Na 5 jaar vonden we, dat het weer tijd werd om naar Amerika te gaan. Na het doornemen van de reisgidsen, waaruit bleek, dat de prijzen voor georganiseerde reizen behoorlijk hoog waren, besloten we ditmaal een fly-drive te nemen Hierbij zouden we zelf de overnachtingen regelen, waarmee we tevens de vrije hand hadden onze route zelf in te delen.
Na een bezoek aan de vakantiebeurs en prijsvergelijkingen besloten we in zee te gaan met de Witte Reis Centrale, die een aanbieding hadden voor Las Vegas van 3 weken autohuur incl. vlucht. Het dichtstbijzijnde kantoor is in Hilversum, dus daarheen. Aldaar de reis, met verlenging, geboekt van 20 mei tot en met 19 juni 2001.
Aan de hand van RandMcNally, de kalender, gids van Motel-6 (www.motel6.com) , de gids van KOA (www.koa.com) en reisboeken de route bepaald en vervolgens aan de slag met internet met de creditcard bij de hand om de overnachtingen te boeken. In één zondagmiddag hebben we alle boekingen kunnen maken en binnen een week hadden we alle bevestigingen binnen. Sommige KOA-campings schreven de kosten gelijk af via Visa, anderen weer niet. Bij de motels betaalde je pas bij aankomst.
Omdat we nu meer onderweg moesten betalen, moest ik wel mijn krediet bij Visa verhogen, dus denk daaraan.
De route, die we oorspronkelijk hadden gemaakt luidde als volgt met daarbij de overnachting:
Las Vegas - Nevada - Motel-6 - 2 nachten
Cannonville-Utah - KOA - 2 nachten
Green River - Utah - Motel-6 - 3 nachten
Bluff - Utah - Recapture Lodge - 1 nacht
Grand Junction - Colorado - Motel-6 - 2 nachten
Durango - Colorado - KOA - 1 nacht
Gunnison - Colorado - KOA - 1 nacht
Denver - Colorado - Motel-6 - 1 nacht
Estes Park - Colorado - KOA - 1 nacht
Craig - Colorado - KOA - 1 nacht
Vernal - Utah - KOA - 1 nacht
Jackson - Wyoming - Motel-6 - 1 nacht
West-Yellowstone - Montana - KOA - 2 nachten
Ogden - Utah - Motel-6 - 1 nacht
Salt Lake City - Utah - Motel-6 - 1 nacht
Ely - Nevada - Motel-6 - 1 nacht
Carson City - Nevada - Motel-6 - 1 nacht
Mariposa - California - KOA - 2 nachten
Mammoth Lakes - California - Motel-6 - 1 nacht
Ridgecrest - California - Motel-6 - 1 nacht
Las Vegas - Nevada - Motel-6 - 2 nachten
Door mijn handicap moesten we de volgende wijzigingen onderweg aanbrengen
Bluff - Utah - 3 nachten
Grand Junction - afzeggen
Denver - 2 nachten
Estes Park - afzeggen
Craig - Craig Motel 1 nacht
Vernal - afzeggen
Rock Springs - Wyoming - Motel-6 1 nacht
West Yellowstone afzeggen
Gardiner - Montana - Motel-6 2 nachten
Carson City 3 nachten
Mariposa - afzeggen
De wijzigingen konden we overigens gemakkelijk per telefoon afwerken en waar we reeds betaald hadden, daarvan kregen we ons geld keurig via Visa teruggestort.
Het internet hebben we niet alleen gebruikt voor onze boekingen, maar we hebben ook heel veel informatie kunnen halen over onze standplaatsen, nationale parken en wat nog meer onderweg te zien zou zijn.
Verder heb ik bij www.mapquest.com van de hele route landkaartjes kunnen halen op diverse schalen. De schaal, die ik heb gebruikt was 1 op 250.000. Via een fotobewerkingsprogramma heb ik de verschillende kaartjes aan elkaar geplakt en de route ingetekend, dus wisten we precies waar we reden en wat er te zien was. Van onze overnachtingsplaatsen heb ik kaarten op een schaal van 1 op 100.000 gebruikt, waar je tot op het adres van het motel of camping kunt inzoomen.
Verder veel informatie uit de boeken van Lonely Planet delen California - Nevada, Southwest met Arizona, New Mexico, Utah en Rocky Mountains met Colorado, Wyoming en Montana. Verder van Elmar het boek Colorado en Wyoming.
Voor informatie over de nationale parken kan men goed terecht bij www.nps.gov
De handicap waar ik in het verhaal over spreek bleek later een hernia te zijn, dus achteraf mag ik blij zijn, dat ik de reis af hebben maken en nog zoveel moois heb kunnen zien. Van de plekken, die ik niet heb kunnen bezoeken heeft mijn dochter een film of foto gemaakt, dus heb ik thuis alsnog daarvan kunnen genieten. Alles wat vanuit de auto te zien was heb ik gezien, alleen als er een eindje gelopen moest worden, moest ik afhaken, maar dan ging mijn dochter kijken.
Eén en ander betekent natuurlijk wel, dat ik zeker nog een keer terugga.
DAG 01 - EDE-SCHIPHOL-CHICAGO-LAS VEGAS
Afzien deze dag met 9 uur vliegen naar Chicago - overstap en dan 3,5 uur vliegen nar Las Vegas. Toevallig stond er een rolstoel klaar en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt, zodat ik vanuit het vliegtuig niet gelijk weer hoefde te gaan lopen.
De dag was begonnen om 06.00 uur, want we moesten drie uur van tevoren aanwezig zijn en Wil leverde ons keurig om 08.30 af op Schiphol. Na het afscheid moesten we nog even wachten voordat de controle begon. Eerst moest alle bagage door de scanner en vervolgens werden we nog ondervraagd over de inhoud van de koffers. Het inchecken vervolgens ging lekker vlot en konden we voor vertrek nog een bak koffie en onze laatste sigaret nuttigen
Het instappen ging ook vlot, alleen door de drukte op Schiphol hadden we toch nog 3 kwartier vertraging.
Op vliegveld 'O-Hare in Chicago uiteraard weer door de Immigration Office en dat duurde "uren", maar verder geen problemen. Door de douane heen en snel de koffers afgeven bij United voor de doorvlucht. Vervolgens met een treintje naar Terminal 1 voor de vlucht naar Las Vegas. Ik zakte bijna door de hoeven en was blij dat we bij Gate C 20 waren. Al snel bleek dat er uiteraard vertraging was omdat er niet voldoende vliegtuigen beschikbaar waren. Bovendien werd er omgeroepen, dat er teveel passagiers waren en of er soms vrijwilligers waren, die een latere vlucht wilden nemen. De animo was niet erg groot ondanks een toezegging van 200 dollar (later zelfs 400 dollar).
Eindelijk konden we toch aan boord en toen begon een kleine lijdensweg voor mij. Door het voordurend moeten lopen, zitten en staan begon ik met pijn aan de vlucht en dat bleef zo tot aan de aankomst in Las Vegas. Gelukkig was hier de rolstoel, waarmee ik eerst naar het toilet werd gebracht en vervolgens na het afhalen van de bagage tot aan de bus van Alamo.
Na aankomst bij Alamo eerst een sigaret gerookt om vervolgens te gaan staan om in te schrijven bij Alamo. Ook hier problemen, niet genoeg auto's, en na een uur staan eindelijk aan de beurt en kreeg ik de sleutel van de auto en konden we de bagage inladen. De weg naar Motel 6 op East Tropicana was gemakkelijk te vinden en uiteindelijk konden we ons in kamer 125 op ons bed uitgeput laten neerploffen. We waren 24 uur onderweg geweest.
