van dit park.
Enige kennis van het vulkanisme van deze streek is noodzakelijk en die doen we de volgende dag op in het Loomis Museum bij het Visitor Center. Het is genoemd naar de B.F. Loomis die in 1914, 1915 en 1917 spectaculaire foto's nam van de erupties van Lassen Peak, maar geeft ook een mooi overzicht van wat we moeten weten.
Zo leren we dat Lassen Park al zo'n twee miljoen jaar in ontwikkeling is. Vrijwel elke steen in het park, elke top, ieder meer, is een produkt van vulkanische activiteiten. De plaatjes die Loomis, een amateurfotograaf en natuurliefhebber, in 1914 maakte met zijn primitieve en omslachtige apparatuur, geven een mooi beeld van de golf van erupties die in 1914 begon en tot 1921 duurde. In die jaren vonden er 298 erupties plaats. De rust sindsdien is relatief: het park barst van de pruttelende modderpoelen, scheuren waaruit stoom ontsnapt, geisers en andere bewijzen dat de aarde onder het park nog steeds actief is.
Tapijt van rotsen en as
De uitbarsting van Lassen Peak op 30 mei 1914 verraste bewoners van de regio: ze meenden dat dit een behoorlijk dode vulkaan was. Sterker, men dacht dat er in de Verenigde Staten geen actieve vulkanen meer waren. De uitbarsting was nationaal nieuws. De eerste erupties legden een dun tapijt van rotsen en as over de sneeuw op de top, maar het was voornamelijk oud materiaal dat de krater uitspuugde, niet eens warm genoeg om de sneeuw te smelten. Op 14 juni kampeerde Loomis samen met zijn vrouw in de buurt van Manzanita Lake. Hij wilde de kleine erupties op de plaat vast te leggen, maar hij kreeg meer dan waar hij op gerekend had. Loomis had net zijn apparatuur opgesteld toen om 9 uur 43 de berg ineens een formidabele pluim stoom en as de lucht in blies. Het leverde een serie dramatische foto's op.
Terwijl Loomis daar stond te fotograferen, maakte hij zich zorgen over drie klimmers van wie hij wist dat ze die ochtend de berg op zouden gaan. De heren waren nieuwsgierig naar wat er daar boven allemaal was veranderd, een onderzoeksdrift die ze bijna met de dood moesten bekopen. Niet lang nadat ze de top van de gemakkelijk te beklimmen berg hadden bereikt en rondwandelden in de nieuwe krater, realiseerden ze zich dat ze op de verkeerde plek waren op de verkeerde tijd.
Ze zetten het op een rennen en waren net aan de rand van de krater gekomen doen de zaak de lucht inging. Een regen van as en rotsen daalde op de mannen neer. Een van hen, Lance Graham, kreeg een stuk rots op zijn schouder. Buiten westen en met een gebroken jukbeen viel hij op de grond. Zijn kameraden hielden hem voor dood en renden voor hun leven.
De klimmers hadden geluk: als de eruptie niet zo mild was geweest en heter, dan hadden ze niet overleefd. Nu konden ze op een lager niveau zich bezinnen op de eruptie, die inmiddels iets in kracht was afgenomen. Ze klauterden weer omhoog om het lichaam van Graham de berg af te halen. Tot hun verassing bleek hij nog te leven, al was hij gedeeltelijk begraven onder de as. Graham kon later zijn verhaal vertellen. 'We klommen omhoog om te kijken wat er gebeurde. Je kon niets zien na de eruptie vanwege de rook, de as en de rotsen. Bang was ik niet; ik dacht alleen dat we allemaal ten dode waren opgeschreven. Ik zal die berg nooit meer beklimmen.'
Levensgevaarlijke nieuwsgierigheid
Een jaar later, op 16 mei 1915, kwam de eerste lava de berg afrollen. Loomis en andere waarnemers stonden gefascineerd te kijken hoe de stukken lava afbraken en voor de tong van vuur uitrolden. Maar het grote spektakel zou zich afspelen aan de noordoost-flank van de berg, niet zichtbaar vanuit de bewoonde gebieden. Wat er precies gebeurde weet dan ook niemand. Die winter was er veel sneeuw gevallen, op Lassen Peak een pak van soms wel achttien meter diep.
