Zijn vrienden verklaarden hem voor gek, maar de Noord-Hollandse Tim Voors zette door. Een half jaar lang was hij onderweg. Hij legde 4.286 kilometer te voet af en dat helemaal alléén. Zijn vrouw en drie kinderen gingen rustig naar hun werk of naar school in Nederland terwijl Tim van Mexico naar Canada wandelde.
Met zijn rugzak, camera en reislust op zak trotseerde hij de Pacific Crest Trail. Over zijn reis schreef hij zijn eerste boek Alleen. Hierin beschrijft hij zowel de fysieke als mentale impact van zijn reis. Maar onze meest prangende vraag is toch wel... waarom helemaal alléén op reis? We interviewden Tim en kwamen erachter dat hij leeft voor het wandelen.
Waarom was het zo belangrijk voor je om deze reis alléén te gaan maken?
“Ik heb veel om dankbaar voor te zijn in mijn leven, maar was op zoek naar iets nieuws. Alleen zijn was een nieuwe uitdaging voor me; spannend, onbekend en na veertig jaar nog altijd onbekend terrein voor me.”
“Het was niet zozeer dat ik totaal alleen wilde zijn en als een ‘hermit’ (kluizenaar) in een grot wilde wonen, afgezonderd van alles en iedereen. Het was meer dat ik er alleen op uit wilde trekken om me tijdelijk uit de comfort van mijn bekende en vertrouwde bubbel te stappen. Om het onbekende te ervaren en nieuwe mensen tegen te komen. En wellicht ook om mezelf te ontmoeten of herontdekken.”
In je boek schrijf je dat je negatieve opmerkingen kreeg van anderen, omdat je zes maanden bij je gezin wegging. Wat vond je hiervan?
“Zeer begrijpelijk, maar toch kwam het hard aan. Ik begrijp de verbazing en angst die het opriep, aangezien dit ook een uitzonderlijke situatie is voor een familieman. Maar ik geloof dat het ook gezond is om af en toe dingen alleen te doen binnen een relatie. Zo loopt mijn vrouw ook vaak alleen naar Santiago de Compostela.”
“De felheid van sommige reacties heeft mij echter lang aan het denken gezet tijdens het lopen door de woestijn in California. Men reageerde boos, alsof ik halverwege de wedstrijd een derde doel in het veld had gezet. Het was bijna alsof mijn lange wandeling een directe aanval op hun eigen leven leek te zijn. Ik heb er veel van geleerd.”
Je vertelt in je boek dat je vrouw ook geregeld lange wandeltochten maakt naar Santiago de Compostela, en ik las dat jullie niet samen gaan wandelen vanwege de kinderen. Zou je weleens een lange tocht met haar willen maken of ga je toch liever alleen?
“‘Ik wens je mooie avonturen, samen en alleen,’ zeg ik vaak tegen lezers die mij schrijven na het lezen van mijn boek. Samen lopen met mijn vrouw is geweldig. We hebben de afgelopen vier jaar het Pieterpad gelopen en beginnen nu aan het trekvogelpad. Een paar weekenden per jaar.”
"Daarnaast staat het al in de agenda dat wanneer de kinderen over een paar jaar het huis uit zijn, wij vanuit ons huis in Nederland drie maanden door België, Frankrijk en Spanje naar Santiago gaan lopen! Wie weet lopen we ook terug. We zien wel. Maar we zullen beiden ook lange tochten alleen blijven doen. Het één vult het ander aan.”
In je boek trek je ook met andere wandelaars op. Vond je dit gezelschap fijn of was je liever alleen?
“Overdag liep ik voornamelijk alleen. Ik was dan uren lang alleen met mijn gedachten. Die boden afleiding en entertainment. Maar bij de waterbronnen en s’ avonds bij het kampvuur ontmoette ik vaak mensen. Soms sprak ik ze een uur, maar anderen ontmoette ik telkens weer.”
“Ik ben gek op alleen zijn, maar ook op mensen. Het waren de mensen die uiteindelijk de ‘magic stardust’ gaven aan de zes miljoen stappen over al die bergen. Verhalen van anderen en positieve menselijke energie zijn magisch.”
Een van de meest bizarre momenten uit je boek vond ik dat je in de woestijn in je tentje lag en meerdere schoten en gegil hoort. Ben je erachter gekomen wat er precies is gebeurd?
“Nee, ik weet nog altijd niet wat er precies gebeurde met al die schoten en geweren buiten mijn tent. Maar ik weet wel heel goed hoe het binnen in mijn tent voelde: dood- en doodeng.”
Wat is de langste tijd dat je ooit totaal alleen bent geweest?
“Tijdens mijn tocht door Amerika was dat hooguit veertig of 48 uur. Ook daar in de uitgestrekte wildernis zijn mensen: hikers, jagers, boeren. Ik hoop dat ik mij ooit vijf dagen compleet kan afzonderen in de natuur, maar dat blijkt nog knap lastig te zijn.”
Heb je ooit op het punt gestaan om op te geven?
“Echt helemaal opgeven, nee. Zo’n wandelkans krijg je niet vaak in je leven. Ik had er jaren voor gespaard en had de zegen van thuis. Maar heel vaak zuchtte ik wel: ‘wat doe ik hier’ en ‘dit is veel te zwaar en gevaarlijk voor me’. Als ik wilde opgeven, ging ik altijd een paar dagen bijkomen in een klein dorpje langs de trail. Rust, bier, groente, fruit, muziek en trail-family maken een heleboel goed.”
Wanneer heb je je tijdens je reis het meest alleen gevoeld?
“Gek genoeg voelde ik mij erg eenzaam toen ik me een keer niet meer welkom voelde in de groep jonge hikers waar ik net een paar dagen mee optrok. Heel gek, het was alsof ik op school was en de andere kinderen opeens wegrenden. Ik bleek het verkeerd te hebben gezien, maar op dat moment voelde ik me even erg eenzaam. Ik besloot op dat moment de laatste drie weken van de trail alleen verder af te maken. Alleen, maar niet eenzaam.”
Wat ging er door je heen toen je het eindpunt in Canada had bereikt?
“Alles! Letterlijk ALLES. Gedurende de laatste Miles vlogen de meer dan vierduizend kilometers in razend tempo door mijn geest. Als een soort ‘bijna dood ervaring’. De hete woestijn, de hoge bergen, de sneeuw en regen. Maar vooral de bijzondere mensen die ik had ontmoet. Dankbaar en vol liefde voelde ik me toen ik aankwam bij de Canadese grens.”
Ik las dat je 250 pakjes noedels tijdens je reis hebt gegeten, heb je dit ooit nog gegeten?
“Ja. Ik ben nog altijd gek op noodles. Sorry. We’ve all got our guilty pleasure. Maar pindakaas krijg ik niet meer door mijn strot.”