We zijn 's-nachts maar één keer wakker geweest en tot de volgende ochtend 07.30 uur (plaatselijke tijd) hebben we uitgeslapen.
DAG 02 - LAS VEGAS-HOOVER DAM-LAKE MEAD-VALLEY OF FIRE-LAS VEGAS 230 MIJL
We hebben de rotzooi van de vorige avond gewoon laten liggen en na het doen van boodschappen vertrokken naar de Hoover Dam. East Tropicana Blvd uitgereden (er leek geen eind aan te komen), maar we kwamen toch uit bij Highway 95 en via Henderson en Boulder City naar de Hoover Dam. Daar enige tijd rondgelopen en gefilmd (viel ons een beetje tegen) en vervolgens naar de stranden van Lake Mead. Verder langs het Lake Mead met aan je rechterhand het blauw/groene water en aan je linkerhand een dorre woestijn, maar door zijn vormen toch mooi.
Het duurde enige tijd, want je vergist je soms in de afstanden, voordat we bij de Valley of Fire Statepark kwamen, maar dat was werkelijk schitterend.
Het lijkt inderdaad of de rotsen in vlam staan met de meest bizarre vormen. Vanaf het Visitor Center gaat er een Scenic Byway o.a. langs de Mouse Trap en de Rainbow Vista, waar je uitkijkt over een landschap, dat 150 miljoen jaren geleden is ontstaan in de tijd van de dinosaurussen. De weg eindigt bij de White Domes, het woord zegt het al, witte rotsen.
Op de terugweg zijn we nog een zijweg ingeslagen naar de Valley of Fire met de meest vreemde rotsformaties in allerlei kleuren.
Daarna terug naar Las Vegas en onze bedden. Ons avondmaal hebben we gehaald bij onze vriend McDrive. We besloten om nu niet over de Strip te gaan wandelen en dit uit te stellen tot het eind van de vakantie.
DAG 03 - LAS VEGAS -CANNONVILLE - 276 MIJL
Op tijd vertrokken en voor de lol over de Strip gaan rijden, zodat we in ieder geval alle casino's aan de buitenkant hebben gezien. Door de drukte hadden we alle tijd om alles te bekijken.
Daarna de I-15 North op en met de cruise-control op 75 mijl richting Utah gereden. Er waren onderweg afritten, dus er schijnen mensen te wonen in de omgeving, maar je vraagt af waarom?
Bij Mesquite wordt de omgeving weer interessant, want je gaat hier door de Virgin River Gorge met behoorlijke hellingen en afdalingen.
Bij St.George gestopt om te tanken. Volautomatisch met de creditcard, denk je en daarna wegwezen. Het apparaat werkte echter niet dus toch binnen betalen.
In Cedar City gestopt bij de K-mart voor het doen van inkopen o.a. brood, pindakaas, jam en melk.
Via de State 14 steeds hoger en hoger met op sommige plekken nog sneeuw aan de kant. Cedar Breaks Monument ligt op 3100 meter, maar de temperatuur was prima en we konden nog een wandeling maken over de sneeuw (ik ben gestopt), maar Nancy is doorgelopen om te filmen. Later hebben we een praatje gemaakt de parkranger en die was al eens in Nederland geweest en wist ook te vertellen, dat veel nederlandse toeristen daar kwamen.
Vervolgens via Panquitch Lake, Panquitch en Red Canyon naar Cannonville gereden via State 12 om in te checken op de KOA, waar we kabin nummer 1 kregen toegewezen met een mooi uitzicht op de rode rotsen.
DAG 04 - CANNONVILLE-BRYCE CANYON-KODACHROME-CANNONVILLE - 60 MIJL
Na het ontbijt met de zon in de rug gereden naar Bryce Canyon, waar Nancy de wandeling van de Navajo Loop Trail en de Queens Garden Trail zou gaan maken onder een stralend blauwe hemel en een heerlijk zonnetje.
De wandeling begint bij Sunset Point en hier heb ik haar afgezet en zelf heb ik een wandeling langs de rand van de Canyon gemaakt.
De trails
De Navajo Loop Trail en aansluitend de Queens Graden Trail.
De eerste hike, die ik heb gedaan was in Bryce Canyon en wat voor één. Eerst loop je via een "geitenpaadje" naar beneden een kloof in. Je moet zelfs op één punt onder een soort kleine Arch doorkruipen. Beneden in de kloof is het aangenaam koel. Je blijft, als je uit de kloof komt, lichtjes afdalen een soort dalletje in. Er loopt ook nog een brede "wash".
Daar stroomt alleen water door als het regent en dat doet het daar, volgens mij, alleen in de winter. Als je onderweg stopt en achterom kijkt naar boven is het uitzicht adembenemend. Je daalt n.l. ongeveer 150 meter af. Natuurlijk moet je die ook weer omhoogklimmen. Beneden kun je kiezen hoe je verder wilt. Via de Navajo Loop of via de Queens Garden Trail.
Ik heb het laatste gedaan en langzaam stijg je weer tot aan de Queens Garden. Dit is een groep
geërodeerde rotsen waarvan er een op Queen Victoria moet lijken. Voor de laatste 100 meter omhoog, moet je een echte berggeit zijn (ben ik dus niet). Je bent natuurlijk al op hoogte en zelfs als je goed getraind bent, schijnt het nog moeite te kosten. Met veel stops en veel water (het was ook nog een graad of 25 en zonnig), heb ik het gehaald. Ben best trots op mezelf. Pa zat boven al te wachten op Sunrise Point. Onderweg heb ik veel gekletst met vriendelijke Amerikanen.
Na haar terugkomst bij Sunrise Point zijn we gereden naar Kodachrome Basin Park. Een wederom bijzonder natuurverschijnsel, waar we gestopt zijn bij Chimney Rock en Shakespeare's Arch. Nancy moest er wel een stukje heen lopen en ik moest achterblijven in de auto. Ik heb het enige stukje schaduw opgezocht en gewacht tot Nancy terug was. Zij had weer leuke dingen onderweg gezien.
Shakespeare's Arch
Later in de middag nog een klein trailtje gedaan in Kodachrome naar de Shakespeare's Arch. Was een beetje up en down. Veel hagedissen en chipmunks (knabbel en babbel) gezien. De trail is ongeveer 45 minuten.
Hiervandaan terug naar de camping voor onze broodmaaltijd.
DAG 05 - CANNONVILLE - GREEN RIVER - 270 MIJL
Het woord "avontuurlijk" is van toepassing op deze dag. Door een schitterende natuur via de State 12 en vooral het stuk tussen Escalante en Boulder. Onderweg nog koffie gedronken in Escalante en gestopt bij de canyon van de Escalante-rivier. Schitterend.
Daarna begon het avontuur in Boulder, waar we de Burr Trail opreden, een oude veedrijversroute, die voor een groot gedeelte geasfalteerd is en wederom door een schitterende natuur voert. Het werkelijke avontuur begint waar de weg een dirt-road wordt en over de Capitol Reef gaat. Af en toe hield ook ik mijn hart vast of we niet vast zouden komen te zitten, maar uiteindelijk kwamen we boven. Er volgde een hééééle steile afdaling met ons hart in de keel, maar natuurlijk ging alles goed en kwamen we uit op de Notom Bullfrog Road.
Een tocht over 30 mijl niet-onderhouden weg volgde en we konden niet harder dan 15 mijl per uur en soms nog langzamer rijden om uiteindelijk op de State 24 uit te komen. Alleen de laatste vijf mijl is verhard. We werden soms door elkaar geschud door het wasbord-effect van de weg, maar het was niet echt gevaarlijk, vooral ook omdat het droog was.