De meest gangbare, maar nog steeds omstreden, theorie is dat in de nacht van 19 mei enorme stukken van het sneeuwdek smolten, waardoor opeens een allesvernietigende lahar ontstond, een modderstroom. Een muur van water, hete lava, modder en as, zes meter hoog, gleed de helling af. Aan de voet van Raker Peak splitste de stroom zich, een deel stroomde naar het noordoosten Hat Creek in, een groter deel vervolgde zijn weg door de Lost Creek.
De lahar was krachtig genoeg om rotsblokken van twintig ton mee te slepen. De stroom in Hat Creek kwam al snel tot stilstand, de rest stopte pas vijftien kilometer verder bij Twin Bridges waar Lost Creek en Hat Creek in elkaar opgaan.
Actieve magmakamers
Drie dagen later kwam de klapper. Loomis hing nog steeds rond bij de berg om de gevolgen van de modderstromen te fotograferen. Tegen de avond had hij alle platen gebruikt en maakte zich klaar om naar huis te gaan. Op dat moment explodeerde een enorme kolom van as en stoom uit de krater, tot een hoogte van wel tien kilometer. Een deel van de rommel kwam terug over de rand als een zogenoemde pyroclastic flow, een wolk van hete gassen, die het pad volgde van de modderstroom drie dagen eerder. Voor zover er nog iets overeind stond na die lahar, maaide de pyroclastische stroom het omver. Loomis realiseerde zich dat hij het niet zou hebben overleefd als hij niet door zijn platen heen was geweest.
In mei en juni 1917 kwam er nog een opleving en ontstond er nog een nieuwe krater bij de top. Daarna werd het rustig, met af een toe wolken stoom. Sinds een kleine eruptie in 1921 is het op Lassen Peak zelf stil geweest. Maar dat wil niet zeggen dat er geen vulkanische activiteit meer is. Er zijn thermische gebieden bij Lassen Peak en seismische metingen wijzen op actieve magmakamers onder de oppervlakte.
Als we Loomis museum uitkomen, kijken we met iets andere ogen naar de Crags daar hoog boven ons, die een perfecte spiegeling maken in Reflection Lake. Vanuit de camping maken we de wandeling naar Crags Lake, vanwaar je een beter zicht hebt op de Chaos Crags. De vier afgeronde toppen beslaan een gebied van pakweg drie bij drie kilometer, op een hoogte van bijna drieduizend meter. Net als Lassen Peak zijn de vier Crags plug-vulkanen: massa's steen in duizenden jaren opgestuwd door openingen in de aarde. Een van de toppen heeft al een groot litteken en men denkt dat dit de oorzaak is van de Chaos Jumbles aan de voet van de Crags. Driehonderd jaar geleden stortte deze top in, met als resultaat een grote rotslawine. Als je dit ziet, klinkt het niet meer zo raar dat geologen in dit gebied meer problemen verwachtten.
Altijd verdwalende pionier
De volgende dag nemen we de weg door het park. Er is maar één weg, vijftig kilometer van de Northwest Entrance naar het South West Entrance Station, met alle wisselende landschappen die Lassen te bieden heeft. Devastated Area, onze eerste stop, geeft een goed idee van de gevolgen van de lahar: de naam van laat weinig te raden over. Biologen vinden hier een prachtige gelegenheid om te zien hoe een compleet vernield gebied zich herstelt. Volgens de ranger heeft dat geleid tot een herziening de geldende theorieën, die stelden dat nieuwe bossen voorafgegaan moeten worden door onkruid en laag groeisel.
In Devastated Area stelden ze echter vast dat het gebied onmiddellijk weer begroeide met acht soorten coniferen, vier meer dan voor de eruptie. De combinatie van de foto's van Loomis, de onherbergzaamheid van het gebied en de enorme rotsblokken die blijkbaar pas op het licht omhoog lopende terrein aan de andere kant van de weg tot stilstand kwamen, onderstrepen de natuurkrachten die hier bezig waren en de verandering in het landschap.
We rijden vervolgens langs Summit Lake, waar de alm-achtige weiden inderdaad ruim onder sneeuw liggen. Daar gaat mijn plan om van hieruit naar het Upper Twin Lake te wandelen en eens te kijken op de Pacific Crest Trail, een wandelpad dat voert van de Mexicaanse tot de Canadese grens. De meeste meren langs de weg en in het achterland van Lassen Park, zijn ontstaan in de laatste ijstijd, toen hier een meter of driehonderd ijs over het landschap schuurde. Later hebben ook de erupties nieuwe meren veroorzaakt door dammen op te werpen, terwijl een aantal meren langzaam dichtslibben door al het bezinksel dat de modderstromen meevoerden. De meren langs de weg, Helen Lake en Emerald Lake, liggen nog onder het ijs dat van een onvoorstelbare blauwheid is.
Gletsjers zijn hier niet meer, maar op de top van Lassen Peak ligt permanent sneeuw. Zoveel dit jaar dat we ook hier moeten afzien van een beklimming. Te gevaarlijk onder deze omstandigheden - maar ik laat me vertellen dat het laat in de zomer een betrekkelijk gemakkelijk klim is. Alweer een reden om terug te komen.
Lassen Peak dankt zijn naam aan een Deense immigrant, Peter Lassen, die in 1830 naar de Verenigde Staten kwam, op zoek naar ruimte. Lassen was voortdurend op pad. Volgens een tijdgenoot was Lassen 'een unieke man, heel ondernemend, heel slim en dol op pioniersactiviteiten - tegen beter weten in, wat dat laatste betreft. Hij had enorm vertrouwen in zijn eigen capaciteiten als pionier, maar, vreemd genoeg, verdwaalde hij altijd.' Het kostte de Amerikaanse Deen bijna het leven toen hij bijna werd gelyncht door kolonisten, die hij meer dan driehonderd kilometer omleidde door Mount Shasta en Lassen te verwarren. 'Lassen's cut off', een route ten zuiden van Lassen Peak, bleek te gevaarlijk voor de zwaarbeladen wagens en raakte al snel weer in onbruik. Daarmee vervlogen ook Lassen's dromen dat hij rijk kon worden door de eerste kennismaking met Californië voor pioniers te exploiteren. Ook anderen verkeken zich op Lassen. Veel goud was er nooit te vinden en de mineralen in het park leverden nooit de beloofde winst op.
Luxe in de wildernis
Alleen toerisme, het goud van de twintigste eeuw, maakte zijn belofte waar. Niet dat Edward R. Drake daar in eerste instantie in was geïnteresseerd. Deze nazaat van Sir Francis Drake (naar eigen zeggen) vestigde zich in de jaren tachtig van de vorige eeuw in Warner Valley, het moeilijk toegankelijke zuidelijke deel van het park. Op zijn boerderij hield hij schapen, hij gidste voor bezoekers en genoot van de natuur en de eenzaamheid. In 1900 onderkende een onderwijzer, Alexander Sifford, de mogelijkheden van Drake's ranch en minerale bronnen. Sifford kocht Drake uit en zette Drakesbad op, voor toeristen uit San Francisco.
Drakesbad is de enige lodge in het park. Hij ligt verborgen in een hoge bergvallei en omringd door weiden, meren en riviertjes, en is befaamd voor zijn rustieke cabins, de lodge en een heetwater bron. Voorzover luxe mogelijk is in een afgelegen bestemming, dan is dat wat Drakesbad te bieden heeft. Ik had er naar toe gewild, maar de lodge is razend populair (en maar vijf maanden per jaar geopend) en vaak twee jaar vooruit gereserveerd. Mijn e-mails twee maanden tevoren zijn onbeantwoord gebleven en ik had het daar maar bij gelaten. Volgens de ranger is het echter best mogelijk om in mei en juni met een paar keer bellen toevallig tegen een opengevallen plek aan te lopen.
Net als Drakesbad liggen alle geothermische gebieden van het park in het zuidelijk deel van het park. Dat komt omdat dit de in de caldera is, de kom die resteert van wat eens Mount Tehama was. Want dit gebied zag er een miljoen jaar geleden toch even wat anders uit: die Mount Tehama had toen aan de basis een diameter van twintig kilometer.