Uiteindelijk kwamen we op de State 24 uit en bezochten we het Visitor Center van het Capitol Reef National Park. We hebben aldaar de Scenic Drive gereden door weer een bijzondere natuur met veel bizarre vormen en rotsformaties.
Aan het eind van de Drive kwamen we uit op een gravelroad door de Capitol Gorge, een bijzondere ervaring, tussen hoge rotswanden. Op een bepaald moment liep er een bijzondere vogel op de weg, die helemaal niet bang was en Nancy kon een mooie foto van hem/haar maken. Tot 1962 was dit de normale weg door het park, maar nu kun je niet verder rijden.
Na nog getankt te hebben in Torrey zijn we door een kaal landschap via Hanksville naar Green River gereden om in te checken bij Motel 6 voor 3 nachten.
DAG 06 - GREEN RIVER-ARCHES NATIONAL PARK
Magnifiek is een bezoek aan dit park. Je weet niet wat je ziet. Op ongeveer een uur rijden vanaf Green River is de ingang naar het park. In het begin heb je nog geen idee wat je te zien krijgt, omdat er namelijk een hele hoge rotswand is. Na enkele haarspeldbochten bereik je de echte vallei en kun je de eerste trail lopen door Park Avenue, die eindigt bij The Organ en de Courthouse Towers, waar ik op Nancy heb gewacht.
Vervolgens doorgereden naar de Balanced Rock en het is een raadsel hoe dit rotsblok blijft liggen, alleen al door het gewicht van 3 miljoen kg. Daarna naar de Windows Section, die je al vanaf de weg kunt zien. Nancy is er nog naar toe gelopen en heeft er mooie foto's gemaakt en gefilmd.
De Delicate Arch hebben we vanaf een afstand bekeken. Omdat de klim erheen zelfs voor Nancy te veel was. Aan het einde van de drive heeft ze nog wel de wandeling naar Landscape Arch door Devils Garden gemaakt, dus heeft ze deze dag veel kilometers gemaakt. Aan het einde van een geslaagde dag weer teruggekeerd naar Green River Trails in Arches
In Arches heb ik als eerste de Park Avenue-trail gelopen. Dit was een afdaling door een canyon met een rivierbedding. Hij was 1 mijl lang met een verloop van 92 meter. Aan de andere kant (overlook op de Sheep Rock en Three Whisperers) stond Pa met de auto te wachten, dus hoefde ik niet terug omhoog te klimmen. Ook weer heel erg mooi.
Bij de Windows Section ben ik gelopen naar de North en South Window en de Turret Arch. Dit was via een soort trapweg en alleen het laatste stukje was een beetje klimmen om in de Arch te komen. Je moest in de Turret Arch klimmen om een mooi uitzicht te hebben op zowel de North als de South Window.
De bedoeling was dat ik naar Delicate Arch zou hiken (4,8 km looptrail), maar we zijn eerst naar Delicate Archoverlook gereden en daar zag ik dat ik een halve berg moest beklimmen om maar in de buurt van de Arch te komen. Het was al midden op de dag en een graad of 35C. Dit vond ik iets te veel van het goede en een oudere Amerikaan zei dat het uitzicht vanaf de overlook net zo mooi was, dus besloot ik het niet te doen.
Doorgereden naar Devils Garden en heb ik hiervandaan de trail naar Landscape Arch gelopen over een afstand van ca. 2 km, een beetje golvend. Het was heel erg heet, maar wel de moeite waard. Ook weer een prachtig fenomeen, hoe kan het zo groeien. Op de terugweg met een Amerikaans stel lopen praten, dat al eens in Nederland geweest was.
Terug bij de parkeerplaats kwam Pa net aangereden, die een rondje had gereden met de Airco aan en ik was blij, dat ik mijn hikers uit kon doen.
DAG 07 - GREEN RIVER-CANYONSLANDS-DEAD HORSE SP
Bijna dezelfde route als naar Arches, maar juist daarvoor rechtsaf en na een rit van 25 mijl bereik je deze parken.
Eerst naar Dead Horse, van waaruit je een prachtig uitzicht hebt op een aantal canyons, met daarbij ook een uitzicht op de Potash-fabrieken, waar uit zout dit mineraal wordt gemaakt en wordt opgeslagen in poelen met een prachtige blauwe kleur.
Vandaar naar Canyonlands en ja hoor, de ene canyon na de andere, uitgeslepen door de Colorado-rivier en de Green River. Al rijdend over een hoogvlakte zonder idee, dat aan de zijkanten deze prachtige canyons zijn uitgeslepen door het water. Eerst naar Upheaval Dome, waar Nancy is gaan wandelen naar dit uitzichtpunt en vervolgens naar het Grand Viewpoint met wederom onbeschrijfelijke vergezichten.
Na dit alles bewonderd te hebben zijn we gereden naar Moab voor onze lunch van broodjes tonijn en kalkoen.
Als afsluiting nog de weg langs de Colorado-rivier gereden naar de potash-fabrieken door een mooie canyon. Onderweg was men ook aan het rotsklimmen.
Na getankt te hebben terug naar Green River voor onze laatste avond daar.
DAG 08-09-10 GREEN RIVER-BLUFF
Na de hele nacht uitstekend geslapen te hebben, heb ik op de badkamer een beweging gemaakt, die hevige pijnen veroorzaakte. Niets gezegd en toch in de auto gestapt en via Hanksville naar Lake Powell gereden, waar je vanaf een hoogte een mooi uitzicht hebt op het meer.
De pijn werd steeds erger en daarom besloot ik rechtstreeks naar Bluff te rijden en ik heb van de mooie route o.a. Moki Dugway, niet veel meegekregen, terwijl we Monument Valley maar hebben overgeslagen.
Bij aankomst bij de Recapture Lodge gevraagd naar een dokter, maar die hebben ze niet in het dorp. De dichtstbijzijnde bleek, bij navraag, te zijn in Monticello (80 km heen en 80 km terug). Gelukkig vonden we een oudgediende, Bob, bereid ons naar het ziekenhuis daar te brengen. Na aankomst kreeg ik eerst een zware pijnstiller, maar die hielp niet om vervolgens een spuit te krijgen met een verdovend middel. Na enige tijd zakte de pijn wat af en konden we terugkeren naar het motel.
We besloten twee dagen langer in Bluff te blijven en dat was gelukkig mogelijk. We hadden het slechter kunnen treffen, maar we hadden een mooie kamer en de mensen waren meer dan vriendelijk. Nadat Nancy het motel in Grand Junction had afgebeld, heeft ze van de nood een deugd gemaakt door lange tijd bij het zwembad te verblijven en wandelingen door het dorp te maken.
Onder invloed van de pijnstillers heb ik 2 dagen en nachten kunnen slapen en uitrusten in afwachting van verbetering, zodat we niet zouden worden gedwongen naar huis terug te gaan.
DAG 11 - BLUFF-DURANGO
We moesten uiteraard onze route verleggen, maar we konden onze route toch oppikken in Durango, wat ook ons plan was.
De dag is, wat mij betreft, redelijk verlopen en we hoeven, achteraf, geen spijt te hebben, want nu hadden we tijd en gelegenheid om uitgebreid het Mesa Verde Park te bezoeken.
In dit park hebben vroegen indianen gewoond in rotswoningen, waarvan je de overblijfselen kunt bezoeken. Nancy is nog afgedaald naar het Spruce Tree House, nadat we bij een restaurant hadden geluncht.
Vanaf de Scenic Drive heb je mooie uitzichten op de rotswoningen, zodat ook ik ze met eigen ogen heb kunnen zien. De rit over de Drive is ook schitterend, want vanaf een hoogte van meer dan 2000 meter heb je ook een mooi uitzicht over de omgeving.