We proberen ons bij Sulphur Works, vlak bij de zuidingang, voor te stellen hoe het zou zijn om nog eens ruim duizend meter massief gebergte boven je te zien torenen. Dat lukt niet echt, wel kun je een beetje voorstellen wat een enorme vulkanische activiteit het gevergd moet hebben om die hele berg weg te werken. De caldera ontstond na de ineenstorting van de top, zo'n driehonderdduizend jaar geleden, nadat de inhoud geleidelijk aan, of misschien wel in een paar grote klappen ineens, wie zal het zeggen, was weggestroomd. Erosie zorgde voor de rest.
Naar het westen ligt het grootste restant van die oude kraterrand: de gekartelde pieken van Broke Off Mountain. Aan de andere kant is Pilot Pinnacle het laatste restant van de kraterrand, en daarachter ligt Lassen Peak nu de hoogste top te zijn. Tehama was driehonderd meter hoger. Lassen Peak is zelf een product van Tehama: ontstaan toen lava omhoog werd gedrukt op de helling van de moederberg. Die lava was te dik om weg te stromen, verstopte het gat waaruit hij kwam en vormde zo een ronde massa die we kennen als een 'plug dome'.
Eigenwijze jagers en uitgeroeide Indianen
Het kokend water, de pruttelende modderpoelen en sissende stoomgaten maken duidelijk dat de vulkanische activiteit nog lang niet voorbij is. Een paar kilometer onder Lassen Park ligt een kamer met gesmolten of deels gesmolten magma die verantwoordelijk is voor het spectakel. Regenwater en gesmolten sneeuw zakken door de poreuze vulkanische bodem en komen uiteindelijk terecht op de hete rotsen boven de kamer, waarna de stoom onder hoge druk terugkomt naar de oppervlakte door pijpen en scheuren in de oppervlakte.
Bumpass Hell, een wandeling van bijna drie kilometer in het zuidelijk deel van het park, biedt meer dan zes hectare van dreigende modderputten gehuld in walmen rotte-eieren-stank. De bacteriën en algen die zich aan deze omgeving hebben kunnen aanpassen, zorgen voor bijzondere kleuren en de warme omgeving houdt dat de randen sneeuwvrij zodat er unieke flora en fauna te vinden zijn. Die mijnheer Bumpass trouwens was een eigenwijze jager die een been kwijtraakte na een val in een van de kokende poelen. Hij dacht een kortere weg te nemen. De waarschuwing is uiterst effectief: geen toerist waagt hier zijn benen buiten de aangegeven paden te steken.
Sulphur Works is wat de naam zegt: een riekend, stomend en pruttelend geheel dat aangeeft dat er nog leven zit in Lassen. Minder spectaculair dan Bumpass Hell maar gemakkelijker te bereiken. De minerale baden waren hier ooit een toeristische trekpleister. Nu is het alleen maar mooi.
Boiling Springs Lake ligt verder weg van de weg door het park, in het Warner Valley gedeelte. Je kunt er naar toe wandelen, wordt me verteld, maar ja, die sneeuw.
Voordat hier blanken kwamen, woonden in dit gebied vier groepen Indianen. De Atsugewi, Maidu, Yana en Yahi gebruikten delen van het park als hun jachtgebied in de zomer. De ziekten die blanken meebrachten en hun meedogenloze optreden, waren verantwoordelijk voor het uitroeien van deze bevolking. Dat dacht men althans, tot er in 1911 een vrijwel naakte, koperkleurige man werd aangetroffen in een slachthuis in Orville. Niemand begreep iets van wat hij zei, geen enkel dialect kwam ook maar in de buurt, en bij gebrek aan betere ideeën stopte de sheriff de man maar in de gevangenis.
Gelukkig kregen antropologen aan de Universiteit van Californië lucht van deze 'Wild Man' en ontfermden zich over hem. Ishi, zoals hij later bekend werd, bleek de laatste overlevende van de Yahi-stam. Hij woonde in het Museum of Anthropology en leidde talloze trips door de regio om te vertellen over zijn cultuur en leefgewoonten. Zijn levensverhaal is verteld in een populair boek, Ishi in Two Worlds: A Biography of the Last wilde Man in North America door Theodora Kroeber. Ishi stierf in 1916 aan tbc, met onder meer de observatie dat blanken 'slim waren maar niet wijs, en veel weten, inclusief veel dat niet waar is'.