Vanaf het park is het nog een uur rijden naar Durango over de 160 en we werden op de KOA-camping hartelijk ontvangen en konden we de nacht doorbrengen in kabin 22.
Indien het de volgende dag ook zo goed zou gaan, kunnen we waarschijnlijk onze vakantie afmaken, want we hebben nog 2,5 week voor de boeg.
DAG 12 DURANGO-GUNNISON
Eén van de mooiste routes vandaag. Het blijkt dat Colorado één van de mooiste staten is qua natuur.
Na de koffie via Durango de US-550 North op richting Silverton. De weg klom gestaag omhoog om uiteindelijk op een hoogte van ca. 3000 meter te komen, waar vandaan de afdaling naar Silverton begon. Het was onderweg genieten van al het natuurschoon.
We waren al eens in Silverton geweest, met de trein, en daarom zijn we na een kort bezoek doorgereden richting Ouray. Dit gedeelte van de weg wordt de Million Dollar -highway genoemd en alleen de natuur en de uitzichten zijn het bedrag al waard, hoewel er twijfel is hoe de weg aan zijn naam gekomen is. De afdaling naar Ouray is adembenemend, letterlijk en figuurlijk. Het plaatsje Ouray ligt in een schitterend dal en je zou hier rustig je vakantie kunnen doorbrengen, zoveel is er in de omgeving te doen. We hebben heerlijk geluncht bij een Coffeeshop met cappuccino en broodjes. Opvallend is wel, dat je bij de lunch altijd chips geserveerd krijgt, los of in een zakje, een vreemde gewoonte.
Ons avontuur was nog niet voorbij, want na in Montrose de US-50 East te hebben genomen, sloegen we na een paar mijl af, richting Black Canyon of the Gunnison. Misschien niet zo'n bekend park, maar werkelijk schitterend en zeer de moeite waard.
Je kijkt van bovenaf in een diepe afgrond (600 meter) om beneden de Gunnison-River te zien, die deze canyon heeft uitgesleten. De canyon is zo smal, dat het zonlicht niet altijd de bodem kan bereiken en het gesteente er zwart uitziet. Schitterend is de Painted Wall, waarin gesteenten van verschillende kleuren zijn opgestapeld. Bij de vele uitzichtspunten heb je een goed uitzicht op de canyon.
Na dit moois, zijn we nog een doodlopende zijweg ingereden, die naar de bodem van de canyon gaat en waar de afdaling een percentage van 16 heeft, dus kalmpjes aan. Beneden gekomen zie je een stuwdam, die het daarachter gelegen meer heeft gevormd. Dat zie je overigens pas als je US-50 vervolgt.
Door een mooi landschap zijn we verder richting Gunnison gereden naar de KOA-camping.
We werden daar o.a. verwelkomd door een stel ganzen, waarvan vooral het mannetje vrij agressief werd als je in de buurt kwam, maar het was ook wel komisch.
Door mijn "handicap" is het slapen op een camping, met een centrale wasplaats, erg lastig en hebben we besloten vanaf Denver alleen in motels te slapen.
DAG 13 - GUNNISON-DENVER
Bergen en nog eens bergen, dat is het karakter van deze route. Via de US-50 vertrokken richting Salida, waarbij de Monarch-Pass op 3300 meter hoogte gepasseerd moest worden. De sneeuw lag nog aan alle kanten van de weg maar de weg was goed berijdbaar. Een hele snelle afdaling volgde tot vlak voor Salida, waar we linksaf de US-24 opreden richting Buena Vista.
Aan de linkerzijde van de weg waren de "fourteenthousanders" te zien, dus bergen boven de 4000 meter met namen als Mt. Harvard, Mt. Yale , dus genoemd naar de beroemde universiteiten. Langs de weg stond keurig aangegeven, hoe de bergen heten. Je rijdt hier door het dal van de Arkansas-river, waarop veel aan rafting wordt gedaan.
Na het passeren van Buena Vista richting Leadville, de hoogst gelegen stad van Colorado, door een prachtige omgeving. Leadville ligt op een hoogte boven de 3000 meter en in die stad wordt veelvuldig verwezen naar de mijnhistorie. In de buurt werd veel goud en zilver gevonden en daar van kun je nog alle sporen terugvinden. Na Leadville volgden we de 91 via de Fremont-pas en de weg eindigt uiteindelijk bij de Interstate 70, waar we de richting Denver namen.
Het was nog redelijk vroeg en daarom konden we de beklimming doen van Mount Evans. De weg CO 130 klimt naar een hoogte van 4250 meter en is daarmee de hoogst gelegen weg van Amerika. Onderweg kwamen we berggeiten en marmotten tegen en boven heb je een magnifiek uitzicht over de omgeving en door de hoogte lijkt het of je op het dak van Colorado staat.
Na de afdaling de 130 gevolgd richting Bergen Park en na een leuke afdaling, bereikten we deze voorstad van Denver, waar het ons goed wonen lijkt. Na de I-70 East de afslag US-6 East genomen tot aan de afrit van Wandsworth Avenue, waaraan ons Motel 6 lag.
We zouden hier maar 1 nacht verblijven, maar hebben dit verlengd naar 2 nachten.
's-Avonds zijn we gelijk aan het bellen gegaan voor onze overnachtingen verderop in de week, omdat we niet meer op campings wilden slapen. Dit lukte heel vlot.
DAG 14 DENVER - NEDERLAND - DENVER
Nee, niet met het vliegtuig, maar gewoon met de auto naar Nederland. Deze plaats is in de 19e eeuw gesticht met Nederlands kapitaal om goud te zoeken.
Via de US-6 West eerst naar Golden gereden, waar de grote bierbrouwerij van Coors is gevestigd om vanuit Golden de Lookout-Mountain op te rijden, waar boven het graf van Buffalo Bill is gelegen. Tevens heb je vanaf de top een mooi uitzicht over Denver.
Na de afdaling de US-6 West vervolgt door de mooie canyon van de Clear Creek, eerst richting Idaho Springs, maar op een bepaald moment richting Black Hawk. In deze plaats zijn grote casino's gevestigd, omdat je hier legaal kunt gokken. Je hebt hier de afslag naar Central City, de plaats die oorspronkelijk de hoofdstad van Colorado zou worden, maar na de instorting van de mijnbouw is het toch Denver geworden.
Vervolgens de weg vervolgd richting Nederland door een mooie omgeving om na ca. een half uur en een leuke afdaling in Nederland te komen. Het was goed weer, dus hebben we buiten, wel een beetje wind, lekker zitten lunchen. Na de lunch uiteraard een foto gemaakt van het oude stadhuis met de naam Nederland erop.
Na een rotonde de weg richting Boulder genomen en dit is een lange afdaling, waar je onderweg vele plaatsen hebt om te stoppen om uiteindelijk in Boulder aan te komen. Dit is een universiteitsstad met heel veel groen en ziet er welvarend uit. Bij Wells Fargo nog snel gepind en dit gaat toch wel heel eenvoudig met je Europas. Op het parkeerterrein zat een eekhoorn op zijn gemak een appeltje te eten.
Daarna via de 36 richting Denver gereden en via de I-25 langs de skyline van Denver en het footballstadion weer naar de US-6 om bij het motel uit komen.
Een geslaagde dag, die niet gepland was, maar door de wijzigingen in ons programma welkom was.
DAG 15 - DENVER - ROCKY MOUNTAIN NATIONAL PARK - CRAIG
Wederom een hoogtepunt vandaag, het Rocky Mountain National Park.
Vanaf het hotel de US-6 East tot aan de I-25 North (even verkeerd gereden) richting Fort Collins.
We reden door een vlak landschap en het leek wel een beetje op Nederland, vooral ook omdat we door de laaghangende bewolking de bergen links van ons niet konden zien.
Na de afrit van de I-25 richting Estes Park gereden via de 36 en waarbij we steeds hoger klommen, totdat we de afdaling naar Estes Park inzetten. Estes Park is een leuke plaats, waar we oorspronkelijk zouden overnachten, maar nu als ingang tot het RMNP werd gebruikt. Nog voor de ingang van het park zagen we langs de kant de weg reeds edelherten vrij rondlopen, hetgeen toch altijd weer iets bijzonders is. Na de ingang lag een hele kudde edelherten op een groot weiland en uiteraard hebben we die gefilmd.
We klommen steeds hoger en langs diverse uitzichtpunten, vanwaar je schitterende uitzichten op de omgeving hebt tot we ruim boven de boomgrens kwamen. Hier reden we door een toendra tussen hele hoge bergen met als hoogste punt boven de 3700 meter. Uiteraard lag nog overal eeuwige sneeuw op de bergflanken en het was donders koud bij elke stop, die we maakten.
Maar aan alle moois komt een eind en we begonnen de afdaling naar het Grand Lake, waar we hebben geluncht. Hierna naar de splitsing met de US-40, die we in westelijke richting opreden.
Meestal reden we door ranchland met hier en daar een dorp om over de Rabbit Ears Pass af te dalen naar Steamboat Springs. Onderweg hebben we honderden borden gezien van een winkel aldaar en het klopte precies, de winkel stond op de juiste plaats.
Langs de Yampa-river richting Craig en we waren benieuwd hoe het motel, Craig-motel, er uit zou zien, omdat we dit adres uit de Lonely-Planet gids hadden. Van de buitenkant leek het niet veel, maar de ontvangst was heel vriendelijk en de kamers zagen er prima verzorgd uit. Het bleek, dat we in dit motel de meeste zenders op de tv konden krijgen in vergelijking met andere motels.
Toen we gezellig buiten zaten voor de kamer reed er een politieauto voorbij en de agent zwaaide naar ons en we vonden dit toch wel een beetje verdacht, haha!
DAG 16 - CRAIG - DINOSAUR NP - ROCK SPRINGS
Vanuit Craig wederom de US-40 West genomen en de eerstkomende twee uren hebben we misschien vijf auto's gezien tot aan de ingang van het Dinosaur National Park.
Dit park is in tweeën gesplitst. Een gedeelte in Colorado, waar we het eerst aankwamen. Vanaf het Visitor Center hebben we een schitterende rit gemaakt door een prachtig landschap. Het park wordt niet door veel mensen bezocht, zodat we alle ruimte en tijd hadden te genieten van onze rit.
Onderweg hadden we soms een schitterend uitzicht op de canyons van de Yampa en Green River en hebben we volop gefilmd en gefotografeerd. Aan het eind van de rit is Nancy gaan wandelen naar Harpers Landing met wederom uitzicht op de beide rivieren.
We moesten dezelfde weg wel weer terugrijden om te kunnen doorrijden richting Vernal in Utah. In Utah kom je bij het tweede gedeelte, waar je een kijkje kunt nemen bij de opgravingen van dinosaurusbotten, die hier gevonden zijn. Heel bijzonder.
Verder hebben we nog een ritje gemaakt o.a. naar de plaats waar de mensen in- en uitstappen om te gaan raften over de Green River.
Via Vernal naar het noorden via de US-191 North, waarbij we steeds hoger klommen door een landschap, dat heel anders was dan het landschap, waar we daarvoor doorheen waren gereden.
Door bossen en langs bergen klommen we naar een hoogte van 2800 meter, waarna we afdaalden naar het Flaming Gorge Monument, een stuwmeer tussen rode rotsen.
De benzinemeter zakte behoorlijk en we waren blij, dat we in Dutch John een benzinepomp zagen en we met een gerust hart de staat Wyoming in konden rijden. Het landschap veranderde weer dramatisch en nog steeds over de 191 reden we over een hoogvlakte, waar veel wind stond, richting
Rock Springs, waar we in een motel-6 zouden overnachten. Na nog een stukje over de I-80 East kwamen we daar aan. Een bijzondere dag achter de rug.
DAG 17 - ROCK SPRINGS - JACKSON
Een typische overgangsdag.
De route via de 191 North voert de eerste uren door een weinig interessant landschap met als enige bezienswaardigheid de herten, die we onderweg hebben gezien en die daar vrij door het weidse landschap kunnen lopen.
Vlak voor Jackson wordt het landschap weer mooi door het Bridger-Teton Forest, mede omdat daar enige historische plekken zijn uit de tijd van de verovering van het Westen.
We waren dan ook reeds tussen de middag in Jackson en hebben een eerste blik geworpen op dit toeristenstadje. Veel motels, restaurants en winkels zijn de grootste trekpleisters van dit stadje.
Na te hebben geluncht en omdat we veel te vroeg waren om in te checken, konden we het Teton National Park bezoeken en dat bleek zeer de moeite waard te zijn. Het weer was overigens niet al te best en de toppen van de Grand Tetons waren in de mist gehuld.
De weg door het park is enige mijlen onverhard, maar goed berijdbaar en na enige tijd stopten we bij een aantal andere auto's, want er was een Moose te zien met een kleintje en dat was erg leuk.
Na enige tijd kwamen we bij het Visitor Center en vandaar hebben we de weg door het park vervolgd.
Onderweg zijn enkele uitzichtpunten met mooie uitzichten op de omgeving. Bij het Jenny Lake zijn we gestopt om de benen te strekken en te fotograferen.
De laatste stop was bij de oorspronkelijke veerpont, die destijds over de Snake-rivier was aangelegd ten tijde van de volksverhuizing, omdat dit de enige plaats was, waar men kon oversteken om de reis te vervolgen.
Langs het Elk Refuge Monument, waar in de winter duizenden herten zich verzamelen, weer richting Jackson gereden om ons in te checken bij het Motel-6.
DAG 18 - JACKSON - YELLOWSTONE PARK - GARDINER
Vandaag begint één van de hoogtepunten van de vakantie, een bezoek aan Yellowstone National Park.
Via Teton, langs Lake Jackson en de Rockefeller Highway kwamen we bij de ingang van het park en reeds snel was de eerste stop om wederom een Moose gade te slaan. Duidelijk is te zien, dat de brand van 1988 veel bomen heeft vernietigd en dat langzaam het nieuwe bos zich begint te vormen.
Bij de eerste afslag linksaf om richting Old Faithful te rijden via een mooie route, waarbij 2-maal de Continental Divide wordt overgestoken. Af en toe zagen we reeds stoom uit de aarde komen, dus wisten we dat we in de buurt kwamen. Bij Old Faithful zijn ontzettend veel accommodatie's voor de bezoekers, enorme parkeerterreinen, tankstation. Restaurants, winkels enz., zodat iedereen een plaatsje kan vinden voor dit natuurwonder.
Bij het tankstation liepen een viertal bizons vrij los, dus die konden we van dichtbij zien, waarbij overigens een parkwachter liep om de mensen tegen te houden, die richting de bizons wilden lopen, want het zijn en blijven wilde beesten, die je niet mag benaderen.
Vanaf het parkeerterrein heb je reeds een mooi uitzicht op de diverse geysers, die zich daar bevinden en waarvan je de rookpluimen voortdurend ziet opstijgen. Een pad loopt naar Old Faithful en Nancy is daar met de camera's heen gelopen. Ze was precies op tijd, want vlak daarna begon Old Faithful te spuiten en dat is toch wel heel bijzonder. Ik keek helaas naar de verkeerde geysers en heb hem niet zien spuiten, maar het blijft verwonderlijk, dat vanuit de aarde grote rookpluimen opstijgen als teken van de activiteiten onder de aardkorst.