Ik ben wel gecharmeerd van de oude Indianenverhalen over het ontstaan van dit landschap. Volgens de Atsugewi was er ooit een krijgsheer die een gat groef in Lassen Peak om zo zijn ontvoerde liefde te redden. De berggeesten waren zo onder de indruk van de stoutmoedigheid van de krijger, dat ze hem en zijn geliefde uitnodigden om in de berg te komen wonen. Als er stormwolken rond de top hangen zeggen ze dat het rook is van de vredespijp van de Indiaan. De Maidu hadden een heerlijke verklaring voor aardbevingen: de aarde ligt geankerd in een grote zee, aan vijf kabels. Als de goden kwaad worden, dan geven ze een flinke ruk aan een van de kabels.
Wandelen op een berg grint
Reisgidsen suggereren voorzichtig dat Lassen in één dag gezien kan worden, als een onderbreking op weg van Zuid Californië op weg naar Oregon. Het zal best: zo kun je ook de Grand Canyon in een halve dag doen, en Yosemite als een enkele overnachting, maar je mist dan wel wat het park interessant maakt. Maar goed, de meeste mensen maken hier op zijn best één overnachting. Wat kan ik ervan zeggen? Mij best, het zorgt ervoor dat je bij al die plekken die wat meer tijd kosten geen mens tegenkomt. Ik wuif ze vriendelijk na, al die campers met pa, ma, oma en drie kinderen, die de vijftig kilometer door het park snellen en weer verdwijnen naar het volgende punt in de reisgids.
Mijn wandelplannen (Lassen heeft 250 kilometer te bieden) zijn wat gekortwiekt door de overdadige sneeuw, maar ik maak dat onder meer goed door 's ochtends vroeg rondom Manzanita Lake te lopen, wat een overweldigende indruk geeft van de natuur en het leven in het park. Onder de juiste omstandigheden, vertelt een ranger me, is een stuk van de Pacific Crest Trail het mooiste pad in het park. Tussen Drakesbad en de zuidgrens van het park voert dat pad langs Springs Lake en Terminal Geyser, volgens de ranger 'het meest spectaculaire geothermische spectakel ten zuiden van Yellowstone'. Het staat genoteerd.
Wel te bewandelen is de Cinder Cone, in het uiterste noordoostelijke hoekje van het park. Nu we er niet heen kunnen wandelen, moeten we met de auto het park uit, een boog maken en dan via een zandweg naar Butte Lake rijden. 't Is wat om, maar zeer de moeite waard, en gemakkelijk te doen vanuit Manzanita Lake. Ik had een heerlijke dag bij deze bijna volmaakt ronde krater in een kaal en maanachtig landschap. De zwarte kale bult steekt ruim tweehonderd meter boven het omringende landschap uit, maar het is een raar geval om te beklimmen, omdat hij is opgebouwd uit kleine, losse stukken cinder die opgestapeld liggen rondom een vulkanische opening.
Zo'n berg komt in korte tijd tot stand omdat de lava die vanuit de kern ontsnapt opgeloste, vluchtige gassen bevat. De plotselinge temperatuursdaling bij een eruptie, maakt dit gas los en verstrooit de lava in kleine fragmenten, die dan terugvallen als sintels en een losse bult vormen rondom de opening.
Ik wandel naar boven, althans dat denk ik wel even te doen. Hoog is de Cinder Cone niet, maar door het pad van sintels voelt het alsof je een berg grint beklimt. Je zakt steeds weg en als je teveel kracht zet, trap je gewoon een hoop steentjes weg. Maar het is de moeite waard. Ik heb zelden zo'n kaal landschap gezien en het uitzicht vanaf de rand is spectaculair.