Na nog enige basins te hebben gezien kwamen we bij een plek waar het hete water de Firehole-river instroomt. Bovendien zijn daar diverse bronnen met de mooiste kleuren te zien, afkomstig van de mineralen, die zich in het hete water bevinden.
Het was al ruim in de middag en hebben we onze tocht voortgezet, via tussenstops, richting Mammoth Springs. Onderweg nog diverse kudde's met bizons en edelherten gezien, die uiteraard goed zijn voor film- en foto-opnamen.
De terrassen bij Mammoth Springs zijn weer heel bijzonder. Door het hete water hebben zich terrassen gevormd van travartijn in de mooiste kleuren. Langs de terrassen zijn vlonders aangelegd, waarover je kunt lopen, zodat je een mooi uitzicht hebt.
Onder de indruk van het vele moois, dat we hebben gezien de laatste 5 mijl afgelegd naar Gardiner om ons in te checken bij het Motel-6 voor 2 nachten. Dit is overigens het mooiste motel-6, waarin we geslapen hebben en na het eten in een restaurant hebben we ons moe maar voldaan te ruste gelegd.
DAG 19 - YELLOWSTONE NATIONAL PARK
Wat een dag, we vielen met onze neus van de ene in de andere boter, vooral wat betreft de wilde dieren.
Het begon reeds vlak na de ingang van het park toen ik in een klein dalletje langs een beekje iets meende te zien. Snel gestopt en tot onze blijdschap bleken er 3 wolven rond te lopen. Snel de camera erbij om te filmen, want dit zie je toch niet vaak. Nancy stond op haar benen te trillen bij het filmen, van de spanning, want de wolven keken haar recht in het gezicht.
Bij Mammoth Springs linksaf door een mooi landschap en na enige tijd stonden een aantal auto's langs de weg en daar liep een coyote op z'n gemak door het gras naar voedsel te zoeken en wij stonden op 30 meter afstand. Even verderop bleek een zijweg afgesloten vanwege het slechte wegdek en vervolgden we onze weg over de normale route. Bij de volgende kruising rechtsaf richting Tower-waterval tot wederom een groep auto's langs de weg. Daar bleken zwarte beren (moeder met twee jongen) rond te lopen. Dus weer snel de auto uit en kijken en ja, hoor, tussen het struikgewas liepen ze. Het was alleen een beetje moeilijk ze te filmen, maar toch.
Na dit spannend oponthoud gereden naar de Grand Canyon van de Yellowstone en van bovenaf hadden we een schitterend uitzicht op de rivier en de Upper en Lower Falls. Daar kun je ook zien hoe het park aan z'n naam is gekomen, gele rotsen. Een paar kilometer verderop sloegen we linksaf over een brug om vandaar naar de Lower Falls te rijden, die je van onderen af kunt bekijken. Er lagen daar een aantal bizons op hun gemak te herkauwen.
Op de route naar de canyon passeer je het hoogste punt en kun je kijken in de krater (caldera) van het park, want het park is ontstaan door een vulkaanuitbarsting miljoenen jaren geleden.
Vervolgens langs het Lake Yellowstone over de bekende route via Old Faithful en weer langs de gisteren bezochte plekken richting Gardiner. Via een zijweg zijn we nog langs een aantal geysers gereden, die actief zijn en die bijna binnen handbereik zijn.
Na een aantal weiden met kuddes bizons en edelherten te zijn gepasseerd werd de weg wederom geblokkeerd door een groot aantal auto's. Toch nieuwsgierig geworden uitgestapt en wachtte ons een grote verrassing. Een moeder grizzly-beer met twee jongen liepen vlakbij de weg ( 50 meter) en veroorzaakte uiteraard een grote toeloop van mensen. Zij trokken zich daar weinig van aan en sjokten op hun gemak verder. Onze dag was nu echt compleet, want we hadden alle wilde dieren ook echt in het wild gezien. Ook achteraf gezien was het bezoek aan Yellowstone h e t hoogtepunt van de reis.
DAG 20 - GARDINER - OGDEN
Een tyoische reisdag, mijlen maken en niet al te veel te zien.
We moesten nog wel door Yellowstone park een stuk rijden naar West-Yellowstone om vandaar via de 20 in Idaho te komen, dus het eerste gedeelte was nog wel aardig.
De 20 volgend via Pocatello en Idaho Falls naar de I-15 South. Onderweg nog wel een mooi uitzicht op de andere zijde van de Tetons, maar voor de rest landbouw en veeteelt. Achter ons reed ongeveer een 50 mijl lang een witte auto, die ons steeds volgde, ook als wij afremden voor een snelheidsbeperking. Toen hij ons eindelijk passeerde bleek het een politieauto te zijn, dus maar goed, dat we ons aan de snelheid hadden gehouden.
Na de overgang van Idaho naar Utah veranderde het landschap wel iets en op een bepaald moment zagen we rechts het grote zoutmeer. Gelukkig kwamen we toch nog snel bij de afrit naar Motel-6 in Ogden en konden we ons inchecken. Dit motel zag er redelijk uit.
DAG 21 OGDEN - SALT LAKE CITY
Vanaf het motel reden we snel 12th Street op richting Ogden Canyon.
Tussen rode rotsen en door een prachtig landschap klommen we steeds hoger de canyon in richting Huntsville. Na enige tijd hadden we een mooi uitzicht op het meer en vlak voor Huntsville sloegen we rechtsaf een weg in, die ons zou voeren naar de I-84.
Ongeveer halverwege konden we niet verder, omdat de weg was afgesloten en moesten we dezelfde weg terugrijden. Door Huntsville (een hele mooie plaats) vervolgden we de 39, hoger en hoger, tot we ruim boven de 2000 meter waren. Zijwegen waren er niet en we waren gedwongen door te rijden tot Woodruff, maar dit was niet erg door het "rode" landschap.
In Woodruff rechtsaf de 16 op richting Evanston-Wyoming. In Evanston getankt en gepind en toen de I-80 op richting Salt Lake City. Het is één lange afdaling van Wyoming naar Utah en we schoten snel op.
Omdat we in de buurt waren van de plaatsen, waar de Olympische Spelen van 2002 worden gehouden zijn we na enige tijd naar Park City gereden, waar diverse alpine-wedstrijden worden gehouden. Het was er wel erg druk met toeristen, maar het zag er leuk uit.
Voor een beetje avontuur zijn we vanuit Park City de bergen in gereden over een weg, die al snel onverhard werd, maar waarvan ik wist, dat we uiteindelijk in SLC zouden komen. Na enige hachelijke stukken kwamen we over de top op 2700 meter, maar daarvandaan was de weg weer verhard en konden we met een gerust hart de afdaling inzetten. In Brighton hebben we van onze lunch genoten in een restaurant om vervolgens door de Big Cottonwood Canyon af te dalen. Schitterend.
Beneden de I-215 genomen en via de afslag State Street SLC binnengereden. Deze straat komt uiteindelijk uit op North Temple Street. Hier linksaf en na ca. 100 meter het parkeerterrein op voor een bezoek aan Temple Square, het hart van SLC voor de mormonen.
Er staat hier een aantal indrukwekkende gebouwen van de mormonen, waar je een bezoek kunt brengen en uitleg krijgen over het geloof. Dit bezoek was zeer de moeite waard.
Ons motel-6 ligt aan North Temple Street, richting vliegveld. dus we hadden geen moeite het motel te vinden. Helaas moesten we wel op de verdieping slapen, dus ook de koffers sjouwen naar boven.
Nancy is nog gaan zwemmen, dus koelde lekker af, want het was de gehele dag warm geweest.
Het motel ligt wel langs de snelweg, maar het lawaai binnen viel reuze mee.