In de verte Mount Lassen, aan de voet van Cilinder Cone de Painted Dunes: rode, grijze, oranje en geelbruine hopen vulkanische sintels en as. Wat verderop liggen de Fantastic Lava Beds, een veld van in fantastische vormen gestolde blokken lava dat ontstond toen de cone in 1850 ontplofte. Volgens verhalen uit die tijd was de laatste activiteit van deze molshoop een bron van 'vuren' en 'vurige lichten' die op driehonderd kilometer afstand waren te zien.
Door zijn afgelegen ligging straalt Lassen Volcanic National Park nog iets uit van een verdwenen tijd in Californië en eigenlijk ook van de Nationale Parken van vòòr de toeristengolf. Zelfs midden in het seizoen kun je hier op de eentje wandelen, zijn er geen opstoppingen (al kom je soms achter zo'n door klunzen gereden camper terecht) en hoef je niet in de rij te staan voor kampeerplaatsen.
Vanwege de actieve geothermische gebieden en de relatief recente uitbarstingen van Lassen Peak, zal het park altijd blijven intrigeren als een mogelijke bron van vulkanische activiteit. Dat was de reden dat president Theodore Roosevelt, de onvolprezen voorvechter van de nationale parken, in 1907 Lassen Peak en Cinder Cone tot National Monument verhief. Hij wilde terreinen beschermen die inzicht zouden geven in de krachten die hier voor het landschap hadden gezorgd. Wist hij veel wat er bijna tien jaar later zou gebeuren. Na de erupties maakte was het niet mee zo moeilijk om het Congres er in 1916 van te overtuigen een National Park te maken van het hele gebied.
Geologen geloven dat de berg nu definitief is uitgewerkt. Volgens hen zijn de pruttelende poelen alleen maar naijlende zaken, juist een teken van rust. Een nieuwe eruptie zou een enorme verrassing zijn. Maar goed, dat zeiden ze in 1914 ook.
Routes
De meest gebruikte routes om in Lassen te komen zijn Route 44 vanuit Redding, naar de noordelijke ingang, en Route 36 vanuit Red Bluff of Route 32 vanuit Chico. Vanuit westelijke richting bieden Route 89 (noorden) en Route 36 toegang (zuiden). Lassen National Park is moeilijk te bereiken zonder eigen vervoer.
Southwest Information Station en Manzanita Lake Visitor Center (530)335-7575. Bij entree van het park krijgt u een krantje met alle faciliteiten en aanwijzingen.
Het Loomis Museum, nabij Manzanita Lake is geopend van eind mei tot midden juni alleen in de weekends geopend. Van midden juni tot eind september iedere dag van 9u tot 17u.
De beste tijd om Lassen te bezoeken is augustus en september. Tot ver in juli ligt er op grotere hoogten nog sneeuw (zie artikel). De Lassen Park Road is meestal gesloten van eind oktober tot midden juni.
Lassen heeft een korte zomer, van eind mei tot september. Daarna is het winter in het park. De weg is dan gesloten. 's Zomers is het er droog, dank zij de bergruggen die de kustwolken vast van hun regen ontdoen. Door de hoogte kan het er 's nachts behoorlijk koud zijn. 's Winters wilt u hier niet zijn. Hoewel het er nooit echt druk is, komen de meeste mensen naar Lassen in augustus, de minste in maart.
Kamperen
Lassen National Park is geheel omringd door Lassen National Forest. Er zijn zes recreation areas, allen met een camping. In totaal zijn er 47 kampeerplaatsen in deze regio, meer of minder gemakkelijk te bereiken, maar voldoende keuze biedend. In het park zelf zijn er kampeerplaatsen bij Butte Lake, Juniper Lake en Warner Valley voor mensen die ondernemend zijn (en geen camper bij zich hebben). Manzanita Lake is de best geoutilleerde camping. De Summit Lakes hebben ieder een kampeerplaats maar zolang er sneeuw ligt, zijn ze gesloten. En daarna duurt het ook nog enige tijd voor de plekken een beetje droog zijn.
Het is in Lassen niet zo druk als in andere, meer populaire parken, maar het kan geen kwaad op tijd een plekje te verzekeren. Op een doordeweekse dag is dag gemakkelijker dan in het weekend. Reserveringen zijn niet mogelijk. Op de website van National Park Service vind je meer over het kamperen en andere praktische informatie.