DAG 22 - SALT LAKE CITY - ELY
Na een redelijke nachtrust zijn we vandaag vertrokken voor een rit door een eenzaam landschap.
Vanaf het motel richting airport en na getankt te hebben de I-80 op richting Wendover, langs het Great Salt Lake tussen de zoutpannen door. Na ongeveer een uur kaarsrechte weg, kwamen we bij een rustplaats, waar je op het zout kon lopen, maar tevens kon uitzien op de vlakte, waar de snelheidsrecords voor auto's zijn gereden, omdat de zoutvlakte hier heel vlak is. Je moet hier wel een zonnebril dragen, want anders doet de weerkaatsing van de zon op het zout pijn aan de ogen.
We zijn ook nog naar het beginpunt van de racebaan gereden, maar daar was verder niets te zien.
Weer terug op de Interstate tot de afrit van Wendover en over de grens naar Nevada, wat goed te zien was aan de casino's. Vanuit Wendover de Alt-93 naar Ely en de eerstvolgende 10 mijl zijn we geen auto tegengekomen. Het enige, dat we zagen was grasland en afslagen naar ranches, dus er wonen wel mensen. De omgeving is wat eentonig, maar toch op een bepaalde manier bijzonder. Hoewel we ons niet hebben gehaast, waren we toch al om 13.00 uur in Ely, dus te vroeg voor het motel. We waren wel te laat om met een stoomtrein een rit te maken, want die vertrok op dat moment.
We besloten om naar het Great Basin National Park te rijden en daarvan hebben we geen spijt gehad.
Na wat inkopen via US-50 East naar het park gereden. Onderweg op een mooie rustplaats hebben we eerst geluncht om vervolgens over een mooie route (ca. 1 uur) naar het park te gaan. Vanuit de verte zagen we al de Wheeler Peak ( de hoogste berg van Nevada). We reden om de berg heen naar de ingang van het park.
Bij het bezoekerscentrum kun je ook de Lehmann Caves bezoeken, maar wij zijn de weg omhoog richting Wheeler Peak gereden. Prachtige route met schitterende uitzichten naar een hoogte van bijna 3000 meter. Na enige tijd zijn we weer naar beneden gereden en terug naar Ely om in te checken bij Motel-6.
DAG 23 - ELY - CARSON CITY
Bij de Tourist Board van Nevada had ik via internet documentatie opgevraagd en daarbij zat ook een Survival Kit voor US-50 (de Loneliest Road in the US). De bedoeling is, dat je vanaf Ely tot aan het eind van de weg onderweg stempels ophaalt in de diverse plaatsjes, die je tegenkomt en die vervolgens op te sturen. Het laatste hebben we overigens niet gedaan.
De weg is overigens niet meer zo "lonely" als vroeger, maar voluit de moeite waard om te rijden. Langs stadjes als Eureka en Austin, die er nog zo uitzien als in de tijd van de Pony-express, waarlangs de route de US-50 voert. De weg is bovendien recentelijk opnieuw geasfalteerd en zeer prettig om te rijden. Het landschap is bovendien zeer mooi en je rijdt vanuit een dal over een pas naar het volgende dal enzovoorts, dus er zit voldoende afwisseling in om niet in slaap te vallen. In de stadjes onderweg is er bovendien voldoende te bekijken om er echt een hele dag voor uit te trekken.
Onderweg zijn we o.a. gestopt bij Sand Mountain, een zandberg van 600 meter hoog, wat een vreemd gezicht is.
Bij Fallon is een hele grote luchtmachtbasis, waar we o.a. een Stealth-vliegtuig zagen vliegen. De film Top Gun speelt zich ook af in Fallon. De nabijheid van de basis is goed te merken in Fallon, want het is een behoorlijk grote plaats met allerlei voorzieningen in een heel breed dal.
De weg volgende richting Carson City kwamen we in het gebied waar veel goud-en zilvervondsten zijn gedaan en het hoogtepunt hiervan vind je in Virginia City met nog heel veel overblijfselen uit die tijd.
De weg naar Virginia City is behoorlijk pittig met stijgingen van 16 procent. De plaats zelf is uiteraard een toeristenplaats geworden, maar het ziet er allemaal heel leuk uit.
Via de andere kant en een prachtige afdaling gereden naar het dal en de US-395 South naar Carson City om in te checken bij Motel-6 voor de eerstkomende 3 nachten.
DAG 24 - CARSON CITY - CARSON CITY
We hebben de komende 2 dagen uitgezocht om uit te rusten, vooral ik, want het was toch wel vermoeiend geweest en daarom hadden we de camping in Mariposa afgezegd en 3 nachten geboekt in Carson City.
Omdat het weerbericht bewolking en wind, dus geen zwembadweer, had gemeld, besloten we vandaag een rondje Lake Tahoe te maken. Na de koffie vertrokken we via de 395 richting Reno om na het passeren van het Washoe Lake linksaf te slaan de 431 op. Hier begon de klim naar Mount Rose tot een hoogte van ca. 2500 meter met boven een prachtig uitzicht op Lake Tahoe.
Na een pittige afdaling kwamen we in Incline Village, alwaar we hebben getankt om daarna de mooie huizen te bekijken in deze plaats. Hier vlak bij is de Ponderosa-ranch uit de serie Bonanza, die men kan bezoeken, maar dat hebben we niet gedaan, omdat we om het hele meer wilden rijden. Op diverse plaatsen zijn we gestopt om te genieten van de uitzichten op het meer. We reden nog aan de kant van Nevada en dat is goed te merken in South Lake Tahoe, waar nog grote casino's zijn. Zodra je in deze plaats de grens met California oversteekt is het afgelopen met het gokken.
Via de 89 gingen we noordwaarts verder langs het meer met een stop bij Emerald Bay, waar je een prachtig uitzicht hebt op deze baai met prachtig blauwgroen water en een waterval.
In de loop van de middag kwamen we weer in Incline Village, ons beginpunt, aan. Om in Carson City te komen moesten we eerst hetzelfde stuk weg rijden als in het begin van de rondrit tot aan de US-50 om vandaar in plaats van rechtsaf, linksaf te slaan. We moesten gelijk behoorlijk klimmen tot het hoogste punt, maar vandaar gingen we in razende vaart naar beneden tot bijna in het hotel. Het zweet stond in mijn handen, maar het was wel spannend.
DAG 25 - CARSON CITY
Terwijl Nancy zich vermaakte aan het zwembad, heb ik deze dag in alle rust doorgebracht tot aan de tijd, waarop we honger kregen en naar de Burgerking zijn gereden.
DAG 26 - CARSON CITY - MAMMOTH LAKES
Wederom een schitterende dag langs de 395. Deze weg voert door een schitterend landschap met aan de rechterhand de Sierra Nevada en links de grens tussen California en Nevada.
Na een 100-tal mijlen bereikten we Bridgeport, waar we stopten voor een eerste tankstop. Dit is een leuk plaatsje waar de 395 doorheen gaat. Even na Bridgeport sloegen we linksaf naar Bodie. Dit is een ghost-town, die zoveel mogelijk bewaard is gebleven en tevens wordt onderhouden. De laatste 3 mijl van de weg is onverhard, waardoor je al reeds een voorproefje krijgt van de omstandigheden, waaronder de mensen destijds hebben moeten leven. Vanaf het parkeerterrein heeft Nancy een rondwandeling gemaakt door het stadje en o.a. de saloon en de school bekeken, waarvan de inrichting van destijds bewaard is gebleven. Tevens haal je alle informatie uit de folder aan de hand waarvan je de wandeling maakt. Hierna weer terug naar de 395 om verder te rijden naar Lee Vining met het Mono Lake. Dit is een schitterend meer met ongelooflijk blauw water, waaruit tufstenen piramides steken. Het oponthoud hier was zeer aangenaam mede door het bedelen van de chipmunks.
Vanuit Lee Vining voert de 120 over de Tioga-pas naar Yosemite en hoewel we dit park nu niet bezochten, zijn we wel omhoog gereden tot aan de pas en afgedaald tot aan de Tuolumne Meadows. In één woord magnifiek en we hebben dan ook zeer genoten ondanks het feit, dat we niet naar de vallei konden gaan. Weer terug over de 120 naar Lee Vining en verder over de 395.
Na een afsteek via June Lake gestopt voor de lunch op een mooie parkeerplaats met alle faciliteiten.
Hiervandaan kwamen we een bord tegen met Mammoth Alpine Road en deze afslag uiteraard genomen en door een schitterend gebied kwamen we uit bij een T-splitsing. Wij sloegen rechtsaf en begonnen aan een behoorlijk steile afdaling over een smalle weg, maar na een half uur begonnen we te vermoeden, dat dit niet de weg naar Mammoth Lakes was. Weer omgedraaid en dezelfde weg, maar dan omhoog, genomen tot we weer bij de splitsing kwamen en vervolgens maar weer doorgereden en ja hoor daar was Mammoth Lakes. Je kunt zien, dat deze plaats vooral is gericht op de wintersport, maar alles zag er heel leuk uit. Na ingecheckt te hebben bij ons Motel-6 op zoek gegaan naar wat eten en dit vervolgens op onze kamer genuttigd.
DAG 27 - MAMMOTH LAKES - RIDGECREST
Na ons vertrek weer de 395 opgereden met als eerste plaats Bishop. Van hieruit een zijweg genomen, die ons diep in de Sierra Nevada voerde tot op een hoogte van 3000 meter. Op deze hoogte was het uitzicht prachtig met om ons heen diverse watervallen. Er stond wel een bord, dat de beren actief waren, dus keken we wel goed uit.
Weer terug naar de 395 om via Big Pine in Independence te komen en ook vanuit deze plaats zijn we weer diep de bergen in gereden naar de Onion Valley. We hebben overigens geen uien gezien, maar de rest was schitterend.
Weer terug naar de 395 naar Lone Pine. Van hieruit begint de weg naar de Whitney Portal en onderweg zagen we diverse malen, Mount Whitney, de hoogste berg van Amerika buiten Alaska. Op de parkeerplaats hingen wederom waarschuwingsborden voor de beren en er werd gecontroleerd of in de geparkeerde auto's geen etenswaren in het zicht lagen, want hiervoor kreeg je een bekeuring. We zijn lekker gaan lunchen en verder hebben we een heerlijk ijsje gegeten.
Aan al het moois komt een einde en we daalden weer af naar om onze weg richting Ridgecrest te vervolgen voor onze volgende overnachting. Het landschap links van de weg begint al woestijnvormen aan te nemen en dit was ook duidelijk zichtbaar rondom het motel-6 in Ridgecrest.
DAG 28 - RIDGECREST - LAS VEGAS
Vandaag de hoogste temperaturen meegemaakt in Death Valley, 50 graden. Van uit het motel de 178 via Trona naar Stovepipe Wells voor onze eerste stop en tankbeurt. We zijn onderweg maar heel weinig wagens tegengekomen en de bergen wilden niet dichterbij komen. Vanuit Stovepipe Wells, waar we vijf jaar geleden geluncht hebben, eerst naar het Borax Museum gereden, waar je een idee krijgt onder welke omstandigheden de mensen daar hebben moeten werken. Ongelooflijk.
Via Furnace Creek naar Artist View Drive. Langs deze zijweg vind je rotsen met allerlei kleuren, die ontstaan zijn door de afzet van mineralen. Op een plek, genoemd Artist Palett, lijkt het inderdaad of je tegen een palet van een schilder aankijkt, allerlei kleuren op een beperkte ruimte.
Hier vandaan gereden, over een wasbordweg, naar de Devils Golf Course, een vlakte met zoutafzettingen en die lijkt op een golfbaan, heel wonderlijk. Nancy wilde graag naar een Natural Bridge en daarom sloegen we een zijweg in, waarop je niet harder dan 10 mijl kon rijden om uit te komen op een parkeerplaats. Ik bleef lekker in de airco-auto zitten, maar zij liep, in deze hitte een kloof in om de natuurlijke brug te zijn. De fles met water was warm, toen zij terugkwam, maar zij had de brug gezien.
Vervolgens naar het laagste punt in Amerika, Badwater, 86 meter onder de zeespiegel en daar stond zowaar nog een beetje water met daaromheen alleen maar zout.
Via Shoshone en Pahrump kwamen we weer in de bewoonde wereld en in Nevada, wat vooral in Pahrump te zien was aan de vele casino's.
Via een nieuwe 4-baans weg richting Las Vegas om ons in te checken in het motel. Het was zaterdagmiddag en dat was te zien aan de lange rij mensen voor de balie, maar gelukkig hadden wij van tevoren gereserveerd, dus hadden we toch redelijk snel de sleutel van kamer 101.
DAG 29 - LAS VEGAS
We hebben er vandaag maar een rustig dagje van gemaakt. Lekker uitgeslapen en vervolgens naar een bank gereden om nog dollars te tappen voor deze dag en de terugreis. We hebben de auto ook een goede beurt gegeven door gebruik te maken van een wasserette.
Door mijn fysieke toestand waren we helaas niet in staat de casino's te bezoeken, dus die moeten wachten op een volgende keer. Wel zijn we gereden naar het Las Vegas Hilton-hotel voor de Star Trek-experience. Helaas kon ik niet naar binnen, maar Nancy is wel gegaan en heeft ontzettend genoten van de rondleiding en de "vlucht" met de shuttle, die eindigde met een "rondvlucht" boven Las Vegas alvorens te landen op de Enterprise.
Zij kocht nog een leuk Star-Trek shirt voor mij, zodat ik toch nog een herinnering hieraan heb. Ook dit moet dan maar de volgende keer.
Na de lunch zijn we de auto gaan inleveren bij Alamo en dit ging allemaal vrij vlot. Met het busje naar het vliegveld en met een taxi werden we weer bij het motel afgezet voor onze laatste nacht in Amerika.
DAG 30 LAS VEGAS - EDE
Om acht uur lieten we ons ophalen door een taxi om ons naar het vliegveld te laten brengen. Dit ging allemaal heel vlot en we waren ruim op tijd daar. Al op het trottoir stonden de incheckbalies, maar helaas waren die niet voor ons bestemd en moesten wij uiteindelijk toch naar binnen om in te checken. De door ons bestelde rolstoel kwam al spoedig en ik kon daarin plaats nemen. Nancy ging ons vervolgens inchecken, maar toch moest ook ik komen om een aantal vragen te beantwoorden, waarna we naar de terminal konden gaan. Door het feit, dat ik in een rolstoel zat, hadden we overal voorrang, zodat we ruim op tijd bij de gate waren en we zelfs nog koffie konden drinken.
Het vliegtuig vertrok op tijd en na een voorspoedige vlucht landden we in Chicago. Ook hier stond reeds een rolstoel klaar, zodat alles heel vlot ging. De vlucht van Chicago naar Schiphol duurt maar 7 uur (de heenweg 9 uur) en we waren dan ook keurig op tijd op Schiphol, waar we met de rolstoel naar de bagageafdeling werden gereden.
Wil en Renate stonden ons al op te wachten en ik kon worden opgehaald bij de vertrekhal, waar we tevens onze eerste sigaret konden opsteken.
Na thuiskomst uiteraard de filmpjes bekeken en op tijd naar bed na een enerverende vier weken vakantie in Amerika.
